Αντώνης Ν. Βγόντζας

Η συνάντηση ήταν άτυπη. Δεν προβλέπεται από τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Εμείς το ζητήσαμε. Αποδείχθηκε, όμως, ουσιαστική. Απόδειξη; Η έκδοση, αμέσως μετά, μιας λιτής κοινής ανακοίνωσης-δήλωσης.

Επιβεβαιώθηκε η συμφωνία του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου 2015. Δεσμεύτηκαν και οι επτά για την επιτάχυνση και την ολοκλήρωση του έργου, όπως αυτό καθορίστηκε απ’ την ίδια συμφωνία. Οι ελληνικές αρχές θα έχουν την ευθύνη πρότασης και υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων. Συμφωνήθηκε και η διαδικασία. Οι συνομιλίες πολιτικής διεξάγονται στις Βρυξέλλες. Οι διερευνητικές αποστολές στην Αθήνα. Το συντομότερο δυνατό. Με ευθύνη της Ελλάδας. Και διευκρινίστηκε πλήρως: εκταμιεύσεις χρημάτων μπορούν να γίνουν μόνο μετά την εκπλήρωση των προϋποθέσεων που περιγράφονται στην πιο πάνω συμφωνία του Eurogroup.

Φοβάμαι πως είναι πολύ λίγοι εκείνοι που μελέτησαν αυτή τη σημαντική συμφωνία, μια προσεκτική ανάγνωση της οποίας επιτρέπει ή επιβάλλει τα ακόλουθα βασικά συμπεράσματα:
   
Πρώτον, έγινε δεκτό το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για παράταση της δανειακής σύμβασης συνοδεία σειράς δεσμεύσεων και όρων.
 
Δεύτερον, στόχος της παράτασης είναι η επιτυχημένη ολοκλήρωση της επιθεώρησης και αξιολόγησης.
   
Τρίτον, μόνο η επιτυχημένη ολοκλήρωση της αξιολόγησης θα επιτρέψει οποιαδήποτε εκταμίευση με βάση τη δανειακή σύμβαση.
   

Τέταρτον, το διαβόητο ΔΝΤ θα συνεχίζει να παίζει τον ρόλο του.
   
Πέμπτον, επαναλήφθηκε η αναπόδραστη δέσμευση της Ελλάδας να τιμήσει τις οικονομικές της υποχρεώσεις προς τους πιστωτές της. Προς όλους! Πλήρως! Και έγκαιρα!
   
Εκτον, τα κρατικά έσοδα πρέπει να υπερκαλύπτουν τις κρατικές δαπάνες. Και, με όσα περισσεύουν, να διασφαλίζεται η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους.
   
Εβδομον, η ελληνική κυβέρνηση να αποφεύγει οποιαδήποτε ανάκληση μέτρων ή μονομερείς αλλαγές πολιτικών. Και το ενδεχόμενο αρνητικής επίδρασής τους στους δημοσιονομικούς στόχους ή στη δημοσιονομική σταθερότητα θα αξιολογείται και θα αποτιμάται από τους «θεσμούς»! Και όχι από κάποιο άλλο πολιτικό όργανο. 

Από τότε πέρασε ένας ολόκληρος μήνας. Ακριβώς. Και εμείς τον ξοδέψαμε σε παλινωδίες. Που ακύρωσαν το αναγκαίο πνεύμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Σε γραφικότητες! Επιχειρήσαμε να εγκλωβίσουμε και να εξαφανίσουμε σε ξενοδοχεία τα τεχνικά κλιμάκια των «θεσμών». Σε γελοιότητες! Οι δικοί μας αρνήθηκαν να δώσουν στους «θεσμούς» στοιχεία για την πορεία του κρατικού προϋπολογισμού. Με πολεμικά ανακοινωθέντα, με φθηνή φρασεολογία «αντάρτικου των πόλεων». Θα εξαπολύαμε στην Ευρώπη δυστυχείς συνανθρώπους μας που θα τους μεταμορφώναμε σε απελπισμένους «τζιχαντιστές». Με κορόνες περί εθνικής αξιοπρέπειας. Με το ένα χέρι επαιτούσαμε δυσθεώρητα δανεικά και με το άλλο χρησιμοποιούσαμε επικοινωνιακά -και μόνο- τεχνάσματα ερεθισμού της κοινής γνώμης των άλλων χωρών. Των εταίρων μας. Υποσχεθήκαμε στην ελληνική κοινή γνώμη (και στην ευρωπαϊκή) τη χρήση της εκπαίδευσης ως πολιορκητικού κριού, όπως μόνο ακραία καθεστώτα επιχείρησαν.

Ποια είναι τα αναγκαία και χρήσιμα συμπεράσματα;

Πρώτον, τα σενάρια για έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη αποδείχθηκαν ανεδαφικά.

Σουρεαλιστικά!. Το Grexit θα αποδεικνυόταν η απόλυτη καταστροφή της χώρας μας. Και για την Ευρώπη και για τους συμμάχους της μια βαθιά χαραγμένη βλάβη με ιστορικές προεκτάσεις.

Δεύτερον, η θεσμικά οργανωμένη Ευρώπη αποφεύγει τις ρήξεις και τις αδιέξοδες συγκρούσεις.

Αποτελεί ιστορικό άθλο η διαλεκτική δυναμική διαδικασία που απορροφά τις αντιθέσεις και τις μεταμορφώνει σε πολυεπίπεδες αμφίδρομες συνεργασίες. Εχουν ευθύνη αρκετοί Ευρωπαίοι για τον εκτροχιασμό μετά την 20ή Φεβρουαρίου 2015. Η κύρια, όμως, ευθύνη ανήκει στην ελληνική κυβέρνηση. Αναλώθηκε πολύτιμος και πυκνός πολιτικός χρόνος σε άγαρμπες ασκήσεις επικοινωνιακής πολιτικής. Σε φιγούρες lifestyle. Σε καταπραϋντικές ενέσεις εσωκομματικής ανακούφισης, παρηγοριάς και χαλάρωσης. Αποδείχθηκε ότι η κυβέρνηση ανήλθε στην εξουσία χωρίς πρόγραμμα. Ούτε καν με plan b!

Εύστοχη είναι η επισήμανση του πρωθυπουργό: «Βάλαμε τις διαδικασίες στις ράγες». Μόνο που με τόσο πολλούς εκτροχιασμούς και με τόσο πολλούς ανειδίκευτους κλειδούχους, μπορεί τρένο να μη φτάσει ποτέ. Ούτε καν στο Λιανοκλάδι…