Βασ. Αναστασόπουλος

Επιστρέφοντας την περασμένη Τρίτη στο γραφείο, μετά την κηδεία του αγαπημένου συνάδελφου και φίλου, Παναγιώτη Γκρουμούτη, «έπαιζα» αμήχανα με το κινητό μου, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αυτό που όλοι μας, εδώ στο «Πρώτο ΘΕΜΑ», δεν έχουμε καταφέρει να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχτούμε ακόμα: τον αδόκητο χαμό του. Τότε ήταν που, ανατρέχοντας στα μηνύματά μου, «έπεσα» πάνω στο τελευταίο SMS που είχα λάβει από τον Πάνο. Ήταν την Πρωτοχρονιά, με αφορμή την έλευση του 2017 και την ονομαστική μου γιορτή. Είκοσι μέρες μετά, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Πάνος δεν είναι, πια, κοντά μας. Ήσυχα και αθόρυβα, όπως ήσυχος, αθόρυβος και αξιοπρεπής ήταν ο βίος του πάνω σε τούτη τη Γη, «έφυγε» από τη ζωή στις 13 Ιανουαρίου, στον ύπνο του, σε ηλικία μόλις 46 ετών.

Λένε ότι, λίγο πριν πεθάνεις ή όταν βρίσκεις τον εαυτό σου σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση, βλέπεις όλη σου τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια σου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Δεν γνωρίζω εάν ο Πάνος πρόλαβε να δει τη δική του ζωή, λίγο πριν μας αποχαιρετήσει. Εμείς οι φίλοι του, ωστόσο, οι συνάδελφοί του, οι άνθρωποι που τον ζούσαμε καθημερινά, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Όλοι έχουμε κάτι να θυμηθούμε, κάτι να διηγηθούμε, μικρά, καθημερινά στιγμιότυπα: το τεράστιο χαμόγελό του. Την καλοσύνη του. Το γεγονός ότι ποτέ δεν παραπονιόταν, ακόμα κι όταν «λυγίζαμε» κάτω από τον φόρτο της εργασίας. Ποτέ δεν γκρίνιαζε, ποτέ δεν διαμαρτυρόταν, ποτέ -ακόμα και σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, όπου θα μπορούσε πολύ εύκολα να το κάνει- δεν είχε να πει κακή κουβέντα για κανέναν. 

Τις ιστορίες από τη ζωή του ή από προηγούμενες δουλειές του. Τη φωνή του, που... δεν ακουγόταν σχεδόν ποτέ και που, όταν -σπανίως- «ανέβαινε οκτάβες», ήξερες ότι όντως υπήρχε λόγος, αλλιώς ο Πάνος δεν υπήρχε περίπτωση να φωνάξει! Τα... μηλοπιτάκια με τα οποία «φίλευε» τα παιδιά της πρωινής βάρδιας. Την αγάπη του για το φαγητό και τη χαρακτηριστική του ατάκα: «Εγώ αδερφέ για σαλάτα τρώω... μακαρονάδα!». Την «καψούρα» του για την ΑΕΚ.

Όσο για τη δουλειά του; «Μιλούσε» από μόνη της και εγώ νιώθω πολύ μικρός, για να μιλήσω γι' αυτήν. Αρκεί να πω ότι είχα την τύχη, με το που έγινα μέλος της οικογένειας του «Πρώτου ΘΕΜΑτος», τον Σεπτέμβριο του 2010, να έχω άμεσο συνεργάτη τον Πάνο για την πάλαι ποτέ στήλη «CV» του οικονομικού ένθετου της εφημερίδας, «Business Stories». Και είναι χάρη σ' εκείνον που κατάφερα να γράφω -θεωρητικά- αξιοπρεπώς, για θέματα τα οποία δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να γράψω. Πανάρα μου, ξέρω πώς θα έπρεπε να στο έχω πει νωρίτερα, όμως έστω και τώρα, αν με ακούς από εκεί ψηλά, σ' ευχαριστώ πραγματικά ρε φίλε.

Τον τελευταίο καιρό είχαμε «χαθεί». Όλο λέγαμε να πάμε για καφέ ή -ακόμα καλύτερα- για τσιπουράκι, όπως εκείνη την ωραία βραδιά στον Χολαργό, μαζί με μερικούς ακόμα καλούς φίλους και συναδέλφους. Όλο λέγαμε να... τολμήσουμε να πάμε να δούμε την ΑΕΚ, μολονότι οι εμφανίσεις της μας είχαν αποθαρρύνει. Ούτε το ένα κάναμε ούτε το άλλο. Προφανώς, πιστεύαμε ότι είχαμε ακόμα πολύ χρόνο μπροστά μας, για να το κάνουμε. Κι έπρεπε να «φύγει» τόσο άδικα από τη ζωή ο Πάνος, για να καταλάβω -ή, καλύτερα, για να θυμηθώ εκ νέου- ότι ο χρόνος που μας δίνεται σε αυτή τη ζωή, είναι «δανεικός», είναι περιορισμένος, Κι όπως κάθε τι «δανεικό», έτσι και ο χρόνος, αργά ή γρήγορα, τελειώνει. Δεν είμαστε άφθαρτοι, δεν είμαστε παντοτινοί. Ένα μικρό «αποτύπωμα», ένα τόσο δα «ίχνος» μονάχα αφήνουμε με το πέρασμά μας από τούτη την πλάση. Και θα είμαστε τυχεροί, εάν στο τέλος της ζωής μας, υπάρχουν άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού να μας θυμούνται για καλό λόγο.

Εσένα, καλέ μου φίλε, θα σε θυμόμαστε όλοι μας. Πίστεψέ με, δεν θα σε αφήσουμε να ξεχαστείς ποτέ. Με τα κείμενά μας, με την πένα μας, με τη «δίψα» μας για ζωή, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας, σιγανά και ταπεινά, την μνήμη σου, στο υπόσχομαι, θα την κρατάμε ζωντανή. Αντίο...