Δημήτρης Δανίκας

«Η εξουσία του σκύλου» λοιπόν πρώτη ταινία στη λίστα των υποψηφιοτήτων. Όμως αν με ρωτούσατε ποιες απ όλες αυτές είναι οι καλύτερες, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη: «Belfast» του Κένεθ Μπράνα, «Πίτσα με γλυκόριζα» του Πολ Τόμας Αντερσον, «Dune» του Ντενί Βιλνέβ και «Το μονοπάτι των μοναχικών ψυχών» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο

Ποιο το περίεργο; Οι τρεις από τους τέσσερις αυτούς σκηνοθέτες είναι ξένοι, δηλαδή ο Μπράνα από Ιρλανδία, ο Βιλνέβ Γαλλοκαναδός και ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο από Μεξικό. Μόνο ο Πολ Τόμας Αντερσον είναι εντελώς Αμερικανός

Και αν με ρωτούσατε ποια απ αυτές τις τέσσερις είναι η πιο αγαπημένη σου; Τότε με το χέρι στην καρδιά και με άφθονο συναίσθημα θα έλεγα «Belfast»

Και παρεμπιπτόντως οι τρεις απ αυτές προβάλλονται, ακόμα, στις αίθουσες τις Αθηναικές. Και «η εξουσία του σκύλου» στο Netflix. Με απλά λόγια στις φετινές λίστες των Οσκαρ «κυκλοφορούν» καμιά σαρανταριά υποψήφιοι προερχόμενοι από παραγωγές της γνωστής και πανίσχυρης πλατφόρμας. Πάμε παρακάτω

Οι «συντεταγμένες» που τα τελευταία χρόνια ακολουθούν τα μέλη της Ακαδημίας Κινηματογράφου είναι γνωστές. Δηλαδή παραγωγές του Netflix. Δηλαδή Ασία, κάτι μεταξύ Κορέας, Ιαπωνίας και Κίνας. Φέτος για παράδειγμα με τέσσερις υποψηφιότητες το «Drive my car» του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι από Ιαπωνία. Μια ταινία για την οποία άκουσα τα καλύτερα με την υπογράμμιση ότι ο σκηνοθέτης υιοθετεί ατμόσφαιρα Τσέχοφ

Και κοντά σε όλα αυτά η επίσης γνωστή συντεταγμένη με ιστορίες που αναφέρονται στην Αφροαμερικανική κοινότητα. Και τέλος πρόσωπα και καλλιτέχνες από κάθε μεριά του πλανήτη. Ας πούμε η Τζέιν Κάμπιον της «εξουσίας του σκύλου» προέρχεται από Αυστραλία. Η μοναδική γυναίκα της σκηνοθεσίας που για δεύτερη φορά βλέπει το όνομά της στις λίστες των Οσκαρ

Δηλαδή Netflix, Ασία (μεγάλη αγορά), παγκοσμιοποίηση, κοινωνικά θέματα, μειοψηφίες και μαύροι

Υπερτιμημένο και το «West Side Story». Όμως είναι Στίβεν Σπίλμπεργκ. Όμως είναι Musical. Αλλά και εντελώς υποτιμημένες τόσο η πρωταγωνιστική και ταυτόχρονα εξαιρετική ερμηνεία του Μπράντλει Κούπερ στο «Μονοπάτι των μοναχικών ψυχών» όσο και ο δεύτερος ρόλος του Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο «Don't Look Up» (μην κοιτάτε πάνω)

Πλην της καλύτερης ταινίας, τα φαβορί είναι : Μπένεντικτ Κάμπερμπατς για την «εξουσία του σκύλου». Το αξίζει. Η Κρίστεν Στιούαρτ που υποδύεται την Νταιάνα στο βιογραφικό πορτραίτο «Spencer» για το Οσκαρ Α γυναικείου ρόλου. Η Τζέιν Κάμπιον για τη διασκευή σεναρίου στην «Εξουσία του σκύλου». Ο Πολ Τόμας Αντερσον για το πρωτότυπο σενάριο της ταινίας «Πίτσα γλυκόριζα». Καλύτερης ξένης ταινίας «Drive my car» από Ιαπωνία. Και καλύτερης φωτογραφίας, μοντάζ και οπτικών εφέ το «Dune»

Και τέλος δύο πράγματα ακόμα: όπως είχα προβλέψει έτσι κι έγινε. Το «Lost Daughter» (η χαμένη κόρη) της (ηθοποιού) Μάγκι Γκίλενχααλ που γυρίστηκε στις Σπέτσες με τρεις υποψηφιότητες. Η Γκίλενχααλ για τη διασκευή του ομότιτλου μυθιστορήματος της Ελενα Φεράντε. Η Ολίβια Κόλμαν για Α ρόλο και η Τζέσι Μπάκλει για Β ρόλο. Το καστ συμπληρώνεται με Ντακότα Τζόνσον και Εντ Χάρις. Ως εκ τούτου και πλαγίως η Ελλάδα μέσω Σπετσών στις λίστες των Οσκαρ

Το δεύτερο έχει να κάνει με την παντελή εξαφάνιση της πολυδιαφημισμένης και κοσμικής ιστορίας «Ο οίκος του Gucci». Πολύ καλά έπραξαν. Αυτό δεν είναι ταινία αλλά κάτι σαν σαπουνόπερα της εσχάτης υποστάθμης. Ασε που καταχάρηκα με την επίσης σωστή «εξαφάνιση» της Lady Gaga, της περιφερόμενης μεγαλομπεμπέκας που όσο ξέρει από Υποκριτική άλλο τόσο εγώ από Αστροφυσική

Και τέλος, υπενθυμίζω ότι οι ταινίες, όπως όλα, κρίνονται με την αντοχή τους στο χρόνο και καθόλου με τα επίχρυσα αγαλματίδια του «θείου» Όσκαρ. Α να μη ξεχάσω, η απονομή ξημερώματα Δευτέρας 28 Μαρτίου (ώρα Ελλάδας). Αυτή τη φορά ζωντανά και με παρουσιαστή. Αντε και σε καλή μεριά!