Δημ. Μαρκόπουλος

Ένας «σοφός πρόεδρος» με σημαντική παρακαταθήκη που θα μας λείψει. Δημοκράτης, με έμφαση στην κοινωνική πολιτική, αποστασιοποιημένος από τους αχρείαστους πολέμους και τις εξορμήσεις κατά κρατών, με πολιτικές δημοσιονομικά ορθές και με πτώση της ανεργίας.

Λογικό λοιπόν είναι να θέλει με τη σειρά του σε μια περιοδεία αποστρατείας να στείλει τα δικά του μηνύματα καθώς ηττήθηκε από τον Ντόναλντ Τραμπ. Να αφήσει τη δική του παρακαταθήκη στον πλανήτη. Κι ως ένας «αριστερός» – γιατί ως τέτοιοι λογίζονται οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ- πολιτικός, αποφάσισε να μιλήσει για θέματα όπως το προσφυγικό και το χρέος. Να καταθέσει μια ουμανιστική πινελιά σε έναν πλανήτη όμως που ξεκάθαρα αλλάζει και πηγαίνει σε συντηρητικότερα σχήματα.
 
Κακά λοιπόν τα ψέματα πολύ περισσότερο σε μια χώρα που τα πλήρωσε και μάλιστα πρόσφατα. Ο πρόεδρος Ομπάμα στην Ελλάδα πραγματοποίησε μια επίσκεψη υστεροφημίας κι όχι ουσίας. Αν είχε κάτι να πει για το ελληνικό χρέος πέραν των θετικών βεβαίως πιέσεων του προς τη Γερμανία που βάζει τα λεφτά των δανείων στην πατρίδα μας, θα το έλεγε όντας πρόεδρος κι όχι σήμερα, 70 ημέρες πριν το πέρας της οκταετούς θητείας του.
 
Με φράσεις πως ΙΣΩΣ είναι η κατάλληλη στιγμή για να δούμε το χρέος και με τη διαπίστωση πως «κάποιες κυβερνήσεις του βορρά της Ευρώπης έχουν τη δική τους πολιτική σκηνή που είναι σεβαστή» μάλλον ευχές παρά κάτι απτό εισπράξαμε εχθές. Δεν λέμε πως οι φίλοι δεν είναι καλό πράγμα. Όμως το timing παίζει το δικό του ρόλο. Και τώρα όπως λέει το τραγούδι ‘είναι αργά, πολύ αργά».
 
Για μια ακόμη φορά όμως, η Ελλάδα επικοινωνιακά κι όχι ουσιαστικά, επενδύει στην εικόνα κι όχι στην πραγματικότητα. Έχει από εχθές οργανωθεί ένα επικοινωνιακό πανηγύρι τη στιγμή που για το χρέος ή τις ελληνοτουρκικές σχέσεις υπολογίζουμε χωρίς τους δύο ξενοδόχους. Τον Τραμπ που πραγματοποίησε ήδη δια του αντιπροέδρου του Μάικ Πέινς ανοίγματα στην Τουρκία χαρακτηρίζοντας την ως «τον σημαντικότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή» και τη Γερμανία η οποία είναι που θα πληρώσει οποιαδήποτε λύση για το χρέος. Ο president της καρδιάς μας είναι πια  μια ανάμνηση γλυκεία μεν, όμως που οδεύει προς το χρονοντούλαπο της ιστορίας.
 
Τα όσα είπε για το χρέος – δυστυχώς  - θυμίζουν τα όσα έλεγε ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος το 1991. Πως δηλαδή μέριμνα του είναι η επίλυση του Κυπριακού εντός του 1991! 25 χρόνια μετά ουδέν πρόβλημα λύθηκε και η κατάσταση χρονίζει. 
 

Αν ένα θετικό όμως έχει αυτό το ταξίδι είναι πως επιτέλους η Αριστερά μετά από 600 χρόνια ανακάλυψης από τον Χριστόφορο Κολόμβο, ανακάλυψε με τη σειρά της την Αμερική και τη χρησιμότητα της. Έστω και με αυτή την χρονοκαθυστέρηση πρέπει να πούμε πως «κάλιο αργά παρά ποτέ»
 
Πάντως για να μην κρυβόμαστε: το πραγματικό ερώτημα που η κυβέρνηση Τσίπρα ελλείψει άλλου σχεδίου θέτει, είναι το υπό ποια κηδεμονία θα είναι η χώρα μας. Υπό την αμερικανική κι ατλαντική της δημοσιονομικής επέκτασης τώρα που οι ισορροπίες αλλάζουν ή υπό την γερμανική και σαφώς δημοσιονομικά πιο πιεστική; Κι αυτό το νέο δίλλημμα δεν περιποιεί τιμή για κανένα μας.