Κωστής Πλάντζος

Την ίδια στιγμή το υπουργείο Παιδείας αβαντάρει τις κληρώσεις μεταξύ των μαθητών, από το δημοτικό κιόλας. Από φέτος η κληρωτίδα ορίζει πλέον τους σημαιοφόρους στα σχολεία και όχι η βαθμολογία τους.
 
Ξέρω πως με την κλήρωση το υπουργείο Παιδείας υποστηρίζει ότι όλα τα παιδιά είναι ισάξια και αντάξια να σηκώσουν τη σημαία. Από την άλλη όμως, έχει και ένα «βάρος» η σημαία.  Γιατί, διαφορετικά,  τι θα εμπόδιζε να «παίζανε» τη σημαία και στην «μπουκάλα» ακόμα, αντί σε μια απλή κλήρωση;
 
Στα σοβαρά όμως… Με ποια λογική είναι τζόγος και εξαιρούνται τα ανήλικα από την κλήρωση αποδείξεων, αλλά γίνεται κλήρωση για τη σημαία;
 
Για να κερδίσεις τα 1000 ευρώ, πρέπει να κάνεις και κάτι (να πληρώνεις με κάρτα). Για τη σημαία τίποτε;

 

Το Κράτος απαγορεύει τον τζόγο για να μην παρασυρθούν τα παιδιά σε σπατάλες και απώλεια περιουσίας (ξοδεύοντας για να κερδίζουν λαχνούς). Ομολογεί δηλαδή ότι απέτυχε να καλλιεργήσει φορολογική συνείδηση στους πολίτες και επαφίεται στον ωφελιμισμό και στην τύχη.

 
Και το ίδιο το Κράτος που επιτρέπει –υπό όρους- την Παιδική Εργασία, τι μήνυμα στέλνει στα ανήλικα παιδιά που εργάζονται, κάνουν δήλωση και φορολογούνται; «Είστε κορόϊδα, οι μεγάλοι δεν έχουν φορολογική συνείδηση και για αυτό θα πάρουν και 1.000 ευρώ που δεν θα πάρετε εσείς». Αντί δηλαδή το Κράτος να δίνει 12 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για να στηρίζει τα ορφανά ή πολύ φτωχά παιδιά που αναγκάζονται να δουλέψουν λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν, τα αποστερεί και τα αποκλείει! «Τιμωρία» για τα μικρά παιδιά, ενώ οι μεγάλοι «παίζουν» με  κληρώσεις, έπαθλα, δωράκια από το Κράτος.

 
«Σιγά μη σκεφτούν έτσι τα παιδιά» ή «πόσα παιδιά πια εργάζονται από τόσο μικρά»;  Έτσι λένε πολλοί… Δεν αφορά λίγους όμως… Στην Ελλάδα, ξεπερνά το 50% η ανεργία των Νέων ηλικίας 15 έως 25  ετών. Δηλαδή από τα 15 τους τα παιδιά διαχωρίζονται σε εργαζόμενους ή άνεργους, με βάση την νομοθεσία και την Στατιστική της Εργασίας.
 
Τα 15 όμως, από την άλλη, θεωρείται από το Κράτος κατάλληλη ηλικία για να σκεφτούν ότι είναι ώρα να αλλάξουν φύλο. Αφορά ελάχιστους; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι ο νόμος το επέτρεψε, ενώ δεν επέτρεψε στα παιδιά να κερδίσουν 1.000 ευρώ, από τις δαπάνες που κάνουν για να ζήσουν.
 
Προσωπικά πιστεύω ότι τα παιδιά που βγαίνουν από μικρά στη βιοπάλη, είναι πολύ πιο ώριμα από πολλούς μεγάλους που ψηφίζουν ή παίζουν τζόγο. Γιατί βλέπουν πολλούς μεγάλους, στους οποίους δεν θέλουν να μοιάσουν.
 
Πόσο «μικρομέγαλα» όμως θεωρεί τελικά το Κράτος (και οι βουλευτές που οι μεγάλοι εκλέγουμε) τα παιδιά μας. Είναι μεγάλα για ηθικοπλασίες, αλλά είναι μικρά για να κερδίσουν 1.000 ευρώ επιπλέον, νόμιμα, ακατάσχετα και αφορολόγητα;
 
Μακάρι, σε ένα τέτοιο Κράτος-αλαλούμ, να βρουν τον δρόμο τους μόνα τους τα παιδιά. Ίσως και να είναι καλύτερα για το Κράτος, για τους μεγάλους, για τη χώρα ολόκληρη…