Βασ. Αναστασόπουλος

Σε καιρούς που ένα δημοψήφισμα, όπως αυτό της Καταλονίας, «παγώνει» σε μια... παγωμένη δικαστική αίθουσα και που μία Δημοκρατία -εν προκειμένω, η ισπανική- κατεβάζει τις ειδικές δυνάμεις στους δρόμους και τις στέλνει να συγκρουστούν με πολίτες, που αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες. Το έγκλημά τους; Πήγαν να ψηφίσουν για την ανεξαρτησία τους...

Γι' αυτήν την ανεξαρτησία, στην ουσία, είχαν ψηφίσει και οι Έλληνες στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Και, όσο και αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους και μολονότι η διαδικασία πραγματοποιήθηκε μέσα σε κλίμα οικονομικής ασφυξίας, λόγω των κλειστών τραπεζών, και τεχνητού τρόμου από τα μέσα ενημέρωσης, ένα πολύ υψηλό ποσοστό 62% των συμπολιτών μας αποφάσισε την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Η ακύρωση, την αμέσως επόμενη μέρα, της ετυμηγορίας της πλειοψηφίας του λαού, από την πιο δουλική κυβέρνηση της εποχής των Μνημονίων, είναι η χυδαιότερη πολιτική πράξη όλων των εποχών, τουλάχιστον όσον αφορά στα ελληνικά δεδομένα. Ακόμα και οι υποστηρικτές του «Ναι», θα έπρεπε να βρίσκονται την επόμενη μέρα στα... κάγκελα και να διαδηλώνουν μαζί με αυτούς του «Όχι», ζητώντας να γίνει σεβαστή η δημοκρατική ετυμηγορία των πολιτών. Αλλά, τι να λέμε... Εδώ «εξαφανίστηκαν» εν μία νυκτί οι υποστηρικτές του «Όχι».

Κι έτσι η κυβέρνηση Τσίπρα έμεινε στην ιστορία για την πιο... αναίμακτη ανατροπή του αποτελέσματος ενός δημοψηφίσματος, που έγινε ποτέ. Αυτό και μόνο αρκεί για να εξηγήσει το πώς ο Έλληνας πρωθυπουργός μετατράπηκε αυτομάτως σε «αγαπημένο παιδί» των Ευρωπαίων ταγών, αλλά δεν μπορεί ουδόλως να δικαιολογήσει τη μηδενική -ου μην και μηδενιστική- αντίδραση των δημοκρατικών δυνάμεων αυτού του τόπου, που άφησαν να χαθεί μια ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα: να ηγηθεί της εξάρθρωσης της Ευρώπης του ολοκληρωτισμού. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...

Το δημοψήφισμα στην Καταλονία «πνίγηκε» στο αίμα. Η ετυμηγορία των Καταλανών, οι οποίοι, σε ποσοστό 90%, ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας τους, ενδεχομένως δεν θα γίνει ποτέ σεβαστή από την κυβέρνηση της Μαδρίτης. Όλα όσα έγιναν, όμως, την περασμένη Κυριακή, στην Καταλονία, αποτέλεσαν την ιδανική αφορμή για να αποκαλυφθούν, με τον πλέον περίτρανο τρόπο και δίχως φύλλο συκής:

- Η «αφωνία» της ελληνικής κυβέρνησης: Αγαπημένο «σκυλάκι» της Μέρκελ ο Αλέξης Τσίπρας, πιστό και υπάκουο «pet» της Γερμανίδας καγκελάριου και ο Ισπανός πρωθυπουργός, Μαριάνο Ραχόι. Πώς να πάρει θέση η Αθήνα ενάντια στην αιματηρή καταστολή; Και τι να πει; «Μας λέγατε για τον Μαδούρο, αλλά ο Ραχόι είναι χειρότερος;». Φωτιά θα πέσει να την κάψει...

- Η αμηχανία της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Έχει καμία σχέση ο ηγέτης Ραχόι με τον δικτάτορα Μαδούρο;» αναρωτιόταν δημοσίως ένα από τα πιο προβεβλημένα στελέχη της ΝΔ. Και στη συνέχεια αναπαρήγαγε, μέσα από το διαδικτυακό προφίλ του, τα δημοσιεύματα για την αιματηρή επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων στο δημοψήφισμα της Καταλονίας. Για τέτοια τρικυμία εν κρανίω μιλάμε, οπότε κάθε άλλο σχόλιο περιττεύει...

- Η... απάτη που λέγεται «ευρωπαϊκή οικογένεια»: Ενωμένη Ευρώπη και κουραφέξαλα... Πού ήταν η Ενωμένη Ευρώπη την Κυριακή, 1 Οκτωβρίου; Πού ήταν οι υπερασπιστές της Δημοκρατίας; Κρυμμένοι στα κονκλάβια των Βρυξελλών; Χωμένοι στα ιερατεία τους; Ούτε φωνή ούτε ακρόαση από την Κομισιόν... Ούτε λέξη από το Βερολίνο... Ούτε μια έκφραση αποδοκιμασίας της αστυνομικής βίας, της οποίας μετήλθε η κυβέρνηση της Ισπανίας έναντι των Καταλανών. Κάτι ψέλλισε ο Σουλτς, είπε δυο λόγια ο πρωθυπουργός του Βελγίου, προσφέρθηκε να μεσολαβήσει για την επίλυση της κρίσης ο ευρωβουλευτής Έλμαρ Μπροκ... Και αυτό ήταν όλο. Η Ευρώπη που, μόλις μία εβδομάδα πριν το καταλανικό δημοψήφισμα, είχε «τρομάξει» από την... έκρηξη της ακροδεξιάς στη Γερμανία, δεν είχε τίποτα να πει μπροστά στις εικόνες των Ισπανών αστυνομικών, που χτυπούσαν αδιακρίτως τους Καταλανούς ψηφοφόρους και έκλεβαν κάλπες με τη βία μέσα από τα εκλογικά τμήματα...

Τα όσα έγιναν την Κυριακή στην Καταλονία, τέλος, αποκάλυψαν και την επικίνδυνη βλακεία ορισμένων ανθρώπων. Στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν τον Ραχόι, έφτασαν να θέτουν ζήτημα Θράκης και να αναρωτιούνται πώς θα αντιδρούσε η ελληνική κυβέρνηση σε ένα δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της περιοχής. Μόνο που η θέση αυτή αγνοεί ότι στη Θράκη έχουμε μια θρησκευτική μειονότητα και όχι μια αναγνωρισμένη εθνότητα. Εκτός και αν εκφράζει μύχιους πόθους...