Βασ. Αναστασόπουλος

Και αφού σας ζητήσω να μου συγχωρήσετε εκ προοιμίου το προσωπικό ύφος, να σας μεταφέρω στη Θεσσαλονίκη -και πιο συγκεκριμένα, στη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, την περασμένη Κυριακή, στο πλαίσιο της 81ης ΔΕΘ. Διότι έκτοτε έχω αναπτύξει έναν προβληματισμό, τον οποίο αμφιταλαντεύτηκα πολύ για το αν θα πρέπει να τον μοιραστώ με σας, τους αναγνώστες μας, ή να τον κρατήσω για τον εαυτό μου. Εν τέλει, θα κάνω το πρώτο, με την ελπίδα να γίνω σοφότερος.

Με αφορμή, λοιπόν, την γνωστή πλέον στο πανελλήνιο ερώτηση της δημοσιογράφου του ALPHA, Ευαγγελίας Τσικρίκα, προς τον πρωθυπουργό, διαπιστώνω ότι διαμορφώνονται δύο τάσεις στην κοινή γνώμη, έτσι τουλάχιστον όπως το «εισπράττω» εγώ -μέσα και από τα δικά σας σχόλια, αν θέλετε, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η πρώτη τάση είναι αυτή που λέει «μπράβο, καλά του τα είπε του Τσίπρα, δίκιο είχε». Θα επιλέξω να μην τοποθετηθώ επ' αυτού, τουλάχιστον επί του παρόντος.

Γιατί είναι η δεύτερη τάση που με απασχολεί περισσότερο, καθώς υποστηρίζει το εξής: ότι οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε επ' ουδενί τρόπω και για κανέναν λόγο πιο σημαντικοί, πιο… ξεχωριστοί από τις «στρατιές» των ανέργων εκεί έξω. Ότι τόσο καιρό υποστηρίζαμε και επικροτούσαμε τις μνημονιακές πολιτικές, που έστειλαν εκατομμύρια συμπολίτες μας στην ανεργία, κι έτσι τώρα που ήρθε η σειρά μας, δεν δικαιούμαστε να ζητάμε από την κοινωνία να σταθεί στο πλευρό μας. «Τα στηρίζατε τα Μνημόνια, ελάτε λοιπόν κι εσείς να δείτε τι τραβάμε τόσο καιρό» είναι, πάνω-κάτω, η επωδός, αν μπορώ να το συνοψίσω τόσο... λαϊκά.

Από την άλλη, όλο αυτό το διάστημα που αρθρογραφώ και έχω το προνόμιο να παραθέτω δημοσίως και επωνύμως τις απόψεις μου -μέσα από το βήμα που μου δίνει το μέσο στο οποίο εργάζομαι και το οποίο επιλέγετε καθημερινά για την ενημέρωσή σας, το protothema.gr- έχω πολλάκις επικριθεί από αναγνώστες ότι, με ένα σημαντικό μέρος της αρθρογραφίας μου, συνέβαλα στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, με τα γνωστά σημερινά αποτελέσματα -ειλικρινά, και όχι από προσποιητή μετριοφροσύνη, με αφήνει έκπληκτο το γεγονός ότι πιστεύετε πώς θα μπορούσα όντως να διαμορφώσω την κοινή γνώμη σε ένα τέτοιο, ή σε ανάλογης κρισιμότητας, ζήτημα.

Έχουμε, λοιπόν, το εξής παράδοξο: οι δημοσιογράφοι που στήριξαν τα Μνημόνια, καλά να πάθουν τώρα, που δεν «αφουγκράστηκαν» την κοινωνία που υπέφερε. Ήρθε η ώρα να υποφέρουν κι αυτοί, δεν είναι καμιά κάστα εκλεκτή, που θα έπρεπε εκ προοιμίου να μείνει αλώβητη από τη «λαίλαπα» που «σαρώνει» τον τομέα της απασχόλησης στη χώρα μας. Ωστόσο, από τα «πυρά» δεν ξεφεύγουν -σχήμα οξύμωρο- και οι δημοσιογράφοι της αντίπερα όχθης, που δεν στήριξαν τα Μνημόνια και που καταδίκασαν τις πολιτικές τους, πρεσβεύοντας την αντίληψη ότι υπάρχει εναλλακτική, ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Και αυτό, γιατί θεωρείται ότι ανέδειξαν στην κυβέρνηση τον Αλέξη Τσίπρα και θα έπρεπε να ζητάνε «συγγνώμη» για τα σημερινά δεινά…

Δεν μπορώ, λοιπόν, να μην αναρωτηθώ: τελικά, ποια δημοσιογραφία θέλουν οι πολίτες, οι αναγνώστες, οι ακροατές, οι τηλεθεατές; Ποια δημοσιογραφία θέλετε; Την «άχρωμη», «άοσμη» και «άγευστη»; Την απλή καταγραφή, τα δελτία Τύπου; Να με συμπαθάτε, αλλά, με το φτωχό μου το μυαλό, αυτό καταλαβαίνω...

Αν δεν μπορούμε οι δημοσιογράφοι να πάρουμε θέση είτε έτσι είτε αλλιώς, αν θεωρείται ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να εκφέρουμε άποψη και εν συνεχεία ο καθένας να την επεξεργάζεται και να την «φιλτράρει» όπως θέλει, τότε ποια η χρησιμότητα, ποια η ουσία της ύπαρξής μας; Και κατά πόσον μπορούμε να αρθρώνουμε πραγματικά ανεξάρτητο δημόσιο λόγο, δίχως «αγκιστρώσεις», όταν η καχυποψία οδηγεί εύκολα στο συμπέρασμα πως, ό,τι πούμε κι ό,τι γράψουμε, δεσμεύεται από συμφέροντα δυνατότερα από εμάς, που δεν μας καθιστούν τίποτα περισσότερα από κακόηχα φερέφωνα;