Βασίλης Στεφανακίδης

Ωραία, να δεχτούμε ότι η απόφαση της Συνόδου Κορυφής ήταν σωτήρια για την Ελλάδα, όπως και... οι προηγούμενες. Να δεχτούμε και τα επιχειρήματα της κυβέρνησης ότι γλιτώσαμε οριστικά τη χρεοκοπία με την «ιστορική» απόφαση της Ε.Ε.

Να αγνοήσουμε τις εκ των υστέρων απαξιωτικές για τη χώρα μας παρεμβάσεις του κ. Σόιμπλε και να τις δικαιολογήσουμε δεχόμενοι ότι τις έκανε για να χαϊδέψει τα αφτιά των ψηφοφόρων του. Να αγνοήσουμε και τους οίκους αξιολόγησης, που βλέπουν πως ό,τι και να κάνουμε η χρεοκοπία είναι μπροστά μας γιατί είναι επαγγελματίες Κασσάνδρες.

Τα ερωτήματα όμως για εμάς τους «μνημονιοπαθείς» είναι άλλα και εξόχως πρακτικά, γιατί από λύσεις χορτάσαμε αλλά το στομάχι παραμένει άδειο.

Για παράδειγμα, πολύ θα θέλαμε να μάθουμε πότε επιτέλους θα κινηθεί έστω και αργά η δόλια οικονομία μας. Πότε, δηλαδή, οι τράπεζες θα ανοίξουν τις γραμμές χρηματοδότησης στις αντικειμενικά βιώσιμες επιχειρήσεις ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν και οι εργαζόμενοί τους να ξεφύγουν από το άγχος του πότε και αν θα πληρωθούν. Πότε θα μπει πάτος και στο βαρέλι της ανεργίας. Πότε θα ξεθαρρέψει ο κόσμος και θα βγει από το καβούκι του για μια έστω λελογισμένη κατανάλωση. Πότε θα ξεκινήσει κάποιο έργο, δημόσιο ή ιδιωτικό, που θα απορροφήσει κόσμο από την τεράστια δεξαμενή των ανέργων και των ημιαπασχολούμενων.

Πότε οι επιχειρήσεις του εξωτερικού που συναλλάσσονται με ελληνικές θα δεχτούν εγγυητικές από ελληνικές τράπεζες. Πότε οι εισαγωγικές επιχειρήσεις θα μπορούν να πληρώνουν όπως οι άλλες ξένες επιχειρήσεις και όχι προκαταβολικά με την παραγγελία. Πότε αυτοί που μπορούν ακόμα να καταναλώνουν δεν θα αισθάνονται ένοχοι και δακτυλοδειχτούμενοι. Πότε όλες αυτές οι θρυλούμενες επενδύσεις Γερμανών, Ολλανδών, Αμερικάνων κ.λπ. θα γίνουν ορατές και δεν θα αποτελούν θέμα συζητήσεων σε διάφορα fora και συνέδρια.

Πότε έστω κι αυτό το ΕΣΠΑ με τα ευρωπαϊκά δισ. θα περάσει στην ελληνική οικονομία, τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους. Πότε επιτέλους αυτή η πράσινη ενέργεια με την οποία μας πιπιλίζουν τα αφτιά εδώ και χρόνια θα παράξει μία κιλοβατώρα ρεύματος που θα την πουλήσουμε στο εξωτερικό.

Αυτά και πολλά άλλα είναι που καίνε εμάς τους πολίτες, για να πιστέψουμε ότι όντως πιάσαμε πάτο και εφεξής μπορούμε να ελπίζουμε.

Δυστυχώς, όμως, κανείς δεν είναι σε θέση να μας δώσει μια πειστική απάντηση, με αποτέλεσμα ο φόβος και η ανασφάλεια να συνεχίζονται. Οσο ακούμε μεγαλοστομίες, ενισχυμένους μηχανισμούς χρηματοοικονομικής στήριξης, συμφωνίες Γερμανών, Γάλλων και λοιπών πιστωτών άλλο τόσο καχύποπτοι γινόμαστε. Οσο ακούμε για κουρέματα χρέους, νέες ρυθμίσεις, ευρωπαϊκούς θώρακες και ανάσες τόσο και μεγαλώνει ο κόμπος στον λαιμό.

Και όσο βλέπουμε την κυβέρνησή μας ανήμπορη να εφαρμόσει τους νόμους που η ίδια ψήφισε, τόσο θα μεγαλώνει και η αντίδραση των θιγόμενων τάξεων και επαγγελμάτων. Οσο η δικαστική εξουσία παραμένει άπραγη όταν συμβαίνουν όλα αυτά τα εγκληματικά εις βάρος της χώρας απ’ αυτούς που θεωρούν ότι μόνο οι ίδιοι έχουν δίκιο και άρα μπορούν να λειτουργούν και να δρουν πάνω από τους νόμους, άλλο τόσο δεν πρόκειται να απαντηθούν τα προηγούμενα ερωτήματα.

Οσο συνεχίζεται η συναλλαγή της εκτελεστικής εξουσίας με τους πάσης φύσεως κομματικούς πελάτες, οι οποίοι εκβιάζουν με όμηρο την κοινωνία, δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην επανεκκίνηση του κράτους. Και όσο η κυβέρνηση θα κυνηγάει απλώς τις στενές προθεσμίες και τους ανέφικτους στόχους που κάθε τόσο μας επιβάλλουν οι κατοχικές δυνάμεις, άλλο τόσο θα αποτυγχάνει σ’ αυτούς και θα απομακρύνεται από την κοινωνία.