Κώστας Τσαούσης

Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στη περίπτωση του τουρισμού. Η παραμονή στο αδιέξοδο μοντέλο «ήλιος, θάλασσα και …» στην εποχή της κυριαρχίας των social media υπονομεύει το μέλλον και δυσχεράνει αφάνταστα το παρόν. 

Η απομάκρυνση από αυτό το μοντέλο και η προώθηση μιας άλλης, διαφορετικής αντίληψης πολιτικής που θα δίνει προτεραιότητα στην σύνδεση του τουρισμού με τον πολιτισμό και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τοπικής ιστορίας είναι σήμερα παραπάνω από επιτακτική ανάγκη.

Τις τελευταίες μέρες ο σοφός αυτός φίλος με πήρε από το χέρι και με περπάτησε στους δρόμους της Χαλκίδας –η πόλη που περνώ τα καλοκαίρια μου- για να μου αποδείξει στη πράξη το τι θα σήμαινε η διαφορετική πολιτική που εισηγείται. Πολύ κοντά στη παλιά κινητή γέφυρα μέσα σε ένα νοητό τρίγωνο μικρών διαστάσεων βρίσκονται τρία σημαντικά μνημεία της ιστορίας της πρωτεύουσας του Ευρίπου. Ο ιερός ναός της πολιούχου της πόλεως Αγίας Παρασκευής που η ιστορία του χάνεται στους αιώνες, το τζαμί του Εμίρ Ζαδέ και η Συναγωγή (μια από τις πιο παλιές του Ελληνικού Εβραϊσμού που χτίστηκε το 1855 με χρήματα της Δούκισσας της Πλακεντίας).

Τρία μνημεία – τρία θρησκευτικά μνημεία- σε απόσταση αναπνοής το ένα από το άλλο, σε καθεστώς αρμονικής συνύπαρξης – ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τον πολιτισμό μιας ανοικτής κοινωνίας.

«Νάτο το πακέτο», αναφώνησε ο φίλος μου. «Γιατί δεν το πουλάμε; Τι φταίει για αυτό;». Το ερώτημα είναι το «ποιος» και το «πώς». Αν και δεν είναι εύκολη, εν τούτοις η απάντηση υπάρχει. Προχθές κιόλας στην καλοκαιρινή έκδοση του περιοδικού Monocle διάβασα μια συνέντευξη της Βρετανίδας Victoria Thornton η οποία πριν από 25 χρόνια πήρε στο Λονδίνο την πρωτοβουλία να πείσει τους συμπολίτες της να «ανοίξουν» για μια μέρα στην κοινή θέα τα κτήρια, τα γραφεία, τα σπίτια τους διαμορφώνοντας το πλαίσιο μιας διαφορετικής περιήγησης στην πόλη που αποθέωνε την αρχιτεκτονική. Η πρωτοβουλία έγινε συν τω χρόνω ένας αξιόπιστος διεθνής θεσμός - με την επωνυμία Open House- που επεκτάθηκε σε 36 πόλεις μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη.

Μια γυναίκα, η ιδέα και το θάρρος της. Το ίδιο χρειάζεται και η Χαλκίδα. Το ίδιο χρειάζεται και ο ελληνικός τουρισμός. Μπορεί να είναι γυναίκα ή άνδρας ή μια ομάδα πολιτών που θα έχει το τσαγανό να μπει μπροστά και να τραβήξει τον κινητήριο μοχλό. Με λίγα λόγια, στις μέρες μας καλό θα ήταν να επαναφέρουμε στο προσκήνιο την ιδιωτική πρωτοβουλία για το συλλογικό καλό, την κίνηση προς τα εμπρός των ίδιων των πολιτών, την πιο απλή αλλά σπουδαία έκφραση της κοινωνίας των πολιτών.

Δεν χρειάζονται πολλά για το πακέτο. Μια έξυπνη ιδέα από μια ομάδα ή παρέα πολιτών για την πρώτη ξενάγηση στα 3 μνημεία, μια καλή σελίδα στο facebook και αναρτήσεις στα δημοφιλή social media και φύγαμε…