Βασίλης Στεφανακίδης

Δεν ακούσαμε από κανέναν ότι διεκδικούν με αξιώσεις την πρώτη θέση, για να μπορούν στη συνέχεια να αναπτύξουν το αφήγημα ότι η κυβέρνηση έχασε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και άρα πρέπει να παραιτηθεί και να προσφύγει σε εθνικές κάλπες. Το άλλο δεδομένο των μετρήσεων είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων δεν βλέπει εναλλακτική λύση διακυβέρνησης της χώρας -στην παρούσα φάση τουλάχιστον- πέραν του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εξ ου και τα πολύ χαμηλά ποσοστά των ηγετών της αντιπολίτευσης σε δημοτικότητα και πρωθυπουργησιμότητα.

Επομένως και λογικώς, τα δύο κόμματα που κινούνται στην Κεντροαριστερά θα έπρεπε να αγωνίζονται όχι για το ποιος θα είναι δεύτερος και ποιος τρίτος, αλλά να διαμορφώνουν καθημερινά θέσεις, προτάσεις και να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες που θα πείσουν τους ψηφοφόρους ότι αποτελούν την εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Οχι μόνο καταγγελίες, αρνητικότητα, τοξικότητα και λαϊκισμό από τα σημαντικά μέχρι τα ασήμαντα της καθημερινότητας.

Αλλωστε πολιτική δεν είναι μόνο το σόου, ο θεατρινισμός ή η ξινίλα και ζοχάδα, αλλά κυρίως η τέχνη του εφικτού. Του εφικτού και διαφορετικού για όλα όσα απασχολούν τους Ελληνες και τη χώρα - από την εξωτερική και ευρωπαϊκή πολιτική, την άμυνα, την ασφάλεια, την Παιδεία μέχρι την οικονομία, την ακρίβεια, τους μισθούς, την Υγεία. Το παρόν και το μέλλον. Προσοχή, όμως, επειδή δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι σε κομματικά κοπάδια, οι προτάσεις πρέπει να είναι ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες. Οχι εκθέσεις ιδεών μιας ιδανικής κοινωνίας χωρίς να λαμβάνονται υπόψη, εκ του πονηρού, τα πραγματικά δεδομένα και οι ιδιαιτερότητες της κατάστασης της χώρας.

Δυστυχώς, όμως, τέτοιες προτάσεις δεν πρόκειται να ακούσουμε - γιατί οι αλήθειες που πρέπει να λέγονται από όλους είναι πικρές και μη εύπεπτες από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Ενώ η δοκιμασμένη μέθοδος των άφθονων παροχών (που ξέρουν ότι δεν θα κληθούν να υλοποιήσουν), των λεφτόδεντρων, της πανάκειας για κάθε παθογένεια που μας ταλανίζει και η καφενειακή αντίληψη του «κάνε με 24 ώρες πρωθυπουργό να δεις για πότε τα διορθώνω όλα» φέρνει καλύτερα αποτελέσματα. Οχι ενδεχομένως για ανατροπή της λογικής των πολλών, αλλά ικανή για συμμάζεμα των κομματικών μαγαζιών.

Σε λιγότερο από δύο μήνες καλούμαστε να ψηφίσουμε τους αντιπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το λέω αυτό γιατί τα κομματικά επιτελεία μάλλον το έχουν ξεχάσει και αυτή την ύψιστη δημοκρατική διαδικασία τη βλέπουν ως μια ευκαιρία να μετρήσουν το μπόι τους όχι με βάση το πρόγραμμα και το όραμά τους για την Ευρώπη, όχι με το διεκδικητικό τους πλαίσιο και τις καινοτόμες ιδέες τους, αλλά με βάση πώς θα κοντύνουν και θα διασύρουν την κυβέρνηση για τους χειρισμούς της στο εσωτερικό.

Ο εχέφρων ψηφοφόρος, όμως, έχει κατανοήσει πως στην ευρωκάλπη δεν ψηφίζουμε ούτε για τα Τέμπη, ούτε για τις γυναικοκτονίες και την ενδοοικογενειακή βία, ούτε για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών. Δεν στέλνουμε μηνύματα για την ασφάλεια, την ακρίβεια, την αλαζονεία κυβερνητικών και για ό,τι μας εξοργίζει στην καθημερινότητα, γιατί απλά με το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών δεν αλλάζουμε κυβέρνηση, αλλά στέλνουμε στις Βρυξέλλες 25 ευρωβουλευτές για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της χώρας στο διαρκές παζάρι της Ευρωβουλής και να επηρεάζουν με την ψήφο τους τις αποφάσεις που μας αφορούν εν τω συνόλω.

Τα συμπεράσματα που θα βγουν από τα αποτελέσματα των εκλογών είναι για τα κόμματα που θα κάνουν ταμείο και για πολιτικές αναλύσεις κατά πόσο σηκώνει κεφάλι η Ακροδεξιά, πόσα έχασαν ή κέρδισαν το Σοσιαλιστικό, το Λαϊκό Κόμμα, οι Πράσινοι, οι Φιλελεύθεροι και πάει λέγοντας.
Ολα τα άλλα ανήκουν στην εφήμερη επικαιρότητα με ανούσιες χαρές και λύπες και τίποτε άλλο.