Η σοπράνο που γνωρίσαμε από το «Fame Story»

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από τα παιδικά μου χρόνια είναι ο «ιδιαίτερος» τρόπος διαπαιδαγώγησής μου από τον πατέρα μου, ο οποίος δυστυχώς δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας. Υπήρχε ένα είδος λογοκρισίας, από το τι μουσική θα ακούσω μέχρι του τι θα δω στην τηλεόραση - εάν και εφόσον συμφωνούσε στο να δω τηλεόραση ή να ακούσω ραδιόφωνο.

Ηταν σαν να κάνω σεμινάρια μουσικής. Λαϊκή μουσική άκουσα μετά τα δεκαοκτώ. Στο σπίτι έπαιζε κλασική μουσική ή τζαζ και από ελληνικά κυρίως Νίκος Σκαλκώτας και Μάνος Χατζιδάκις. Σε ηλικία οκτώ ετών μπήκα στον αθλητισμό, στο τένις. Ετσι συμπληρώθηκε το αυστηρό πρόγραμμα πειθαρχίας το οποίο επικρατούσε και στο σπίτι. Ωστόσο, δεν ένιωσα ποτέ πίεση. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να είμαι με φίλους, να περνάω καλά και να γελάω. Η διαφορά με τους υπόλοιπους ήταν ότι δεν ήμουν άτακτη: δεν έκανα κοπάνες, δεν κάπνιζα, ήμουν τυπική στο σχολείο.

Ίσως κάποια πιο extreme πράγματα που έκανα στην πορεία να ήταν τελικά η καθυστερημένη εφηβεία που δεν έζησα. Για μένα η συμμετοχή μου στο «Fame Story» ήταν η κοπάνα που δεν έκανα, το τσιγάρο που δεν κάπνισα τότε στις τουαλέτες. Μετά το σχολείο αντί για τη Γυμναστική Ακαδημία και το τένις, αλλάζω πορεία και επιλέγω την όπερα. Τελειώνω με άριστα παμψηφεί και μπαίνω στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Ακολουθούν πολύ σημαντικές συνεργασίες: Μίκης Θεοδωράκης, Χάρις Αλεξίου, Μαρινέλλα, Μάριος Φραγκούλης, Στέφανος Κορκολής, Χοσέ Καρέρας. Από το «Fame Story» κρατάω μόνο θετικά πράγματα.

Όπως ο κόσμος που με γνώρισε και βγαίνοντας από το παιχνίδι με φώναζε με το μικρό μου όνομα. Για μένα ήταν ένα στοίχημα που πιστεύω πως κέρδισα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό στη Γερμανία όπου βρισκόμασταν για μια συναυλία. Ενώ συζητούσα με τον Κλάους Μάινε των Scorpions, με ρωτάει ξαφνικά με πολύ φυσικό ύφος: «Και πόσα εκατομμύρια CD έχεις πουλήσει περίπου, Αναστασία;». Και έμεινα να σκέφτομαι «τι να απαντήσω τώρα…». Αντί να το ρίξω στην πλάκα, αυτοσχεδίασα λέγοντας ότι όταν έχεις μια πιο κλασική φωνή και ανάλογο ρεπερτόριο κινείσαι πιο πολύ συναυλιακά παρά δισκογραφικά.

Αυτά που χρειάζομαι είναι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, ένα μικρό τσαντάκι με τα απαραίτητα, ένα USB για να προμοτάρω τη δουλειά μου και πάρα πολύ χιούμορ. Διότι η ευκαιρία ποτέ δεν ξέρεις πότε έρχεται. Ειδικά όταν είσαι εκτός Ελλάδος, μπορεί να συναντήσεις τον πιο απίθανο άνθρωπο στο πιο απίθανο μέρος. Το χειρότερο που έχω πάθει από τρακ συνέβη το 2000 σε μια συναυλία με τον Στέφανο Κορκολή στη Δρέσδη.

Ήταν η πρώτη μου φορά σε τόσο μεγάλη εκδήλωση και όταν άκουσα το όνομά μου από τα μεγάφωνα κοκάλωσα και βγήκα στη σκηνή κουτσαίνοντας. Εγώ δεν το κατάλαβα εκείνη τη στιγμή, ενώ όλοι με κοιτούσαν και νόμιζαν ότι είχα χτυπήσει. Τελειώνω την ερμηνεία μου και φεύγω πάλι κουτσαίνοντας. Αυτό είναι το λεγόμενο πατατράκ!