Αμαλία Νεγρεπόντη

Οι εφημερίδες είναι πιο αναγκαίες από ποτέ και πιο περιζήτητες στα μάτια του κοινού - αρκεί να αφορούν τον κόσμο πραγματικά. Και μετά τις τωρινές θύελλες που συγκλονίζουν τον Τύπο παγκοσμίως, οι εφημερίδες όχι απλώς θα επιβιώσουν, αλλά και θα γνωρίσουν άνθιση, νέα ζωή

Ανεβαίνει, ανεβαίνει τρελά  το Χρηματιστήριο εδώ, ο Dow σπάει κάθε μέρα νέο ρεκόρ. Η Google είναι η νέα Apple, το Facebook μοιάζει να έχει χάσει τελείως το τρένο για το αληθινό, το μεγάλο παιχνίδι, και ανεπιστρεπτί πλέον να μην μπορεί να βγει από τον προσδιορισμό του ως κοινωνικό δίκτυο, ενώ η οικονομική του διευθύντρια μάλλον για πολιτική καριέρα το παίζει, «πουλώντας» φεμινισμό.

Ολα κινούνται τόσο γρήγορα που αν κάποια στιγμή κατορθώσεις να κλέψεις μια ανάσα και αναλογιστείς τι έγινε μέσα στους μήνες που πέρασαν σαστίζεις. Η συναισθηματική και διανοητική επεξεργασία των αλλαγών δεν προλαβαίνει την ταχύτητά τους.

Στις ειδήσεις στο Ιντερνέτ διαβάζω για την αίσθηση που έκανε η υπόθεση μιας κοπέλας που τη μιμήθηκαν πολλές και η οποία βρήκε και κατάπιε ταινία (το σκουλήκι) για να μπορεί να τρώει χωρίς να παχαίνει. Η Μελίσα Μάγερ της Yahoo! μόλις γύρισε από την άδεια λοχείας της ανακοίνωσε πως τελείωσε ανεπιστρεπτί για την εταιρεία η εργασία από το σπίτι (η τηλε-εργασία, η οποία επί είκοσι χρόνια τώρα προβάλλεται ως τέλεια λύση για τις εργαζόμενες μητέρες στις δουλειές όπου μπορεί να εφαρμοστεί). Για τον απλό λόγο ότι σχεδόν όλοι όσοι επωφελούνταν αυτής της μορφής εργασίας δεν δούλευαν. Ούτε email με εργασία έστελναν, ούτε τίποτε, εξέλιξη που δημιουργούσε μεγάλο εκνευρισμό στους υπόλοιπους εργαζομένους, οι οποίοι κατέληγαν να δουλεύουν διπλά για να καλύψουν τους κοπανατζήδες, αλλά δεν διαμαρτύρονταν και στην εταιρεία γιατί το θεωρούσαν «κάρφωμα». Η ανθρώπινη φύση, με όλες τις αδυναμίες της, παραμένει πάντα ίδια ακόμα και στις πιο hi-tech εκδοχές ζωής.

Η ζωή όμως καλπάζει μπροστά, με ρυθμό αδήριτο και πρέπει να προχωρήσουμε κι εμείς, να εξελιχθούμε, να αλλάξουμε, προσωπικά και συλλογικά.

Κάπως έτσι, νέο τρεντ εδώ είναι ο επενδυτικός ακτιβισμός. Ετσι λέγονται, κυρίως επαινετικά, οι πράξεις των μετόχων της μειοψηφίας -που εδώ πράγματι έχουν λόγο- που αναγκάζουν το μάνατζμεντ ή την κύρια ιδιοκτησία εταιρειών (μεγαθήριων όπως η Dell και η Apple) να λάβουν υπόψη και τις δικές τους -σωστές ή λαθεμένες- απόψεις και τα συμφέροντα.

Σκέφτομαι στην Ελλάδα πώς «αδειάστηκαν» και καταληστεύτηκαν οι μικρομέτοχοι όλων των τραπεζών, οι οποίοι στο σύνολό τους είναι οι μεγαλύτεροι επενδυτές τους, στο όνομα μιας αριστερίστικης αλήτικης θεωρίας που βασίζεται στο «δούλευε, ξόδευε, στερήσου εσύ, να ζω εγώ». Ωστόσο, τα ΜΜΕ (πλην του «ΘΕΜΑτος» και ελάχιστων ακόμα) όλα πιπίλιζαν αυτή τη θεωρία, λειαίνοντας την επέλαση στην κοινωνία των πιο τυχοδιωκτικών στοιχείων της ελληνικής πολιτικής και κοινωνίας.

