Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα.Όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ο μεγάλος επιστήμονας με τον μεγάλο καλλιτέχνη, είχαν τον εξής συναρπαστικό διάλογο:

Αϊνστάιν: “Αυτό που θαυμάζω περισσότερο σε αυτό που κάνεις, είναι ότι δεν λες λέξη, αλλά όλος ο κόσμος σε θαυμάζει”.

Τσάπλιν: “Είναι αλήθεια, αλλά το δικό σου μεγαλείο είναι ακόμη πιο αξιοθαύμαστο. Εσένα σε θαυμάζει ολόκληρος ο κόσμος, ενώ δεν καταλαβαίνει λέξη από αυτά που λες!”…

…Θυμάμαι ένα περιστατικό, πριν χρόνια.
Είχαμε οργανώσει στην πόλη της Θήβας μια εκδήλωση για να τιμήσουμε ένα πολύ σημαντικό άνθρωπο του επιστημονικού (καρδιολογικού) χώρου, που κατάγεται από αυτή την πόλη.
Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο που ήρθε να τιμήσει την εκδήλωση.

Είμαστε πέντε ομιλητές. Ο κάθε ένας μίλησε από την σκοπιά του για τον κορυφαίο επιστήμονα. Ο ενθουσιασμός του κόσμου ήταν μεγάλος …Όταν τελείωσε η εκδήλωση, συνάντησα στην είσοδο έναν τον οποίο γνώριζα ως ασθενή. Τον ρώτησα πως του φάνηκε η εκδήλωση. Μου απάντησε ότι ήταν πολύ ωραία και ότι όλοι οι ομιλητές ήταν εξαιρετικοί. Τον ρωτάω ξανά τι αποκόμισε από τις ομιλίες. Και μου απαντά αυθόρμητα : “Δεν κατάλαβα τίποτα από τα λεγόμενα, αλλά ήταν ωραία!!!!”…

Στην εποχή μας και στην κοινωνία μας, υπάρχουν και τα δύο παραδείγματα.
Υπάρχουν πολιτικοί, που ενώ μιλούν πολύ λίγο,αλλά περιεκτικά και στοχευόμενα, παράγουν σημαντικό έργο το οποίο αξιολογείται από τον λαό. Η αξιολόγηση όμως αυτή συνήθως έρχεται με χρονική καθυστέρηση… Ειδικότερα στην πολιτική σκηνή, εξαιρετικό παράδειγμα πολιτικού που μίλαγε ελάχιστα, αλλά με τα έργα του, σε κάθε επίπεδο, είχε την αποδοχή της πλειοψηφίας του λαού για δεκαετίες, ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Σε αντίθεση με τους πολιτικούς του αντιπάλους εκείνης της εποχής, οι οποίοι μίλαγαν ασταμάτητα, συνθηματολογούσαν με καλόγουστα ή και κακόγουστα ευφυολογήματα και διολίσθαιναν σε άκρατο λαϊκισμό στην προσπάθειά τους να καταλάβουν την εξουσία, ο Καραμανλής μίλαγε ελάχιστα, αλλά το έργο που άφησε σε πολιτικό, οργανωτικό και αναπτυξιακό επίπεδο, σφράγισε την μεταπολεμική Ελλάδα. 

Αντίθετα, οι «φλύαροι» πολιτικοί του αντίπαλοι, αντικειμενικά, συσσώρευσαν δεινά στην χώρα αλλά και την δημοκρατία…

