Βασίλης Στεφανακίδης

στο ομηρικό έπος υπήρχε ο στόχος, το όνειρο και η ελπίδα της επιστροφής στην Ιθάκη, ενώ στη σύγχρονη εκδοχή αυτή η παράμετρος λείπει και απομένουν όλα τα άλλα δεινά, και από την οργή των θεών σε κάθε νέα περιπέτεια κάποιοι από εμάς, όπως και οι σύντροφοι του Οδυσσέα, αποσύρονται από τη σκηνή!

Επί τρεις εβδομάδες τώρα παρακολουθούμε αυτή την κακότεχνη παράσταση «έρχεται - δεν έρχεται η τρόικα». Καθημερινά μάς σπάνε τα νεύρα τόσο οι δανειστές όσο και οι διαπραγματευτές της κυβέρνησης με απαιτήσεις και κόκκινες γραμμές εκατέρωθεν, με εναλλακτικές προτάσεις και απορρίψεις, με τελεσίγραφα και μπαμπούλες, ενώ στο τέλος διαισθανόμαστε όλοι τι θα γίνει. Αλλωστε έχουμε εμπειρία από προηγούμενες διαπραγματεύσεις.

Στον τόπο λοιπόν όπου γεννήθηκε το δράμα και οι μεγάλοι κλασικοί δραματουργοί φρόντιζαν στο τέλος να επέλθει η κάθαρση και να αποσυμπιεστούν οι θεατές της παράστασης, παίζεται ένα διαφορετικό δράμα χωρίς κάθαρση και αίσιο τέλος, αλλά με σκληρή τιμωρία ακόμα και στις επόμενες γενιές.

Ανεξάρτητα λοιπόν αν έρθουν και πότε οι τροϊκανοί, το πιθανότερο είναι ότι στο τέλος κάπου θα συμφωνήσουν, με προφανείς τις αναπόφευκτες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς υπό τον εκβιασμό του χάους.

Και λοιπόν, τι θα αλλάξει την επομένη για όλους εμάς; Τίποτα εντελώς. Η δε πολυδιαφημισμένη έξοδος από το μνημόνιο μοιάζει περισσότερο με την ιστορική έξοδο του Μεσολογγίου. Κάπως σαν τους ελεύθερους πολιορκημένους και εξουθενωμένους από την πείνα και τη δίψα που επιχείρησαν την ηρωική έξοδο, κι ας τους περίμενε το λεπίδι.

Και να τα βρούμε με την τρόικα, μετά αρχίζει ο νέος κύκλος διαπραγματεύσεων για τη μετά μνημόνιο εποχή και τις δεσμεύσεις που πρέπει να αναλάβουμε, αν θέλουμε ένα δίχτυ ασφαλείας με χρηματοδοτική στήριξη.

Χώρια που πρέπει να ψάξουν και στα λεξικά να βρουν την κατάλληλη λέξη που θα πρέπει να αντικαταστήσει τον όρο «μνημόνιο» που έχει αρνητική φόρτιση, αλλά παράλληλα να έχει το ίδιο περιεχόμενο!

Οπως όμως και να βαφτίσουν τη «νέα σχέση», θεωρήστε βέβαιο ότι θα συνοδεύεται από νέα μέτρα. Μα θα είναι εισπρακτικά, μα θα είναι μειώσεις συντάξεων και μισθών, μα θα είναι έμμεσοι φόροι και ευρηματικά νέα τέλη, έτσι πάντως όπως είμαστε δεν θα μας αφήσουν.
Οι δανειστές επιμένουν σε περισσότερο αίμα για τον Μινώταυρο του χρέους.

Και σαν να μην έφταναν οι απαιτήσεις τους, έχουμε και τα δικά μας, τα εσωτερικά, καθώς, αντί να σκίσουν όλοι μαζί τα μνημόνια, σκίζουν τα προσκλητήρια και αρνούνται να συναντηθούν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον πρωθυπουργό λες και ο ένας από τους δύο είναι Τούρκος και ορκισμένος εχθρός!

Περιχαρακωμένοι στην «αυθεντία» των απόψεών τους, δεν θέλουν ο ένας να ακούσει τον άλλον λες και υπάρχει κίνδυνος να κολλήσουν τον Εμπολα!

Περί της κρισιμότητας των στιγμών και το γεγονός ότι για άλλη μία φορά μάς παίζουν στα ζάρια, αδιάφορο. Και δεν μιλάμε για ελάχιστες συναινέσεις που επιβάλλει η στοιχειώδης φιλοπατρία. Δεν προσέρχονται καν σε συνάντηση αλληλοενημέρωσης των θέσεών τους.

Μετά ταύτα και απόντων των Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αισχύλου κ.ά. από τη σύγχρονη δραματουργία, ας ξεχάσουμε καλύτερα την κάθαρση και το ανακουφιστικό τέλος!