Δημήτρης Δανίκας

Ιδίως μάλιστα στη Θεσσαλονίκη. Οπου ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολος Τζιτζικώστας, με αναμνηστικά και μάλλον ψηφοθηρικά φωτογραφικά και τηλεοπτικά στιγμιότυπα, απολάμβανε κοψίδια και άλλα τέτοια καλούδια παρέα με τον Αντι Γκαρσία. Ενα μάλλον δευτεροκλασάτο όνομα του star system που διάγει τη δύση της καριέρας του τα τελευταία χρόνια.

Εχουμε και λέμε, λοιπόν. Ετσι το λέω μπας και μερικοί εξ ημών και υμών ταρακουνηθούμε, συνέλθουμε και το πραγματικό μας μπόι αντιληφθούμε.

Η επέλαση του Χόλιγουντ κατά μεριά Ευρώπης άρχισε αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Με πρώτο και μάλιστα κεντρικό σταθμό τη γειτονική Ιταλία. Εμείς το ανακαλύψαμε πάνω από 75 χρόνια αργότερα. Κάτι είναι κι αυτό...

Το Χόλιγουντ λοιπόν με, σχεδόν, όλους τους αστέρες του και με τσουβάλια δολάρια σε μοναδική, δημιουργική, παραγωγική και κινηματογραφική συνουσία με Ιταλούς καλλιτέχνες και τεχνικούς εντός Cinecitta. Ποιες ταινίες και ποιους αστέρες να πρωτοαναφέρω. Ολες και όλοι. Απόδειξη, ας πούμε, ο Κλιντ Ιστγουντ, τα spaghetti westerns και ο αλησμόνητος Σέρτζιο Λεόνε.

Παρέα με τον ερωτικό οργασμό Ιταλίας - Χόλιγουντ και η Γαλλία, κυρίως η νότια περιοχή της Γαλάζιας Ακτής. Εκεί, ας πούμε, το 1955 γυρίστηκε το ρομαντικό θρίλερ του Αλφρεντ Χίτσκοκ «Το κυνήγι του κλέφτη» με Γκρέις Κέλι και Κάρι Γκραντ. Από κοντά και το Μαρόκο και η Αίγυπτος να φιλοξενούν μετά πολλών προνομίων γυρίσματα πασίγνωστων μεγάλων επικών ταινιών.

Φανταστείτε το μέγεθος της δικής μας καθυστέρησης και της μόνιμης ιδεοληπτικής μας ακινησίας στην ακόλουθη εξωφρενική περίπτωση: όταν το 2005 ο Μπράιαν Ντε Πάλμα, μέσα στα πέντε πρώτα ονόματα Αμερικανών σκηνοθετών, αποφασίζει με τους παραγωγούς τα γυρίσματα της γκανγκστερικής ιστορίας «Μαύρη Ντάλια» να στεγαστούν σε στούντιο της γειτονικής Βουλγαρίας!

Φανταστείτε δηλαδή ότι αυτά τα στούντιο μεταμορφώθηκαν εντελώς όπως ήταν το Λος Αντζελες το 1946. Και φανταστείτε πως σε εκείνα τα γυρίσματα, επί βουλγαρικού εδάφους, έπαιρναν μέρος ονόματα φρέσκα και απογειωμένα όπως η Σκάρλετ Γιόχανσον και ο Ααρον Εκχαρτ.

Αν ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας καταβροχθίζει σουβλάκια παρέα με τον δευτεροκλασάτο Αντι Γκαρσία, τι θα έπρεπε να είχε κάνει ο δήμαρχος της Σόφιας; Να κολυμπάει θεόγυμνος σε πισίνα με χαβιάρι παρέα με τα ζουμερά χείλη της Σκάρλετ Γιόχανσον; Ελεος!

Ποιο το πρόβλημα και ποιο το εμπόδιο; Οτι όλες οι κυβερνήσεις μέχρι το 2017 δεν αποφάσιζαν να υπογράψουν και να συμφωνήσουν ώστε μετά τα γυρίσματα να επιστρέφεται ο φόρος για όλα τα έξοδα που γίνονται κατά τη διάρκεια παραμονής των ξένων συνεργείων. Να μην αναφέρω τώρα τις απαξιωτικές εκφράσεις του Ολιβερ Στόουν προς τον τότε υπουργό Πολιτισμού που δεν του επέτρεψε να γυρίσει τον «Αλέξανδρο» στη Βόρεια Ελλάδα. Με αποτέλεσμα να ωφεληθεί το Μαρόκο.

Ξέρετε πώς τον χαρακτήρισε; Σε μένα προσωπικά; «Asshole»! Να μην αναφέρω κι άλλες αντίστοιχες και ανάλογες περιπτώσεις. Ευτυχώς, κάλλιο αργά παρά ποτέ... Πρώτα ο συνεργάτης του Νίκου Παππά και του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε την υπογραφή του και ύστερα ο Κυριάκος Πιερρακάκης με το επιτελείο του βελτίωσε τους όρους, με αποτέλεσμα, έστω και απελπιστικά καθυστερημένα, επιτέλους ξένες παραγωγές να φιλοξενούνται εν Ελλάδι!

Τα πρακτικά αποτελέσματα ορατά. Δηλαδή επενδυτική δραστηριότητα, δηλαδή εργασιακή απασχόληση, δηλαδή διαφήμιση του τόπου. Και είμαι σίγουρος ότι εντός ολίγου πλήθος αστέρων και παραγωγών θα εφορμήσει και θα μας ευεργετήσει.

Αντε, παιδιά... Με τους ρυθμούς που ανακαλύπτουμε την Αμερική και τον τροχό, δεν αποκλείεται σε 75 χρόνια να αντιληφθούμε την αξία μερικών εννοιών όπως αξιοκρατία, εξωστρέφεια, μεταρρυθμίσεις και παραγωγική δραστηριότητα. Είπαμε, κάλλιο αργά παρά ποτέ... Μέχρι τότε, αρχοντοχωριάτες μέχρι μυελού οστών!