Ο Άγιος Βαλεντίνος πριν 80 χρόνια: Τα ωραιότερα ραβασάκια σε διαγωνισμό του 1937

Παραμένω πάντοτε ακαταπαύστως, αδιορθώτως και αμετανοήτως ιδικός σου!

Με αυτόν τον ελκυστικό τίτλο και με υπότιτλο «Απρόοπτοι συνέπειαι διαγωνισμού» η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ δημοσίευσε στις 23 Μαρτίου του 1937 την εξής ανταπόκριση απ’ το Παρίσι:
«Προ αρκετού καιρού, εις μερικάς εκ των μεγάλων εφημερίδων, εδημοσιεύθη η ανακοίνωσις μιάς γνωστής συναδέλφου –της κ. Γκαγιάρ- η οποία εσπούδασε και Ψυχολογίαν και η οποία εζήτει τα καλλίτερα ερωτικά γράμματα των συγχρόνων Γάλλων. Η ίδια κατώρθωσεν εν τέλει να συγκροτήση και μίαν Ελλανόδικον επιτροπήν από διαπρεπείς συγγραφείς, ακαδημαϊκούς κλπ και να εξεύρη και ολίγα χρήματα δια την παροχήν χρηματικών βραβείων από 100 μέχρι 1300 φράγκων εις τρόπον ώστε να προκηρυχθή αμέσως ο απαιτούμενος διαγωνισμός.



Ο Τύπος ολόκληρος υπεστήριξεν εκθύμως την πρωτοβουλίαν της κ. Γκαγιάρ τόσον εις τας επαρχίας όσον και εις το Παρίσι. Και όλος ο κόσμος ενόμιζεν ότι κατά δεκάδας χιλιάδων θα έσπευδον οι διάφοροι θιασώται της αισθηματικής φιλολογίας να μετάσχουν του διαγωνισμού.

Παραδόξως όμως, η απήχησις την οποίαν είχεν η προκήρυξις του διαγωνισμού, υπήρξεν ασθενεστάτη. Αι επιστολαί και τα ραβασάκια που ελήφθησαν δεν υπερβαίνουν τας ολίγας εκατοντάδας. Παραδόξως δε ήσαν κυρίως άνδρες οι αποστείλαντες τα κατά το μάλλον ή ήττον καλογραμμένα προϊόντα του αισθηματικού των οίστρου. Εξ άλλου όμως εάν και ήσαν ολιγώτερα τα γυναικεία ραβασάκια, ήσαν εν τούτοις κατά πολύ καλλίτερα εν τω συνόλω των, καθώς ομοψήφως απεφάνθη η επιτροπή. Ίσως διότι είνε, ως επί το πλείστον, αφελέστερα και ολιγώτερον επιτηδευμένα.



Το Α΄Βραβείον απενεμήθη εις μίαν νεαράν χωριατοπούλαν της Προβηγκίας. Είχε γράψει ένα γραμματάκι τόσον αξιαγάπητο και τόσον φυσικόν εις το αίσθημά του ώστε η επιτροπή το έκρινε παμψηφεί ως την καλλιτέραν ερωτικήν επιστολήν της Γαλλίας.

Το Β΄Βραβείον απενεμήθη εις ένα νεαρώτατον Παρισινόν. Το τρίτον όμως το επήρεν ένας… μεσόκοπος, ο οποίος είχε κατορθώσει να συνοψίση το ραβασάκι του εις μίαν και μόνην φράσιν, εις την οποίαν περιέκλεισεν όλον το ερωτικόν μεράκι και την νοσταλγίαν δια τα περασμένα. Ιδού το περίεργον γράμμα:

«Αλησμόνητη Υβόνν.
Είτε με θυμάσαι ακόμη, είτε δεν με θυμάσαι, είτε βρήκες με του καιρού το πέρασμα κανέναν άλλον, είτε απέμεινες μονάχη, είτε ζής ακόμη, είτε απέθανες- μένω πάντοτε ακαταπαύστως, αδιορθώτως και αμετανοήτως.

Ιδικός σου Πέτρος»



Εβραβεύθη λοιπόν και το λακωνικόν αυτό ραβασάκι, αλλ’ η βράβευσις του είχε και μίαν απρόοπτον συνέχειαν. Η επιτροπή εδημοσίευσε, φυσικά, εις τας Γαλλικάς εφημερίδας τα βραβευθέντα γράμματα, χωρίς βεβαίως να αναγράψη και τα επίθετα των ανθρώπων οι οποίοι εθυσίασαν εις τας ανάγκας της ψυχολογικής μελέτης, τα μυχιαίτερα των αισθημάτων των.   
Ολίγας όμως ημέρας, μετά την δημοσίευσιν των επιστολών, ελήφθη ένα γράμμα κάποιας κυρίας από την επαρχίαν, η οποία ερωτούσεν αν θα ήτο δυνατόν να μάθη το όνομα και την διεύθυνσιν του κυρίου που εβραβεύθη με το τρίτον βραβείον –τόσω μάλλον, καθ’ όσον ο άνθρωπος τον οποίον έχει υπόψη της δεν ονομάζεται καν Πέτρος. Πράγματι είχε δίκαιον η επιστολογράφος και η επιτροπή, αφού εζήτησε την άδειαν του Πέτρου –ο οποίος έφερεν εντελώς διαφορετικόν όνομα- έδωκε την διεύθυνσίν του εις την κυρίαν της επαρχίας.



Τα περαιτέρω, ως ευκόλως εννοούμενα, θα ημπορούσαν και να παραληφθούν. Η άγνωστος κυρία δεν ήτο άλλη από την Υβόνν, η οποία τα είχε χαλάσει προ ετών με τον φίλον της, λόγω μιας αστείας διχογνωμίας, ενός κοινού ερωτικού πείσματος…

Και έτσι ο «Πέτρος» έλαβε και ένα πρόσθετον βραβείον δια το ραβασάκι του. Διότι εντός ολίγου –καθώς γράφει τώρα η κ. Γκαγιάρ- νυμφεύεται την επανευρεθείσαν Υβόννην του».
Φυσικά όταν «οι δικές μας» δεσποινίδες διάβαζαν «λαιμάργως και απνευστί» τέτοιες ιστοριούλες, προερχόμενες μάλιστα από το άκρως ερωτικό Παρίσι, αναστέναζαν περιπαθώς, ενώ το δάκρυ έπεφτε κορόμηλο! 

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)

Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com