Βασ. Αναστασόπουλος

Τα παραπάνω ερωτήματα -και πολλά ακόμα- επέστρεψαν... θριαμβευτικά στη δημόσια πολιτική συζήτηση, με αφορμή τη συμπεριφορά της προέδρου της Βουλής απέναντι σε πρόσωπα και πράγματα, την τελευταία εβδομάδα.

Στην αρχή ήταν η δημόσια αντιπαράθεσή της με τον... άτυχο αστυνομικό διευθυντή που, εκτελώντας προφανώς εντολές ανωτέρων του, έστειλε τους άνδρες του απέναντι σε διαδηλωτές (γιατρούς και εργαζομένους σε νοσοκομεία), «μπλοκάροντας» την πρόσβασή τους προς τη Βουλή. Εν συνεχεία, κληθείσα να εξηγήσει το σκεπτικό της για το περιστατικό, που καταγράφηκε από τις τηλεοπτικές κάμερες, η πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου «τα έβαλε» με τους δημοσιογράφους, οι οποίοι, κατά την άποψή της, μετέφεραν μία στρεβλή εικόνα των όσων διαδραματίσθηκαν έξω από το ιστορικό κτήριο. Έφτασε μάλιστα ακόμα και να ζητήσει, ουσιαστικά, «πιστοποιητικό φρονημάτων» από τους δημοσιογράφους που της απηύθυναν ερωτήσεις, καλώντας τους να της αναφέρουν... ευπειθώς το όνομά τους και το όνομα του μέσου, στο οποίο εργάζονται. Στη συνέχεια, δε, για να ολοκληρωθεί το... γελοίον του πράγματος, παρότρυνε τα ΜΜΕ να «παίξουν» τις νέες δηλώσεις της, για να αποδείξουν πόσο... ανεξάρτητα είναι. Εύλογα, λοιπόν, αναρωτιέται κανείς εάν όλα τα παραπάνω μπορούν να αποδοθούν στην ιδιοσυγκρασία της κυρίας Κωνσταντοπούλου ή εάν υπάρχει κάτι άλλο, μια δική της «ατζέντα», την οποία «per mare per terra» προωθεί.

Ως βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η κυρία Κωνσταντοπούλου έγινε γνωστή για τους... ομηρικούς καβγάδες της με τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη της ΝΔ και για τη διαρκή συνεπή και επίμονη στάση της να αναδεικνύει τις αντιφάσεις της κυβερνητικής πολιτικής και όλα όσα οι «γαλάζιοι» συνάδελφοί της επιχειρούσαν να «κουκουλώσουν». Αυτή ακριβώς η συνέπειά της ήταν και που την έφερε σε εξέχουσα θέση, όταν ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός πια, έπρεπε να επιλέξει ένα πρόσωπο της αρεσκείας του για την προεδρία του Κοινοβουλίου. Η «πασιονάρια» της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, ήταν η προφανής του επιλογή.

Στο διάστημα της μέχρι τώρα θητείας της, η κυρία Κωνσταντοπούλου έχει επιδείξει μία πρωτοφανή για τα κοινοβουλευτικά χρονικά προσήλωση στην κατά γράμμα εφαρμογή του Κανονισμού της Βουλής, αλλά και μία διάθεση να ανοίξει και πάλι τους φακέλους υποθέσεων, που, κατά την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, έκλειναν με συνοπτικές διαδικασίες. Παράλληλα -και ανεξάρτητα, σε μεγάλο βαθμό, από την κυβερνητική πολιτική-, προωθεί τόσο τις έρευνες για το πώς οδηγήθηκε η Ελλάδα στα Μνημόνια, όσο και τη διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία. Όλα αυτά, στο βαθμό που δεν έχουν να κάνουν τόσο με το κομμάτι της επικοινωνίας, όσο με εκείνο της ουσίας, είναι καλώς καμωμένα...

Υπάρχει ωστόσο μια λεπτή γραμμή, την οποία η κυρία Κωνσταντοπούλου τείνει -αν δεν το έχει κάνει ήδη- να ξεπεράσει. Αν θέλει να ελέγξει την «ασυδοσία» των μέσων ενημέρωσης, αυτό ας αφήσει να το κάνει η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός, με το νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες, τον οποίο σκέφτεται να φέρει στη Βουλή. Αν θέλει να παραδώσει μαθήματα δημοσιογραφίας, αυτό μπορεί ελεύθερα να το κάνει 24 ώρες το 24ωρο, επτά μέρες την εβδομάδα, 365 μέρες το χρόνο, από το Κανάλι της Βουλής, το οποίο προφανώς της παραχώρησαν για να «παίζει», φιλοξενώντας εκπομπές τύπου «τοκ σόου», όπως εκείνη με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Και αν θέλει να εμφανιστεί ως προστάτιδα της Δημοκρατίας, υπερασπιζόμενη το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν, θα πρέπει ίσως να αναρωτηθεί κατά πόσον αυτό συνάδει με το να ζητά... πιστοποιητικό φρονημάτων από τους δημοσιογράφους, που της απευθύνουν «ενοχλητικές» ερωτήσεις. Προφανώς, εάν η δημοκρατία δεν ισχύει για όλους, δεν είναι... δημοκρατία.

Όσο για το επιχείρημα που προβάλλουν κάποιοι, ότι, βάσει Συντάγματος, «ο πρόεδρος της Βουλής μεριμνά για την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια των χώρων της, στο όνομα της οποίας ασκεί την αστυνομική εξουσία», ας σημειωθεί εδώ ότι ως χώρος της Βουλής νοείται το προαύλιο του κτηρίου του Κοινοβουλίου -και όχι η Βασιλίσσης Σοφίας, η πλατεία Συντάγματος και τα «λουλουδάδικα»...