Βασίλης Στεφανακίδης

Το νομοσχέδιο επί της ουσίας επιχειρεί δύο μεταρρυθμίσεις, οι οποίες μάλιστα ήταν προεκλογικές δεσμεύσεις.

Πρώτον, την εξάλειψη της ανομίας μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους από μπαχαλάκηδες, μέσω της αστυνόμευσης τού ποιοι μπαίνουν και ποιοι βγαίνουν μέσα στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και, δεύτερον, να μπει ένας φραγμός στην εισαγωγή στα ΑΕΙ μαθητών που στην ουσία δίνουν λευκές κόλλες και με βαθμούς 3 και 4 στα είκοσι. Και ως προς τη δημιουργία ειδικού αστυνομικού σώματος επιτήρησης των χώρων, θα το περίμενε κανείς ότι θα ξεσηκωθεί ντόρος γιατί θα ξυπνούσε τα... αριστερά κατάλοιπα άλλων εποχών.

Ομως, ακατανόητη είναι η αντίδραση για την επιβολή μιας μίνιμουμ βάσης γνώσεων για την εισαγωγή σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή. Και κυρίως προβληματίζει η συντεχνιακή λογική της πνευματικής ελίτ στην οποία ανήκουν οι πρυτάνεις, οι οποίοι εκπροσωπούν τους συναδέλφους τους καθηγητές.

Η Σύνοδος των Πρυτάνεων, λοιπόν, τάσσεται κατά της επιχειρούμενης επιβολής μιας βάσης για την εισαγωγή, γιατί, όπως εμμέσως ομολογούν, αυτό θα επιφέρει μείωση εισακτέων!

Μη βιαστείτε βέβαια να συμπεράνετε ότι οι καθηγητές κόπτονται τόσο πολύ για τα παιδιά που θα μείνουν -και δικαίως- εκτός πανεπιστημίων επειδή δεν θα καταφέρουν να γράψουν έστω τη βάση. Οχι. Για τα «μαγαζάκια» τους νοιάζονται και για τις θέσεις κάποιων καθηγητών που αν δεν έχουν εγγεγραμμένους φοιτητές δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Για τον προϋπολογισμό του κάθε τμήματος κόπτονται, ο οποίος καταρτίζεται με βάση τον αριθμό των φοιτούντων και όχι για τα καημένα τα παιδιά που θα έχουν να επιδείξουν έναν πανεπιστημιακό τίτλο άνευ αντικρίσματος στην αγορά.

Τέτοια υποκρισία δεν θα περίμενε κανείς από τους πνευματικούς μας ταγούς! Ομοιο προφανώς είναι και το σκεπτικό της εναντίωσης και στο άρθρο εκείνο του νομοσχεδίου που καταργεί την ιδιότητα του αιώνιου φοιτητή.

Βολεύει πολύ να εμφανίζονται εγγεγραμμένοι για όσα χρόνια επιθυμούν κάποιοι φοιτητές, γιατί στα χαρτιά εμφανίζεται αριθμός φοιτητών που δικαιολογεί την ύπαρξη τόσο καθηγητικού όσο και διοικητικού προσωπικού! Τόσο απλά είναι τα πράγματα, και ας καταλάβουμε πως οι λογικές που κρατούν τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα σε αυτό το επίπεδο (με εξαίρεση ενδεχομένως κάποιες από τις λεγόμενες «σχολές πρώτης ζήτησης») είναι αυτού του τύπου.

Γέμισε όλη η χώρα πανεπιστημιακές σχολές με τα πιο απίθανα αντικείμενα, αναβαθμίστηκαν σε ΑΕΙ από την προηγούμενη κυβέρνηση όλα τα ΤΕΙ και οι σχολές χαμηλής έως ανύπαρκτης ζήτησης και τώρα αυτές για να συνεχίσουν να υπάρχουν πρέπει να τροφοδοτούνται με φοιτητές. Εστω στα χαρτιά. Αδιάφορο αν θα παρακολουθούν ή αν υπάρχει ενδιαφέρον για πτυχίο από τέτοιες σχολές. Ο προϋπολογισμός να μην κοπεί και να μείνουν ενεργές οι έδρες καθηγητών, αναπληρωτών, επίκουρων, λεκτόρων, μαζί με τη διοικητική και γραμματειακή υποστήριξη!

Οσο γι’ αυτό που πραγματικά καίει και είναι το μεγάλο ζητούμενο από τους φοιτητές, αλλά και την κοινωνία που πληρώνει φόρους, η αναβάθμιση των σπουδών με αποτελέσματα ανταγωνιστικά σε σχέση με τα καλά ιδρύματα του εξωτερικού, ούτε κουβέντα. Καμία πρόταση, καμία πρωτοβουλία. Μόνο διαρκή αιτήματα για αύξηση των κονδυλίων για την παιδεία, λες και από μόνος του ο αυξημένος προϋπολογισμός θα λύσει όλα τα προβλήματα και δεν χρειάζεται και οι ίδιοι οι καθηγητές μία στο τόσο να ανεβαίνουν στην... έδρα!

Λες και η μονιμότητά τους και η μη αξιολόγησή τους τόσο σε διδακτικό όσο και σε επιστημονικό επίπεδο δεν είναι μία ακόμα σκοτεινή πτυχή του θέματος. Λες και ο τρόπος επιλογής τους δεν είναι μια γάγγραινα που διαιωνίζεται δεκαετίες και αφήνει ενδεχομένως εκτός κάποιους άξιους που έχουν την ατυχία να μην είναι μέσα στα κόλπα και τα κομματικά αλισβερίσια με τις ποσοστώσεις!