Αντώνης Πανούτσος

Είναι η διαίρεση που άρχισε να φαίνεται το καλοκαίρι των Αγανακτισμένων, καταγράφηκε πιο καθαρά με το δημοψήφισμα και δημιουργεί ανάγκη επαναπροσδιορισμού των κομμάτων.

Περισσότερο από δεξιούς και αριστερούς, οι Ελληνες είναι σήμερα διαιρεμένοι σε ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές και η διαίρεση δεν πρόκειται να αλλάξει στο άμεσο μέλλον.

Την πιο μεγάλη ανάγκη επαναπροσδιορισμού την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ξεκίνησε ως φανατικά αντιευρωπαϊκό κόμμα, αλλά η πραγματικότητα τον έκανε να αναθεωρήσει τη γραμμή του. Υπήρχαν δύο αντιευρωπαϊκά κομμάτια στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ένα για ιδεολογικούς λόγους θα προτιμούσε ένα σύστημα σοσιαλιστικό όπως της Βενεζουέλας του Μαδούρο, το οποίο όμως στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Το δεύτερο ήταν το ωφελιμιστικό, το οποίο στην περίοδο της κρίσης κατάλαβε ότι ο αντιευρωπαϊσμός φέρνει ψήφους. Από το πρώτο κομμάτι οι περισσότεροι έχουν πάει στη ΛΑ.Ε., ενώ η πραγματικότητα έχει αλλάξει γνώμη στους υπόλοιπους, συμπεριλαμβανομένου και του Αλέξη Τσίπρα.

Το δεύτερο κομμάτι, το οποίο είχε καταλάβει ότι ο αντιμνημονιακός αγώνας πουλάει, είναι και αυτό που πιθανότατα θα ρίξει την κυβέρνηση. Στην ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο η κυβέρνηση έχασε δύο βουλευτές, τον Στάθη Παναγούλη και τον Νίκο Νικολόπουλο.

Μελλοντικά πιθανόν να χάσει άλλους, κυρίως πασοκοτραφείς, όπως ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης. Οπότε θα πρέπει τότε να αποφασίσει αν θα πάει σε εκλογές ή θα αναζητήσει συμμαχίες στην παρούσα Βουλή, τις οποίες μπορεί να βρει στην Ενωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη, όπου καταλαβαίνουν ότι τέτοια τύχη δεν έρχεται κάθε μέρα, και θα κάνουνε τούμπες για θέσεις στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ, όπου εξαιρουμένων του Ανδρέα Λοβέρδου και του Ευάγγελου Βενιζέλου με τους άλλους δεν θα υπάρξει πρόβλημα συνεργασίας. Το θέμα όμως δεν είναι οι πολιτικές συμμαχίες, αλλά ο επαναπροσδιορισμός του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια καθαρή φιλοευρωπαϊκή θέση ακούγεται επικίνδυνη για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν είναι. Οι φανατικοί αντιευρωπαϊστές έχουν πάει ήδη στη ΛΑ.Ε. Οι λίγοι αντιευρωπαϊστές που έχουν μείνει είτε θα φύγουν είτε θα ξεφτιλιστούν με τις ψηφοφορίες για τα μέτρα. Το 61,31% του «Οχι» του δημοψηφίσματος ακούγεται τρομακτικό ποσοστό για να το αγνοήσει ένα κόμμα, αλλά ήταν περιστασιακό. Στο 61,31% βασίστηκε η ΛΑ.Ε. και έμεινε εκτός Βουλής.

Περισσότερο όμως από επιλογή, η φιλοευρωπαϊκή στροφή είναι ανάγκη για τον ΣΥΡΙΖΑ.
 
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε τέλμα. Η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να ανακάμψει αν αντί για φόρους στην εκπαίδευση μπουν φόροι στο κρασί.

Ο μόνος τρόπος ανάκαμψης είναι η λογική ότι ακόμα και αν η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν απαιτούσαν μέτρα, η κυβέρνηση θα τα έπαιρνε από μόνη της. Είναι η μόνη σοβαρή πολιτική στο όνομα όσων πιστεύουν ότι θέλουν να ζουν σε πόλεις που μοιάζουν με το Παρίσι και όχι με το Κομπάνι.

Τρόπος ζωής

Οι επιθέσεις στο Παρίσι δεν είχαν αντικείμενο μια πολιτική αλλά έναν τρόπο ζωής. Οι φανατικοί μουσουλμάνοι του ISIS σιχαίνονται τον δυτικό τρόπο ζωής και θέλουν να τον καταστρέψουν. Και οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν την υποχρέωση να τον προστατέψουν με κάθε νόμιμο μέσο. Πέραν των κλισέ της ελληνικής κουλτούρας.

Την περασμένη εβδομάδα ως αντίλογο σε άρθρο που έγραψα μια κυρία μού είχε γράψει: «Θα θέλατε δηλαδή ένα στρατοκρατούμενο κράτος με αστυνομικούς σε κάθε γωνία;». Σαν ανάμεσα στον αστυφύλακα στη γωνία και τον τρομοκράτη με το καλάσνικοφ να προτιμάς να σε κάνει σουρωτήρι ο δεύτερος. Λες και το πρόβλημα της Ελλάδας είναι το αστυνομικό κράτος και όχι ότι ακόμα και οι πινακίδες της Τροχαίας είναι καλυμμένες από αυτοκόλλητα.

Τρομοκράτες και σταυροφόροι

Το ότι κάθε μουσουλμάνος δεν είναι τρομοκράτης ισχύει. Ισχύει όμως ότι κάθε τρομοκράτης του ISIS είναι μουσουλμάνος. Οπως ισχύει ότι οι Σταυροφόροι έκαναν εγκλήματα. Μόνο που οι Σταυροφορίες έγιναν πριν από χίλια χρόνια, αλλά η επίθεση στο Παρίσι την προηγούμενη εβδομάδα. Και στην Ελλάδα οι Παλαιοημερολογίτες και η κυρία Λουκά το πολύ να διακόψουν κάποια ταινία, ενώ το ISIS και η Αλ Κάιντα σου διακόπτουν τη ζωή.