Δημήτρης Δανίκας

Με λίγα λόγια. Μου έλεγε τις προάλλες. Φυσικά το μαγαζί  μου θα το μετατρέψω, εσωτερικά, σε Covid free . Φυσικά θα ελέγχω κάθε πελάτη αν είναι εμβολιασμένος. Φυσικά το κάνω αυτό ώστε να εμποδίσω την διασπορά, να προστατεύσω τους πελάτες μου, τους εργαζόμενους και τον εαυτό μου. Φυσικά έτσι θα αποφύγω την καταστροφή. Φυσικά όσοι περισσότεροι της εστίασης και του ευρύτερου χώρου ακολουθήσουν την ίδια συνταγή, τόσο θα περιορίζονται οι πιθανότητες ενός νέου Lockdown που αυτή τη φορά θα είναι καταστροφή


Και με τους εργαζόμενους; Απλό, μου απαντάει. Θα προσλαμβάνω μόνο όσους έχουν εμβολιαστεί η και εκείνους που πρόκειται να εμβολιαστούν. Και ας με πάνε στην επιθεώρηση εργασίας. Μου είναι παντελώς αδιάφορο


Και τα ατομικά δικαιώματα; Οι συνταγματικές ελευθερίες; Κουταμάρες, μου απαντάει. Και τα δικά μου δεν λαμβάνονται υπόψη; Η δική μου σωματική ακεραιότητα; Η ζωή των πελατών μου; Οι αρνητές και οι επιφυλακτικοί να διατηρούν τα δικαιώματά τους εντός της οικίας τους. Και καλά θα κάνουν. Από τη στιγμή όμως που το δικαίωμα ενός αρνητή (τον στόλισε με …γαλλικό ύφος) θίγουν την δική μου υγεία και των άλλων συμπολιτών που έχουν εμβολιαστεί, ε τότε εκείνος ο ένοχος, εκείνος ο ηθικός αυτουργός


Σε τέτοιες συνθήκες, παρόμοιες με  ενός πολέμου, πρέπει να λαμβάνονται αυστηρά μέτρα με αυστηρούς περιορισμούς. Ολοι πρέπει να εμβολιαστούν. Προέχει η υγεία της κοινωνίας. Δηλαδή τι να κάνουμε; Να εξισώσουμε εμβολιασμένους με αρνητές; Να ισοπεδώσουμε τα πάντα; Δεν είμαστε το ίδιο. Ολοι εδώ και τώρα κρίνονται


Η λογική του Γιώργου Ρεγγίνα είναι απλή και καταλυτική. Με τον έλεγχο στην πόρτα συμβάλλει στον περιορισμό της διασποράς. Με τον έλεγχο προφυλάσσει την επιχείρησή του. Με τον έλεγχο προστατεύει την υγεία των πελατών, των εργαζομένων και την δική του


Φανταστείτε τώρα. Πόσες ημερησίως να είναι οι εισπράξεις του Ρεγγίνα; Πόσα ευρώ την ημέρα απλώς με τους καφέδες, άντε και με μερικά σάντουιτς; Αν συγκρίνουμε τις δικές του με τις αντίστοιχες διάσημων σεφ, πρωτοκλασάτων ονομάτων και πανάκριβων εστιατορίων, θα είναι ελάχιστες


Πόσο πάει το κεφάλι στο «Βαρούλκο»; Εκατό ευρώ; Ισως και περισσότερα. Κι όμως ο εξαιρετικός και ευφάνταστος Λευτέρης Λαζάρου, ένας εκ των καλυτέρων σεφ που διαθέτει αυτός ο τόπος, δυσανασχετεί με τα μέτρα. Να  βάλω εγώ, σου λέει, άνθρωπο στην πόρτα να ελέγχει κάθε πελάτη; Να χωρίζω τους μεν από τους «δεν»; 


Ναι Λευτέρη μου  να το κάνεις. Τώρα. Αμέσως. Εγώ, ας πούμε, θα το έκανα χωρίς κυβερνητικές προτροπές και χωρίς κυβερνητικά φιρμάνια. Θα το έκανα από μόνος μου. Απλή, στοιχειώδης, λογική. Για ένα ακόμα πιο σοβαρό οικονομικό λόγο


Αν αύριο, χτύπα ξύλο, προκύψει κύμα πανδημίας και η κυβέρνηση αναγκαστεί να μας «σφραγίσει» όλους, πόσα θα εισπράττει το οποιοδήποτε «Βαρούλκο»  ημερησίως; Τίποτα. Αέρα κοπανιστό. Μα δεν το καταλαβαίνουν; Τόσο δύσκολο είναι; Ούτε το α-βου-γου-δυο; Για όνομα του θεού.  Στάχτες και μπούρμπερη, καταστρόφα ρεεεε!