Δημ. Μαρκόπουλος

Μάλιστα ο κ. Τζανακόπουλος αποκάλυψε πως για ένα σημαντικό διάστημα έμενε και ο ίδιος στο Αιγάλεω, ως πιστοποιητικό προφανώς της λαϊκότητας του κι ως «απαγορευτικό» σε οποιονδήποτε άλλο τολμήσει να μιλήσει γι’ αυτή τη γειτονιά.

Ξεπερνώντας το γεγονός πως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν αποκάλυψε που μένει σήμερα κι όχι που έμενε πριν χρόνια, αλλά και το ότι εξέχοντα μέλη της κυβέρνησης είναι κάτοικοι Κηφισιάς (κ.κ. Τσακαλώτος και Σκουρλέτης) ή Κολωνακίου (κ. Σταθάκης), θα σταθώ επ αφορμής των χθεσινών ανακοινώσεων του πρωθυπουργού σε ένα ακόμα «λαϊκό θέμα».

Την παιδεία.

Άκουσα λοιπόν τις φιλόδοξες ανακοινώσεις του κ. Τσίπρα για το καινούργιο σχολείο που οραματίζεται. Μίλησε θερμά για ολοήμερο σχολείο, για πανεπιστήμιο στη Δυτική Αττική (προφανώς για να χαϊδέψει ξανά τα λαϊκά αφτιά), όμως δεν μας είπε ο ίδιος και οι σύντροφοι του το βασικότερο:

Με τη στάση και το προσωπικό τους παράδειγμα, στηρίζουν επί της ουσίας αυτό το Δημόσιο σχολείο;

Για τα παιδιά τους το επιλέγουν;

Και τελικά αυτό το …λαϊκόμετρο που κάθε τρεις και λίγο οι συριζαίοι βγάζουν μετρώντας το πόσο κοντά ή μακριά είσαι από τον λαό, το δοκίμασαν στους εαυτούς τους;

Προσωπικά δεν θα σταθώ στο κίτρινο του θέματος. Στο γιατί ο πρωθυπουργός έχει επιλέξει να πηγαίνει τα δύο του παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο. Ενδεχομένως να υπάρχουν λόγοι ασφαλείας ή άλλα ζητήματα που δεν απασχολούν το ευρύ κοινό κι ούτε πρέπει να το αφορούν. Όμως όταν ευαγγελίζεσαι ένα μοντέλο και το διαφημίζεις, οφείλεις – ιδιαίτερα όταν είσαι ή θέλεις να λέγεσαι Αριστερός – να δίνεις πρώτος το σύνθημα. Κι αν δεν μπορείς ως πρωθυπουργός για τεχνικούς ίσως λόγους, να το δίνουν οι υπουργοί με τα δικά τους τέκνα ή τις δικές τους πράξεις.

Όσοι δεν γνωρίζουν την πρόσφατη ιστορία του Ιράν καλό θα είναι να μάθουν πως ο ακραίος μεν, δημοφιλής όμως για μια μακρά περίοδο ηγέτης της χώρας Αχμαντινετζάντ έγινε αγαπητός επειδή επέμενε να μένει αν και πρωθυπουργός σε ένα φτωχό προάστιο της πόλης. Δεν θα θαμπώθηκε από την εξουσία. Έμεινε κοντά στο λαό του, με τις ίδιες με το παρελθόν του συνθήκες. Ίσως και με σκληρότερες.

Ο πολυδιαφημισμένος ως «φτωχότερος πρόεδρος στον κόσμο», ο Χοσέ «Πέπε» Μουχίκα από την Ουρουγουάη ακόμα και σήμερα μένει σε ένα σπίτι 50 τ.μ. και περιμένει στην ουρά όταν πηγαίνει στο νοσοκομείο.

Ισλαμιστής ο ένας, μαρξιστής ο άλλος, απέχουν κατά πολύ από το πρότυπο αστικής δημοκρατίας που επιλέγω. Όμως και οι δύο έχουν τον σεβασμό μου γιατί με πράξεις κι όχι με λόγια υπηρετούν τα οράματα και τις ιδέες του.

Το να δηλώνεις αριστερός και να θέλεις να βελτιώσεις την παιδεία, όταν όμως πηγαίνεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικά σχολεία (όπως η πλειοψηφία των μελών της κυβέρνησης κάνει), το να καταγγέλλεις την αντιπολίτευση ως αστική όταν είτε δεν λες που μένεις, είτε τα μισά και παραπάνω πρωτοκλασάτα στελέχη σου διατηρούν μονοκατοικίες στα βόρεια προάστια ή στις περιοχές των ελίτ, είναι υποκρισία. Κι αν το «ψέμα» των Μνημονίων στο οποίο οδηγήθηκαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως υπό την πίεση συγκεκριμένων καταστάσεων έως ενός βαθμού είναι δικαιολογημένο, το ψέμα στη συνέχεια, είναι ασήκωτο.

Όσοι λοιπόν με περισσή ευκολία επικαλούνται τον λαό ας μην ξεχνάνε αυτό που είπε ο Ελβετός ποιητής, φυσιογνωμιστής και φιλόσοφος Γιόχαν Κάσπαρ Λάβατερ: Ο λαός σπάνια συγχωρεί δύο φορές.