Αλλά και αργότερα, το ίδιο φαινόμενο επαναλήφθηκε.. Με συνθηματολογία ευχάριστη στο άκουσμα της (π.χ. η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες…), με φράσεις δυσνόητες, που όμως ακουγόταν ευχάριστα ( π.χ. είμαστε σοσιαλιστές…), αλλά που το πρακτικό περιεχόμενό τους ο λαός δεν μπορούσε να κατανοήσει, με άλλα πλέον δημοφιλή συνθήματα (π.χ. ...δώστα όλα…), με φραστική απαξίωση πολιτικών αντιπάλων ( π.χ. εφιάλτες…) και με την μόνιμη επωδό “αλλαγή…”, απέσπασαν μεγάλες εκλογικές πλειοψηφίες. Η αλλαγή που συντελέσθηκε, μπορεί να θεσμοθέτησε ορισμένα αδάπανα θετικά μέτρα σε πολιτικό και κοινωνικό  επίπεδο, αλλά όσον αφορά την οικονομία, οι χειρισμοί , με τον αλόγιστο εξωτερικό δανεισμό, τον κρατισμό, τις αστάθμητες παροχές με κομματικά κυρίως κριτήρια, ήταν όπως αποδείχθηκε, καταστροφικοί. 

Αλλά το μεγαλύτερο δεινό που κατάφερε η “αλλαγή” στην ελληνική κοινωνία, ήταν η απαξίωση της αξιοκρατίας. Με το πρόσχημα ότι και οι άλλοι έκαναν τα ίδια (ίσως και να έκαναν σε ένα βαθμό), πολλά από τα “δικά μας παιδιά” , με μόνο ή κύριο  αξιολογικό κριτήριο την κομματική ταυτότητα, ανελίχθηκαν στον ακαδημαϊκό χώρο, τον χώρο της δημόσιας διοίκησης, τον δημοσιοϋπαλληλικό χώρο, τον χώρο των κρατικών ΜΜΕ, τον χώρο της πολιτικής σκηνής…

Αλλά το έγκλημα ενάντια στην αξιοκρατία, δεν ήταν στιγμιαίο, αλλά διαρκές.
Μας ταλανίζει μέχρι σήμερα. Και η δεινή οικονομική κατάσταση, η χρεοκοπία, της χώρας, κατά την άποψη μου, έχει άμεση σχέση με αυτό. Αντί να αποφασίζουν οι ειδικοί σε κάθε αντικείμενο, η λογική των “δικών μας παιδιών” συνεχίζει να κυριαρχεί στην πολιτική και γενικότερα στην δημόσια ζωή. 

Αλλά το ακόμα χειρότερο και επικίνδυνο είναι, ότι τα “δικά μας παιδιά” που νέμονται την εξουσία, μη έχοντας κάτι ουσιαστικό να προσφέρουν, αναλίσκονται σε συκοφαντίες, ύβρεις και αχαλίνωτη προσπάθεια απαξίωσης των πολιτικών τους αντιπάλων, με στόχο την μακροημέρευση τους στην ανέλπιστη εξουσία!...

Ποιο είναι το συμπέρασμα;
-Η ευθύνη και το βάρος των αποφάσεων τελικά ανήκει στον λαό.
-Οι πολιτικοί ηγέτες να κρίνονται από το έργο και όχι από τα λόγια…
 Γιατί τον Αϊνστάιν μπορεί να μην τον καταλάβαινε ο κόσμος της εποχής του, αλλά αυτά που έλεγεήταν αλήθειες, αποδείχθηκαν πειραματικά και άλλαξαν την πορεία της επιστήμης, δίνοντάς της ένα τεράστιο λάκτισμα προς τα εμπρός.
Πολλοί όμως από τους “φλύαρους” πολιτικούς μας ηγέτες, που λένε μεγάλα και ευχάριστα λόγια στον λαό, εκ του αποτελέσματος δίνουν λάκτισμα στην χώρα μας όλο και προς τα πίσω…

Είμαστε μικρή και “ανάδελφη” χώρα.Τα “ δικά μας παιδιά” δεν πρέπει να προέρχονται μόνο από τον κομματικό σωλήνα!.“Δικά μας παιδιά” πρέπει να είναι όλοι οι άξιοι Έλληνες !


*Ο Χριστόδουλος  Ι. Στεφανάδης
Είναι καθηγητής Καρδιολογίας