Philip Pullman: «Τα παιδιά χρειάζονται τέχνη και μουσική όσο αγάπη και φαγητό»

 «Τα παιδιά χρειάζονται τέχνη, ιστορίες και μουσική όσο χρειάζονται αγάπη, φαγητό και παιχνίδι», τονίζει ο Philip Pullman, ο συγγραφέας που έλαβε το Διεθνές Βραβείο παιδικής Λογοτεχνίας Astrid Lindgren το 2005. Σύμφωνα με την άποψη του συγγραφέα, το δικαίωμα των παιδιών στις τέχνες, τη μουσική και τις ιστορίες είναι ίσης σημασίας με το δικαιώμα για στέγη και σίτιση, για εκπαίδευση και ιατρική περίθαλψη

«Τα παιδιά χρειάζονται την τέχνη και τις ιστορίες και τα ποιήματα και τη μουσική όσο χρειάζονται την αγάπη και την τροφή και τον καθαρό αέρα και το παιχνίδι. Αν δεν δίνεις φαγητό σε ένα παιδί, η ζημιά είναι γρήγορη και ορατή. Όταν δεν το αφήνεις να παίξει στον καθαρό αέρα, η ζημιά είναι επίσης ορατή αλλά όχι τόσο γρήγορη. Αν δεν του δίνεις αγάπη, η ζημιά μπορεί να μην είναι ορατή για αρκετά χρόνια, είναι όμως μόνιμη.

Όταν όμως δεν δίνεις σε ένα παιδί τέχνη και ιστορίες και ποιήματα και μουσική, η ζημιά δεν θα είναι τόσο εύκολα ορατή. Υπάρχει όμως. Τα σώματά τους είναι όλο υγεία. Μπορούν να τρέξουν, να πηδήξουν, να κολυμπήσουν, να κάνουν φασαρία, να φάνε πεινασμένα, όπως κάνουν όλα τα παιδιά, όμως κάτι θα λείπει.

Είναι γεγονός ότι ορισμένοι άνθρωποι μεγαλώνουν χωρίς να έρθουν σε επαφή με κάποιο είδος τέχνης και είναι πολύ χαρούμενοι, ζουν καλές και άξιες ζωές. Στα σπίτια τους δεν υπάρχουν βιβλία και δεν ενδιαφέρονται για εικόνες και πίνακες και δεν βρίσκουν κανένα νόημα στη μουσική. Δεν είναι κακό αυτό. Γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους και είναι καλοί γείτονες και χρήσιμοι πολίτες.

Ορισμένοι άνθρωποι όμως, σε κάποιο στάδιο της παιδικής τους ηλικίας ή της εφηβείας τους – ή ακόμα και της ενήλικης ζωής τους – έρχονται σε επαφή με ένα είδος έκφρασης που δεν είχαν καν ονειρευτεί. Κάποια μέρα ακούν μια φωνή από το ραδιόφωνο που διαβάζει ένα ποίημα ή περνούν έξω από ένα σπίτι από όπου ακούγεται από το ανοιχτό παράθυρο κάποιος να παίζει πιάνο. Ή βλέπουν μια αφίσα με τη ζωγραφική δημιουργία κάποιου και τους χαράσσεται στη μνήμη τόσο έντονα, που νιώθουν ζαλάδα. Κανένας δε τους είχε προετοιμάσει για κάτι τέτοιο. Ξαφνικά, συνειδητοποιούν ότι τους κατακλύζει μια άσβεστη δίψα, παρόλο που μερικά λεπτά πριν δεν είχαν ιδέα. Μια δίψα για ένας είδος έκφρασης τόσο όμορφο και ευγενές, που θα κάνει την καρδιά τους να σπάσει. Σχεδόν κλαίνε, νιώθουν χαρά και λύπη και μοναξιά και καλοδεχούμενοι από αυτή την εντελώς νέα και παράξενη εμπειρία και θέλουν απεγνωσμένα να ακούσουν πιο προσεκτικά τη φωνή από το ραδιόφωνο, τεντώνουν το αυτί τους έξω από το παράθυρο, δεν μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από την αφίσα. Το είχαν ανάγκη, το ήθελαν όπως ένας πεινασμένος ήθελε τροφή, αλλά δεν το ήξεραν. Δεν είχαν ιδέα.

Έτσι ακριβώς νιώθει ένα παιδί που χρειάζεται τη μουσική ή τις εικόνες ή την ποίηση και που έρχεται σε επαφή μαζί τους τυχαία. Αν δεν συνέβαινε αυτή η σύμπτωση, πιθανώς δε θα είχαν γνωρίσει ποτέ την τέχνη και μάλλον θα περνούσαν όλη τους τη ζωή σε μια κατάσταση πνευματικής δίψας, χωρίς καν να το γνωρίζουν.

Τα επακόλουθα της πνευματικής δίψας δεν είναι δραματικά και γρήγορα, ούτε είναι εύκολα ορατά....», λέει ο Philip Pullman

Διαβάστε περισσότερα εδώ!