Παιδιά ενός κατώτερου Θεού παρατημένα σε παιδιατρικά νοσοκομεία

Παρατημένα για χρόνια βρίσκονται δεκάδες παιδιά και βρέφη τα οποία κατόπιν εισαγγελικής εντολής φιλοξενούνται στα παιδιατρικά νοσοκομεία. Το φαινόμενο έχει πάρει τραγικές διαστάσεις καθώς οι κρατικές δομές και τα ειδικά ιδρύματα παραμένουν υποστελεχωμένα αδυνατώντας να τα δεχτούν, με το νοσηλευτικό προσωπικό των εν λόγω ιδρυμάτων να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. 

Παιδιά που έχουν απομακρυνθεί από το οικογενειακό τους περιβάλλον λόγω παραμέλησης, σεξουαλικής κακοποίησης, βίαιης συμπεριφοράς από πλευράς των γονιών τους ή γενικότερα ακατάλληλων συνθηκών διαβίωσής τους βρίσκουν στέγη στα νοσοκομεία παίδων. Ο αριθμός τους μάλιστα τα τελευταία χρόνια αυξάνεται αισθητά λόγω της οικονομικής κρίσης καθώς οι γονείς τους αδυνατούν να τα συντηρήσουν. Η εικόνα που αποτυπώνεται στα εν λόγω νοσοκομειακά ιδρύματα είναι τραγική. Μικρά παιδιά μένουν σε χώρους ακατάλληλους για την ψυχοκοινωνική τους στήριξη, νοσηλεύονται μαζί με άρρωστα παιδάκια, μέχρι να βρεθεί κάποιος χώρος κατάλληλος να τα φιλοξενήσει. Ο αριθμός των παιδιών μπορεί να φτάσει ακόμη και τα 60, ενώ ο χρόνος παραμονής τους εκεί τους 7 μήνες ή ακόμη και χρόνια. 

«Οποιοδήποτε παιδί βρεθεί στον δρόμο, είτε προέρχεται από τα φανάρια, είτε είναι κακοποιημένο, είτε έχει γονείς χρήστες ναρκωτικών, ακόμα και μετά από καταγγελία στην Αστυνομία όλα έρχονται στο νοσοκομείο Παίδων. Τα μεταφέρουν εδώ για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι για να εξεταστούν και να εξακριβωθεί ότι δεν πάσχουν από μεταδιδόμενες ασθένειες και ο δεύτερος διότι δεν έχουν πού αλλού να τα πάνε. Σε εμάς μπορούν να φιλοξενηθούν από 7 μήνες μέχρι και χρόνια. Αφού τους γίνονται οι κατάλληλες εξετάσεις αρχίζει ο Γολγοθάς, με τις κοινωνικές υπηρεσίες να ερευνούν το περιβάλλον τους, οι άνθρωποι των οποίων έρχονται σε επαφή με τους οικείους τους. Μέχρι τότε παραμένουν σε δωμάτια που είναι ακατάλληλα, μαζί με τα ήδη νοσηλευόμενα παιδάκια.

Πάνε σε όποια κλινική εφημερεύει γιατί είναι στη διασπορά. Αναγκαζόμαστε να κλείνουμε θαλάμους προκειμένου να τα απομονώσουμε, να τα προφυλάξουμε. Είναι διπλά δυστυχισμένα γιατί νιώθουν ότι τα φυλακίζουμε, μια που δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο μέχρι να βρεθούν δομές. Οι οποίες φυσικά δεν βρίσκονται», αναφέρει συγκεκριμένα στο «protothema.gr» ο πρόεδρος εργαζομένων του νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία», Δήμος Κωνσταντόπουλος. 

Από μελέτη που πραγματοποιήθηκε από την κοινωνική υπηρεσία και το Παιδοψυχιατρικό του «Αγία Σοφία» καταγράφηκαν 87 παιδιά τα έτη από 2008 έως 2010, 81 από το 2010 έως το 2011, 92 από το 2011 έως το 2012, 141 από το 2012 έως το 2013 και 157 από το 2013 έως το 2014. «Το 2013 καταγράφηκαν επίσημα 183 παιδιά. Λέω επίσημα γιατί κάποια δεν καταγράφονται. Περνάνε από τα εξωτερικά ιατρεία και δεν προλαβαίνουν να ανεβούν στις κλινικές γιατί φεύγουν λάθρα. Μέχρι το 2013 παιδιά με εισαγγελική εντολή δεχόταν μόνο το «Αγία Σοφία» και μετά και στα υπόλοιπα παιδιατρικά νοσοκομεία.