Εδώ πάλι, προτού αρχίσει να μονοπωλεί την επικαιρότητα η άνοδος του Χρηματιστηρίου και η επακόλουθη γενική ευφορία, το πιο «καυτό» θέμα ήταν η δημόσια κατακραυγή εναντίον της χρήσης από το Πεντάγωνο μη επανδρωμένων κατασκοπευτικών και μαχητικών αεροσκαφών (drones) σε περιοχές όπως το Αφγανιστάν. Το θέμα αναδείχτηκε από τις εφημερίδες, πέρασε στο Διαδίκτυο και από εκεί στην τηλεόραση και έγινε τεράστιο. Τώρα πια ξεπεράστηκε από την ειδησεογραφία, αλλά με αξιοθαύμαστα ανακλαστικά το πήρε η τηλεόραση, το ενέταξε σε νέα επεισόδια δημοφιλών σειρών και με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζει πράγματι το θέμα να προβληματίσει τον κόσμο σε βαθμό που να απαιτηθεί -και να υπάρξει- πολιτική αλλαγή.

Τα ΜΜΕ διαμορφώνουν τον κόσμο στον οποίο ζούμε στον ίδιο βαθμό με την πολιτική, αλλά με τρόπο λιγότερο φανερό. Γι’ αυτό και παγκοσμίως όλα τα παραδοσιακά ΜΜΕ περνάνε τέτοια κρίση: έχασαν την εμπιστοσύνη του κόσμου, έπαψαν να αφορούν τον ίδιο τον άνθρωπο, τον πολίτη.

Στην Ελλάδα ζούμε την κάθε τελευταία πολιτική εξέλιξη πιο δυνατά απ’ ό,τι τα γεγονότα στην ίδια μας τη ζωή, κάτι που φαίνεται από την τηλεόραση, τα blogs, και πολλά sites και εφημερίδες. Ποιος τσακώθηκε με ποιον, τι παραμύθια λέει πάλι ο Βενιζέλος, τι φιλοδοξίες έχει ο Κουκουλόπουλος, εάν η μία συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησε με άλλη, εάν ένα στέλεχος της ΔΗΜ.ΑΡ. υποσκάπτει έναν διορισμένο της ΔΗΜ.ΑΡ. που όμως είχε -υποτίθεται- τη στήριξη του διορισμένου του Μαξίμου (ή του ΠΑΣΟΚ, δεν θυμάμαι...) με φόντο την κρατική τηλεόραση που συνεχίζει, ελέω όλων των υπολοίπων, να αποτελεί αγελάδα προς άρμεγμα στην κατά τα άλλα χρεοκοπημένη Ελλάδα. Who cares?

Εδώ οι ζωές των ανθρώπων είναι σε πρώτο πλάνο, η ειδησεογραφία διυλίζει υπ’ αυτό το πρίσμα και με την κάτωθι σειρά προτεραιότητας κάθε οικονομική κίνηση του ιδιωτικού τομέα, κάθε μετεωρολογική πρόβλεψη, κοινωνική εκδήλωση (αγώνα, διακοπές, γιορτές, κ.λπ.), οικονομική πράξη της κυβέρνησης και πολιτική εξέλιξη που αλλάζει τον χάρτη.

Δεν είναι τυχαίο που στο νέο Timeline του Facebook η σελίδα του κάθε χρήστη μοιάζει με προσωποποιημένη εφημερίδα με άρθρα και ειδήσεις.

Αυτή είναι η νέα αλήθεια: οι εφημερίδες είναι πιο αναγκαίες από ποτέ και πιο περιζήτητες στα μάτια του κοινού - αρκεί να αφορούν τον κόσμο πραγματικά. Και πιστεύω πως μετά τις τωρινές θύελλες που συγκλονίζουν τον κόσμο του Τύπου παγκοσμίως, τα μέσα ενημέρωσης, και πρώτα απ’ όλα οι εφημερίδες, όχι απλώς θα επιβιώσουν αλλά και θα γνωρίσουν άνθηση, νέα ζωή. Οχι όλες φυσικά, όχι αυτές που ασχολούνται με τους πολιτικούς, τα κατορθώματα, τις φιλοδοξίες, τα κομματικά τους και με εκλαϊκευμένες βολικές γενικεύσεις, αλλά αυτές που προβάλλουν και αναλύουν σε όλη τους τη συνθετότητα και τις συχνά αντιτιθέμενες απόψεις, όλα εκείνα τα αληθινά θέματα που απασχολούν τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, δηλαδή τη μεσαία τάξη, και μονάχα εκείνες τις πολιτικές ενέργειες που έχουν απτό αποτέλεσμα στη ζωή τους.

Γιατί οι βασικές ανάγκες και επιθυμίες των ανθρώπων είναι πάντα οι ίδιες: να επιβιώσουν βιολογικά και οικονομικά, να χαρούν, να ερωτευτούν, να μάθουν περισσότερα για τον κόσμο στον οποίο ζουν για να μπορέσουν να κάνουν όλα τα ανωτέρω καλύτερα και μετρήσουν τον εαυτό τους συνδεόμενοι με τους άλλους. Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει νόημα το προσωπικό ταξίδι της ζωής, με όλη την οδύνη και χαρά που μπορεί να περιέχει.