Βασίλης Στεφανακίδης

Συμφωνήθηκε, για παράδειγμα, η επιβολή φόρου 26% στους αγρότες, και όταν αυτό έγινε αντιληπτό, στην προεκλογική περίοδο, υπό τον φόβο μαυρίσματος, σχεδόν όλα τα κόμματα έσπευσαν να μιλήσουν για «παράλογο φόρο», υποσχόμενα ότι μετά τις εκλογές θα αναζητηθούν ισοδύναμα μέτρα για να μην ισχύσει ο αυξημένος φόρος στους αγρότες. Το ίδιο συνέβη και με την επιβολή ΦΠΑ 23% στα ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια.

 Οι εκλογές πέρασαν και να που ήρθε η ώρα της εξεύρεσης των ισοδύναμων που θα αναστείλουν τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Φευ όμως… Οπως και όλα τα προηγούμενα χρόνια, έρχεται τώρα και η νυν κυβέρνηση να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν ισοδύναμα που να συμβαδίζουν με μια έστω κατ’ επίφαση φορολογική δικαιοσύνη. Οι όποιες προτάσεις πέφτουν στο τραπέζι κινούνται στον παραλογισμό τού ότι πρέπει να πληρώσουν κάποιοι άλλοι για τη φορολογική ελάφρυνση των αγροτών ή της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Κι αυτοί οι άλλοι, σε κάθε περίπτωση, είναι ήδη επιβαρημένοι δυσβάστακτα και κοντά στα όρια της εξέγερσης. Κατά συνέπεια, πιθανότερη εξέλιξη είναι να παραμείνουν ως έχουν οι φόροι που έχουν ανακοινωθεί και περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο 3 που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. και να αθετηθούν, για άλλη μία φορά, οι προεκλογικές εξαγγελίες. Αλλωστε μήπως είναι η πρώτη φορά που θα συμβεί αυτό;

Πάντως, κατά την ταπεινή μου άποψη, φρονώ πως υπάρχει ακόμα η δυνατότητα συγκέντρωσης ενός πρόσθετου φόρου, εφόσον είναι απαραίτητος, χωρίς σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνία ή σε κάποια ομάδα πολιτών. Για παράδειγμα, αδυνατώ να καταλάβω γιατί δεν αυξάνεται ο φόρος στα τσιγάρα. Σε όλο τον δυτικό κόσμο, παράλληλα με τους αυστηρούς νόμους απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, η τιμή των τσιγάρων είναι σχεδόν διπλάσια απ’ ό,τι στη χώρα μας.

Υπάρχουν επομένως πολλά περιθώρια και άλλα τόσα επιχειρήματα από πλευράς της Πολιτείας. Πρώτο και καλύτερο ότι αντικειμενικά και επιστημονικά το κάπνισμα βλάπτει την υγεία και επιβαρύνει το σύστημα υγείας με σημαντικές δαπάνες για την αντιμετώπιση των ασθενειών που προκαλεί. Οποιος επομένως επιμένει να καπνίζει παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις, ε, ας πληρώσει κάτι παραπάνω γι’ αυτή του την επιλογή.

Ετσι, με μια αύξηση κατά 1 ευρώ στο πακέτο των τσιγάρων μπορεί να προκύψει για τα έσοδα η εξής εικόνα: η ημερήσια κατανάλωση τσιγάρων είναι περίπου 2 εκατομμύρια πακέτα, επομένως 2 εκατ. ευρώ ημερησίως. Το ποσό αυτό επί 365 ημέρες μας δίνει χονδρικά 700 εκατ. ευρώ.

Διόλου ευκαταφρόνητο ποσό όταν τα ισοδύναμα που ψάχνουν για τους αγρότες είναι περίπου 300 εκατ. και για την ιδιωτική εκπαίδευση περίπου 400 εκατ. ευρώ. Ο αντίλογος που ακουγόταν στο παρελθόν, ότι δηλαδή με τον έμμεσο αυτό φόρο στα τσιγάρα πλήττονται οι φτωχοί καπνιστές και είναι άδικο έναντι των πλουσίων που έχουν την οικονομική άνεση να αγοράζουν τα τσιγάρα που προτιμούν, νομίζω ότι δεν αντέχει καμία σοβαρή συζήτηση ή επιχειρηματολογία. Ούτε το άλλο, ότι με πρόσθετη φορολογία στα τσιγάρα θα ανθήσει περισσότερο η διακίνηση λαθραίων, γιατί το κίνητρο του κέρδους θα είναι μεγαλύτερο. Στο χέρι της κυβέρνησης και των διωκτικών αρχών είναι να περιορίσουν τους λαθρεμπόρους, εκτός κι αν δηλώνουν αδυναμία, οπότε πρέπει να μας το πουν.

Γιατί για ένα άλλο χρόνιο πρόβλημα, αυτό της φοροδιαφυγής, και αυτή η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι θα την πατάξει και μάλιστα προσπαθεί μάταια να πείσει τους δανειστές να συνυπολογίζουν στα προβλεπόμενα έσοδα του κράτους και τη μελλοντική σύλληψη της φοροδιαφυγής, αλλά, δυστυχώς, στην πράξη τα αποτελέσματα είναι πενιχρά και πάντα εκτός στόχων.

Ενα ευρώ στα τσιγάρα, λοιπόν, για σίγουρα έσοδα και φαντάζομαι ότι δεν πρόκειται να δούμε διαδηλώσεις θεριακλήδων υπέρ του φθηνού τσιγάρου του λαού. Να μην πω και για πρόσθετο φόρο στα εισαγόμενα αλκοολούχα ποτά τύπου ουίσκι, βότκα, χωρίς να θιγεί η εγχώρια οινοπαραγωγή με τα υποπροϊόντα της, όπως είναι το τσίπουρο, το ούζο κ.ά.

Αντί, λοιπόν, να κοιτάνε για άλλη μια φορά να επιβαρύνουν τα συνήθη υποζύγια, ας εξετάσουν κι αυτό το ισοδύναμο, για το οποίο είναι βέβαιο ότι η τρόικα δεν θα έχει καμία αντίρρηση.