Βασίλης Στεφανακίδης

Να σέρνεται επί μακρόν το οριστικό κλείσιμο της αξιολόγησης και να φτάσουμε κυριολεκτικά στο παρά ένα το καλοκαίρι, τότε που θα πρέπει να πληρώσουμε δόσεις δανείων αρκετών δισ., τα οποία και δεν έχουμε. Να δούμε δηλαδή στην πράξη να μη γίνεται αυτό που είχε πει ο Γιώργος Χουλιαράκης «καλύτερα μια κακή συμφωνία τώρα, παρά μια καλύτερη αργότερα».

Κι αυτό γιατί η χώρα βουλιάζει ώρα με την ώρα όσο αυτή η εκκρεμότητα παραμένει εκκρεμότητα και ο λογαριασμός ανεβαίνει συνεχώς, κάτι που μάλλον δεν έχουν ακόμα καταλάβει αυτοί που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους και δεν ακούνε κανέναν, ούτε καν τον δικό τους Χουλιαράκη, που μέσα στη συριζαϊκή θολούρα μοιάζει με όαση λογικής!

Είναι άραγε τόσο δύσκολο να σκεφτούν και να κρίνουν γιατί το ΔΝΤ ομού με τους Ευρωπαίους έχουν βάλει στο τραπέζι νέες σκληρότερες απαιτήσεις που δεν υπήρχαν καν τον περασμένο Σεπτέμβριο και Οκτώβριο; Με άλλα λόγια, αν κατέληγαν τότε σε συμφωνία ενδεχομένως να γλιτώναμε αρκετά από αυτά που καλούμαστε τώρα να δεχθούμε;

Η γνωστή, όμως, αναβλητικότητα και ιδεοληψία της κυβέρνησης, που πηγάζει από ταπεινά μικροκομματικά συμφέροντα, με τη για άλλη μια φορά ουτοπική αντίληψη περί πολιτικής διαπραγμάτευσης απευθείας με τα «αφεντικά» μάς οδήγησε και πάλι σε αδιέξοδα. Αφού λοιπόν, εκτός από χρόνο, έφαγαν τα μούτρα τους για άλλη μια φορά από τη Μέρκελ, με μεγάλη καθυστέρηση κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όπου προς μεγάλη τους «έκπληξη» διαπίστωσαν ότι οι απαιτήσεις όχι απλώς μεγάλωσαν, αλλά τους ξεπερνούσαν κιόλας.

Δηλαδή δεν θα μπορούσαν να τις περάσουν από την Κοινοβουλευτική τους Ομάδα. Αυτό είναι το πρόβλημά τους και όχι αυτοί που θα πληρώσουν τον νέο λογαριασμό, δηλαδή όλοι εμείς - από τον φτωχότερο μέχρι τον πλουσιότερο.

Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο άρχισαν τις μάχες οπισθοφυλακής. Δέχονται τις περικοπές των συντάξεων και την κατάργηση του αφορολόγητου, αρκεί αυτές να μην ισχύσουν από το 2018 αλλά από το 2020 και μετά. Αδιαφορούν για τις συνέπειες της συμφωνίας τους στον λαό και ενδιαφέρονται μόνο να μη συμπέσει η εφαρμογή της με τη θητεία τους. Θεωρούν ότι αν εφαρμοστούν τα μέτρα από το 2019 και μετά θα έχουν στη διάθεσή τους αρκετό ακόμα ωφέλιμο χρόνο στην εξουσία χωρίς να λερώσουν τα χέρια τους. Μετά ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, όπως είπε και ο παμμέγιστος Ζουράρης.

Και αυτός ο στόχος, κατά τα φαινόμενα, είναι ο μόνος που έχει επιτευχθεί μέσα από τις πολύωρες συζητήσεις στο «Χίλτον». Γιατί μη μου πείτε ότι ήταν τόσο μεγάλο θέμα και δύσκολο να συμφωνήσουν για τη ρύθμιση των κόκκινων δανείων και για το αν αυτή θα ξεκινάει από δάνεια των 50.000 ή των 20.000 ευρώ.

Είμαι από αυτούς που από καιρό είχα πει ότι αυτοί προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία θα υπογράψουν ακόμα και τις χαρτοπετσέτες και το πιστεύω ακόμα. Απλώς δεν περίμενα ότι θα μας βγάλουν την ψυχή μέχρι να το κάνουν γιατί είχα κι εγώ την «αυταπάτη» (δεν είναι μόνο προνόμιο του πρωθυπουργού) πως επιτέλους κατάλαβαν ότι η χώρα δεν αντέχει άλλη αβεβαιότητα και πρέπει επειγόντως να μπει σε μια στοιχειώδη κανονικότητα.

Φευ, όμως, αυτά τα παλικάρια, εκτός από ανεύθυνα, είναι και ανεπίδεκτα μαθήσεως και, το κυριότερο, μας στοιχίζουν πολύ ακριβά!