Χρ. Ι. Στεφανάδης

Το πέρασμα του Ντρέικ, όπως ονομάζεται,  που χωρίζει την Αμερικανική ήπειρο με την Ανταρκτική και που  μέχρι να κατασκευαστεί η διώρυγα του Παναμά, ήταν η μοναδική θαλάσσια οδός μεταξύ του Ατλαντικού και του Ειρηνικού ωκεανού. Τα κύματα στην περιοχή αυτή είναι συνήθως τεράστια και  τα ναυάγια συχνά. 

Από την ημέρα εκείνη, μια τεράστια επιχείρηση εξελίχθηκε, όχι μόνο από το ναυτικό της Αργεντινής, αλλά και από πολλές άλλες χώρες, για την ανεύρεση του χαμένου υποβρυχίου. Ο χρόνος τρέχει από τότε αμείλικτα, αφού, εάν δεν έχει συμβεί κάτι βίαιο, όπως πιθανή έκρηξη που αναφέρουν οι αξιωματούχοι της Αργεντινής και το σκάφος παραμένει στον βυθό άθικτο, τα αποθέματα του οξυγόνου λιγοστεύουν ή εξανεμίσθηκαν  όπως και η ζωή των 44 μελών του άτυχου πληρώματος….
…Ήταν μια χώρα που ερχόταν από μακριά.
Ένας λαός (…ανάδελφος!) , που διατήρησε την γενετική, πολιτιστική και εθνική του ταυτότητα μέσα από τους αιώνες. 

Μέσα από δουλείες, καταστροφικούς πολέμους, εμφύλιες συρράξεις, δικτατορίες, περιόδους ευμάρειας αλλά και περιόδους φτώχιας.

Μία χώρα όμως που άφησε ισχυρό αποτύπωμα στον λεγόμενο δυτικό πολιτισμό, προσφέροντας απλόχερα, αξίες, τέχνη, επιστημονική γνώση, αλλά και πολιτικο-στρατιωτική συνδρομή, όταν της ζητήθηκε. Και της ζητήθηκε πολλές φορές μέχρι και πρόσφατα.

Ένα καράβι η Ελλάδα, από την εποχή του Ομήρου που ταξίδευσε σε όλες τις θάλασσες, με γαλήνη αλλά και τρικυμία. Τον περισσότερο χρόνο ταξίδευσε στην επιφάνεια. Ορισμένες φορές όμως βρέθηκε και κάτω από την επιφάνεια. Ακόμα και στον σκοτεινό βυθό! Στον βυθό έμεινε και για τετρακόσια χρόνια στην περίοδο της άθλιας τουρκοκρατίας. Πάντα όμως ξανάβγαινε στην επιφάνεια, συνήθως με δικές της δυνάμεις, αλλά άλλοτε και με την βοήθεια ξένων , που με δικά τους κριτήρια και συμφέροντα προσέφεραν αυτή την βοήθεια.

Το ίδιο συνέβη και στην περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας. Βυθίστηκε το καράβι της Ελλάδας σε εκείνη την σκοτεινή περίοδο της στρατιωτικής χούντας ,που ξεκίνησε το ΄67 και κράτησε μέχρι το ΄74. 

Επειδή νομοτελειακά, υπάρχει άρρηκτη σχέση αίτιου και αιτιατού, δεν βυθίσθηκε το καράβι ξαφνικά. Δεν άντεξε το βάρος της διολίσθησης στην καταστροφική παρακμή, που το πολιτειακό και το πολιτικό σύστημα της προ-δικτατορικής περιόδου είχε συσσωρεύσει… Απροκάλυπτες παρεμβάσεις στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας από τα ανάκτορα.. Πολιτικοί και πολιτικοί σχηματισμοί , που το συμπιεσμένο για πολλές δεκαετίες πάθος τους για την εξουσία, τους οδηγούσε σε συμπεριφορές ανεπίτρεπτες…

Φοβερές κατηγορίες για τους πολιτικούς αντιπάλους, συνήθως ατεκμηρίωτες…
Επιθέσεις στους θεσμούς, που ήταν και είναι οι πυλώνες της δημοκρατίας…
Παρασκηνιακή συναλλαγή με τον πολιτικά εξωθεσμικό παράγοντα εξουσίας , τα ανάκτορα. Και με τον τρόπο αυτό, ενέπλεκαν όλο και περισσότερο τον τότε πολιτειακό άρχοντα και το περιβάλλον του στις πολιτικές  αντιπαραθέσεις…

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η απογοήτευση του λαού από το τότε πολιτικό προσωπικό. 
Και με αυτά τα ερείσματα, αλλά και με την ανοχή ( τουλάχιστον…) των δυτικών μας συμμάχων , οι δικτάτορες βρήκαν πρόσφορο έδαφος….
Αλλά επειδή η δημοκρατία είναι ( μέχρι τώρα τουλάχιστον) ανίκητη, το καράβι της Ελλάδος ξαναβγήκε στην επιφάνεια και συνέχισε το ιστορικό του ταξίδι.

…Την τελευταία δεκαετία, το καράβι συναντήθηκε με μια πρωτόγνωρη οικονομική κρίση που ήταν αποτέλεσμα αλόγιστης διαχείρισης , από το πολιτικό προσωπικό (κυβερνήσεις και  αντιπολιτεύσεις), αλλά και μερίδα του λαού.

Διαχείρισης  της εθνικής οικονομίας, της παιδείας με την ευρεία έννοια και της αξιοκρατίας.
Και το καράβι που ταλανιζόταν, έπεισε τον λαό ότι θα το σώσει μια νέα κυβέρνηση, με αριστερό φαινότυπο αλλά με αμφίβολο γονότυπο. Θυμίζω, ότι από την βιολογία, ότι  φαινότυπος είναι αυτό που φαίνεται, δηλαδή η εξωτερική εμφάνιση και γονότυπος αυτό που είναι, δηλαδή το γονιδιακό υπόστρωμα ενός οργανισμού.  

Με την νέα όμως κυβέρνηση και με τις αρχικές επιλογές της, το καράβι άρχισε να βυθίζεται και να οδεύει ανεπίστρεπτα προς τον βυθό… Γρήγορα όμως  η νέα αριστερή κυβέρνηση κατάλαβε , ότι ο μόνος τρόπος οικονομικής (και όχι μόνο) σωτηρίας της χώρας, είναι να ακολουθήσει την ίδια πολιτική ( αλλά και ακόμα σκληρότερη) με τις προηγούμενες κυβερνήσεις! 
Και αυτό έκανε και κάνει! Και το κάνει όπως φαίνεται με “επιτυχία”, αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις των δανειστών μας.

Με τις παλινωδίες των κυβερνόντων, αλλά κυρίως με την ανοχή και αντοχή του ελληνικού λαού, το καράβι της Ελλάδος δεν καταστράφηκε βυθισμένο, όπως το τραγικό υποβρύχιο της Αργεντινής, αλλά φαίνεται ότι βγαίνει και πάλι στη επιφάνεια, για να συνεχίσει το ταξίδι του. 
 Έστω και με μεταλλαγμένους ( ευτυχώς!) κυβερνώντες…
 Έστω και με μεταλλαγμένες ( ευτυχώς!) πολιτικές… 

*Ο Χριστόδουλος  Ι. Στεφανάδης 
Είναι Καθηγητής Καρδιολογίας