Αναστασία Κουκά

Μια παρά φύσιν εγκληματίας που μεγάλωσε, γαλουχήθηκε και πορεύτηκε μέσα σε ένα άρρωστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας για να βρει αργότερα ακούσιους αλλά πρόθυμους «συνεργούς» στα πρόσωπα αδιάφορων και αναποτελεσματικών εκπροσώπων διαφόρων δομών και υπηρεσιών που έχουν ιερό καθήκον να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή και να ρίχνουν φως σε κάθε σκιά που πιθανόν να τήν υπονομεύει.

Η «Μήδεια» της Πάτρας, η Ρούλα, που κατάφερε να ικανοποιήσει την αρρωστημένη ανάγκη της για δημόσια προβολή με τον πιο μακάβριο και φρικτό τρόπο, δεν είναι μια αυτόφωτη περίπτωση στυγνού εγκληματία. Είναι η διαβολική προσωπικότητα που χτιζόταν, λιθαράκι – λιθαράκι, εδώ και 33 ολόκληρα χρόνια. Από τους γονείς που δεν τής έμαθαν ποτέ τί σημαίνει αγάπη και αποδοχή. Από το στενό περιβάλλον που, υπό τον φόβο του κοινωνικού στίγματος ή από αδιαφορία, έκανε τα στραβά μάτια όταν έβλεπε τις επαναλαμβανόμενες προβληματικές συμπεριφορές της που «φώναζαν» ότι κάτι δεν πάει καλά.

Από τον σύζυγό της και πατέρα των παιδιών της που έτρεφε με την συμπεριφορά του τις ανασφάλειές της «ταΐζοντας» σταθερά τα βίαια ένστικτά της . Από τον κοινωνικό της περίγυρο, τους φίλους, τους γείτονες, τους δασκάλους των παιδιών πολλοί από τους οποίους ήταν χθες έξω από σπίτι της έτοιμοι να λιντσάρουν τους συγγενείς της φόνισσας σε ένα βίαιο ξέσπασμα που ξυπνούσε μνήμες από σκοτεινές εποχές.

Κι από την άλλη πλευρά δομές υγείας και περίθαλψης διάτρητες, στελεχωμένες με ανθρώπους δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, μηδενικής κοινωνικής συνείδησης, υπέρμαχους της λογικής του φόβου που υποδεικνύει το κλασικό «δεν είναι δική μου δουλειά, σιγά μην πάω να μπλέξω…»
Όλα αυτά αποτελούν τους κρίκους της δολοφονικής αλυσίδας η οποία «έπνιξε» τα τρία μικρά κοριτσάκια, που αντί για στοργή και αγκαλιά, εισέπραξαν βία, πόνο και θάνατο…!

Κι αυτό επειδή η γυναίκα που τα έφερε στον κόσμο δεν ενθαρρύνθηκε να λάβει την απαραίτητη ιατρική βοήθεια όταν έπρεπε, επειδή ο πατέρας τους δεν ήταν εκεί για να καταλάβει τί συμβαίνει και να τα προφυλάξει, επειδή οι συγγενείς και οι γείτονες έβλεπαν αλλά δεν μιλούσαν, επειδή το προσωπικό των νοσοκομείων, παρότι είχε εντοπίσει περίεργες συμπεριφορές, σιώπησε, επειδή οι ιατροδικαστές υπέπεσαν σε τραγικά λάθη…

Ας αφήσουμε λοιπόν τη δικαιοσύνη ως αρμόδια να ορίσει τις ποινές κι ας αναλογιστούμε, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, το μερίδιο ευθύνης που μάς αντιστοιχεί για τις αρρωστημένες πτυχές της κοινωνίας μας που σκοτώνει τα παιδιά της. Ας βάλουμε ένα τέλος στη συνομωσία της σιωπής, στο στίγμα της ψυχικής ασθένειας, στην ανοχή απέναντι στην ατομική και συλλογική αδιαφορία. Ας γίνουν τα χαμόγελα των τριών αυτών παιδιών, που τόσο πρόωρα και άδικα έσβησαν, τα σύμβολα μιας πραγματικής, μια ουσιαστικής αλλαγής. Τους το οφείλουμε!