Αντώνης Πανούτσος

Δεν είναι συμπτωματικό ότι στη διάρκεια της κρίσης η φράση που ενόχλησε περισσότερο τον κόσμο ήταν το «μαζί τα φάγαμε» του Θόδωρου Πάγκαλου, με την οποία όμως δεν εννοούσε ότι όλοι φάγανε τα ίδια. Ωστόσο λέγοντάς τη είχε διαπράξει το έγκλημα καθοσιώσεως να αμφιβάλει για την ακεραιότητα του κόσμου. Ο ελληνικός λαός δεν ήθελε να έχει φάει λεφτά. Δεν ήθελε να του θυμίζουν τους 388 τυφλούς της Ζακύνθου, από τους οποίους οι 354 βλέπουν, ούτε τους 30 παραγωγούς από τη Βοιωτία που έπαιρναν επιδοτήσεις για το βαμβάκι που καλλιεργούσαν πάνω σε οικόπεδα με βράχια όπου δεν θα φύτρωνε ούτε σκίνο.

Ο ελληνικός λαός ήθελε να πιστεύει ότι αυτοί που έφταιγαν ήταν οι πολιτικοί. Οτι στην ελληνική κοινωνία δεν χρειαζόταν τίποτα να αλλάξει παρά μόνο οι πολιτικοί, με τους καινούριους να κάνουν νέα κόλπα ώστε ο χρόνος να γυρίσει στο 2008. Και επειδή κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει, άρχισε να ψάχνει για θαυματοποιούς που με ένα μυστικό χτύπημα θα άλλαζαν τα πάντα. 

Για κυβέρνηση βρήκε το ανέμελο παρεάκι του ΣΥΡΙΖΑ, ενισχυμένο με το know how των ορφανών του ΠΑΣΟΚ, τύπου Σπίρτζη και Κουρουμπλή, που ήξερε ότι το μόνο που θα χρειαζόταν να κάνει ήταν να σκίσει το μνημόνιο ώστε οι αγορές να αρχίσουν να χορεύουν - μέχρι να κουραστούν και να παρακαλάνε να δανείσουν ξανά την Ελλάδα ώστε να τους ξαναβάλουμε μέσα. Τώρα που το παρεάκι υπογράφει ό,τι του βάζουνε μπροστά του, ο ελληνικός λαός μπορεί να στραφεί σε άλλες αντισυστημικές ελκυστικές λύσεις. 

Τη Χρυσή Αυγή που θέλει να διαγράψει το χρέος. Το ίδιο και η Ζωή. Το αυτό και το ΚΚΕ. Ο Λεβέντης δεν θέλει να το διαγράψει, αφού έχει φίλους στην Ευρώπη που θα το διαγράψουν. Ο Αρτέμης Σώρρας, που είναι κιμπάρης, θέλει να το πληρώσει. Φτάνει κάποιος να του δώσει ρέστα από τρισεκατομμύριο. Αντίθετα με την Ιρλανδία ή την Κύπρο, που ακολούθησαν τον μακρύ δρόμο των μεταρρυθμίσεων, η Ελλάδα έχει μισή ντουζίνα κόμματα που μπορούν να λύσουν το πρόβλημα του χρέους. Είναι το σημείο όπου κάποιος αποφασίζει αν είναι τυχερός ή τον δουλεύουνε. Τον Ιανουάριο του ’15 και λιγότερο τον Σεπτέμβριο οι Ελληνες ψηφοφόροι αποφάσισαν ότι είναι τυχεροί. Φυσικά τους δουλεύανε. 

Θα κλείσω με την παρατήρηση ότι οι Ελληνες λατρεύουν την ιστορία του Ηρακλή που όταν έχει να διαλέξει ανάμεσα στον δρόμο της Αρετής και της Κακίας, παίρνει τον πρώτο. Τη λατρεύουν επειδή ο Ηρακλής δεν ζήτησε να τον ακολουθήσουν. Στις επόμενες εκλογές θα τεθεί το ίδιο ερώτημα. Είναι μάλιστα από τις φορές που την επιλογή θα την κάνει η πραγματικότητα. Εκτός αν οι Ελληνες πήραν οριστικό διαζύγιο από την πραγματικότητα, οπότε ούτε ο Ηρακλής δεν μας σώνει.