Το εύρος της ηλικίας τους είναι από ημερών μέχρι 17 ετών και η πλειονότητά τους μετανάστες από Αφγανιστάν, Πακιστάν, Συρία, Αλβανία, Ρουμανία. Το 75% είναι παιδιά με οικογενειακά προβλήματα. Οι κύριες αιτίες της παραπομπής τους είναι η παραμέληση και οι κακές συνθήκες διαβίωσης τους, η συναισθηματική και σωματική κακοποίηση, η επαιτεία και η εγκατάλειψη και τέλος η σεξουαλική κακοποίηση. Το εύρος παραμονής τους είναι από μία ημέρα μέχρι 7 χρόνια, ενώ διαπιστώθηκε ότι παιδιά που έκατσαν πάνω από 30 ημέρες σε νοσοκομείο, το 50% εξ αυτών αρρώστησε», δηλώνει η κυρία Γεωργοσοπούλου, νοσηλεύτρια με μεταπτυχιακό στην παιδική κακοποίηση, η οποία έχει ασχοληθεί με το όλο ζήτημα. 

Οι ιστορίες που εκτυλίσσονται καθημερινά στο παιδιατρικό νοσοκομείο μόνο συγκίνηση και πόνο μπορούν να προκαλέσουν. Δύο αδέλφια, ένα αγόρι ηλικίας 3 ετών και ένα κορίτσι 8 μηνών που λόγω εγκατάλειψης μπήκαν στο νοσοκομείο έμειναν για περίπου δύο χρόνια. Το αγοράκι υιοθετήθηκε από τον δάσκαλο του νοσοκομείου μετά από πολλά ζόρια ενώ όσο κι αν προσπάθησε ο ίδιος να ενώσει τα δύο αδελφάκια δεν το κατάφερε γιατί το ίδρυμα δεν έδωσε τη μικρή. Ενα άλλο παιδί, τετραπληγικό, το άφησαν οι γονείς του από μωρό και σήμερα είναι 7 ετών, ενώ ένα άλλο αγοράκι μένει στο νοσοκομείο περίπου δύο χρόνια, το οποίο περιφέρεται στους θαλάμους και χρειάζεται ιδιαίτερη φύλαξη. Ενα άλλο έχει έρθει από ενός έτους, εγκαταλειμμένο από τους γονείς του, και σήμερα είναι ήδη 5 ετών. Επίσης ένα γεννημένο πρόωρα κοριτσάκι, το οποίο από ημερών βρέθηκε και μεγάλωσε μέσα στο νοσοκομείο, περιφερόμενο με τη στράτα του ανάμεσα στις νοσηλεύτριες, μετά από τρία χρόνια πήγε σε ίδρυμα. 

Δεν υπάρχουν δομές
Το πρόβλημα επιτείνεται από το γεγονός ότι οι δομές φιλοξενίας είναι φρακαρισμένες από τον μεγάλο αριθμό παιδιών που δέχονται, από την ένδεια του προσωπικού, ενώ οι κρατικές υιοθεσίες συνεχίζουν να είναι χρονοβόρες λόγω γραφειοκρατικών εμποδίων, αφού στη χώρα μας δεν έχει αναπτυχθεί όσο θα έπρεπε ο θεσμός της αναδοχής. «Καταλαβαίνετε ότι αυτά τα παιδιά παρουσιάζουν μερικές φορές και προβληματικές συμπεριφορές. Αυτή τη στιγμή έχουμε 25 στο “Αγία Σοφία” και άλλα 15 στο “Αγλαΐα Κυριακού”. Υπάρχουν στιγμές, ειδικά τα καλοκαίρια, που φτάνουμε στα 60 παιδιά.

Δηλαδή ίσα με δύο κλινικές. Τo νοσηλευτικό προσωπικό πρέπει να έχει υπό την επίβλεψή του τόσο τα παιδιά που βρίσκονται εκεί με εισαγγελική εντολή, όσο και εκείνα που νοσηλεύονται. Τα παιδιά ηλικίας 15 ετών φεύγουν μόνα τους και γυρίζουν το βράδυ. Είναι μεγάλα και δεν μπορούν να τα κρατήσουν δύο νοσηλεύτριες που βρίσκονται ανά τμήμα. Αν αυτά πάθουν κάτι, τότε ο μόνος που θα κατηγορηθεί είναι αυτές και μόνο αυτές. Αν ένα παιδί φύγει και δεν το βρούμε, πρέπει άμεσα να πάμε στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα και να το αναφέρουμε. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι, από τον θυρωρό μέχρι τον διοικητή, αλλά δεν μπορούμε να τα τιθασεύσουμε. Αυτά τα παιδιά χρειάζονται επίβλεψη και φροντίδα επί 24ώρου βάσεως. Δεν σας κρύβω ότι στο παρελθόν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες.

Το ύψιστο αγαθό είναι η φυσικά η υγεία των παιδιών και ο εισαγγελέας φροντίζει γι’ αυτό. Καλά κάνει και έτσι πρέπει. Η δική μας αγκαλιά είναι πάντα ανοιχτή, αλλά όταν ένα παιδί έρχεται στο νοσοκομείο δεν μπορεί να ζήσει φυσιολογικά. Πρέπει να φτιαχτούν οι κατάλληλες δομές. Σε εμάς πρέπει να φιλοξενούνται και όχι να μένουν διά παντός. Ευτυχώς που υπάρχουν εθελοντές που βοηθούν, διαφορετικά θα είχαμε δραματικά αποτελέσματα», τονίζει ο κ. Κωνσταντόπουλος.