Δημήτρης Δανίκας

Τι σημαίνει «προσωπική ευθύνη»; Σημαίνει ότι όταν τρέχω με 180 στην εθνική τότε παίζω όχι μόνο με τη δική μου σωματική ακεραιότητα αλλά και με την ζωή των άλλων. Μα φταίει η ποιότητα της ασφάλτου. Ας πρόσεχες. Μα φταίει η απότομη στροφή. Δύο φορές να πρόσεχες περισσότερο. Μα ξέρεις η κακιά η ώρα. Μα φταίει το άδειο σου κεφάλι.

Ολοι αυτοί που ως αυτόκλητοι θεματοφύλακες υπερασπίζονται την «πολιτική ορθότητα» αγνοώντας και περιφρονώντας την κοινή λογική είτε είναι παντελώς ανόητοι ή στην χειρότερη περίπτωση σκανδαλοθήρες της χειρίστης υποστάθμης. Ένα παράδειγμα αρκεί.

Φιληθήκατε; Ναι φιληθήκαμε. Και μετά τι έγινε; Μετά γδυθήκαμε. Εντελώς; Εντελώς. Και μετά; Μετά πέσαμε μαζί στο ίδιο κρεβάτι. Και μετά; Μετά κύριε πρόεδρε αυτός ο άθλιος με βίασε!

Κάπως έτσι λοιπόν. Για όλα φταίνε οι άλλοι. Από «αρχαιοτάτων» , νεοελληνικών χρόνων. Η ατομική ανευθυνότητα καταλήγει, επαγωγικά στη μαζική καταστροφή. Παρεμπιπτόντως, επειδή έτυχε να δω μερικά επεισόδια από την ιστορική, τηλεοπτική σειρά του Στάθη Καλύβα «Θρίαμβοι και καταστροφές» ένα πράγμα με εντυπωσίασε και με καθήλωσε.

Διαρκώς, όλα αυτά τα διακόσια χρόνια του νέου ελληνικού κράτους, από τη μια πλευρά οι νεοέλληνες οργάνωναν, παρορμητικά και επιπόλαια την καταστροφή της χώρας και από την άλλη οι «κακοί», οι «άθλιοι», οι «ανθέλληνες» ξένοι μας έσωζαν την τελευταία στιγμή.

Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να αναφέρω. Από τη ναυμαχία στο Ναβαρίνο, τους Βαυαρούς που έφτιαξαν τις πρώτες, τις βασικές δομές του νέου κράτους, μέχρι την πανωλεθρία από τους Τούρκους στον πόλεμο του 1897 που με την παρέμβαση των ξένων, γλιτώσαμε τα τότε σύνορα της Ελλάδας. Αλλιώτικα άσε καλύτερα.

Από τη μια λοιπόν τους βρίζουμε και τους μουτζώνουμε και από την άλλη, την ύστατη στιγμή χτυπάμε τις πόρτες τους και εκλιπαρούμε για την βοήθειά τους, στο όνομα του Χριστιανισμού και του Σοφοκλή. Είμαστε ανεκδιήγητοι.

Η ανευθυνότητα έχει λάβει διαστάσεις πανδημίας μιας ανεξέλεγκτης παράνοιας. Καλά λοιπόν το κράτος, οι κυβερνήσεις, όλοι αυτοί οι πολιτικοί. Που εμείς τους εκλέξαμε και εμείς τους αποθεώσαμε. Καλά λοιπόν όλοι αυτοί. Εμείς;

Φανταστείτε λοιπόν μια Ελλάδα με λιγότερα δάνεια. Με λιγότερους και πιο αξιόπιστους δανειολήπτες. Με συγκρατημένη καταναλωτική διάθεση. Με περισσότερο μυαλό. Φανταστείτε λοιπόν μια Ελλάδα καλύτερη, αξιόπιστη και λιγότερο εξαρτημένη.

Όταν επιτέλους θα απαλλαγούμε από το σύνδρομο «οι άλλοι φταίνε, εγώ καθόλου», τότε η χώρα θα έχει ενηλικιωθεί τόσο ως κοινωνία όσο και σαν Ελλάδα. Μέχρι τότε «ναι κύριε πρόεδρο φιληθήκαμε συναινετικά, ναι γδυθήκαμε συναινετικά, ναι πέσαμε στο ίδιο κρεβάτι μαζί, αλλά αυτός ο άθλιος με βίασε»!