Θάνος Παπαδόπουλος

Απλώς κλείνουν τα μάτια και βλέπουν τις σκιές των έτοιμων ιδεών από τον καιρό πριν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του σταλινισμού να χοροπηδούν στους ανώμαλους τοίχους του άδειου κρανίου τους. Κι αυτό δεν αφορά μόνον το ΚΚΕ και τους «μαρξιστές-λενινιστές», αλλά και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Είναι το σύνδρομο του καραγκιοζ-μπερντέ (λαϊκισμού) που παρουσιάζεται ως πολιτική και ιδεολογία.

Ο Τηλέμαχος Χυτήρης γράφει για τη δεκαετία του 1980, δηλαδή για την κατεξοχήν δεκαετία ΠΑΣΟΚ: «…η κυβέρνηση της Αλλαγής πραγματοποίησε από την πρώτη μέρα ένα πρόγραμμα εξευρωπαϊσμού της χώρας, με θεσμικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις». Αυτή η πρόταση (όπως κι όλο το άρθρο) περιέχει μια μικρή αλήθεια κι ένα τερατώδες ψέμα:

1. Η μικρή αλήθεια είναι ότι οι κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου πραγματοποίησαν μερικές σημαντικές μεταρρυθμίσεις όπως λ.χ. την αντικατάσταση του χάους των καταναλωτικών φόρων από τον ΦΠΑ και στη δεκαετία του 1990 την αντικατάσταση των αυθαιρέτων και ρουσφετολογικών προσλήψεων που έκανε στην δεκαετία του 1980 με τις προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ κλπ.

2. Το τερατώδες ψέμα είναι ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου πραγματοποίησε… πρόγραμμα εξευρωπαϊσμού της χώρας»! Το ΠΑΣΟΚ ήταν το κόμμα που μαζί με το ΚΚΕ διακήρυσσε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» και «έξω από την ΕΟΚ». Ο Α. Παπανδρέου υποσχέθηκε μάλιστα ότι θα κάνει δημοψήφισμα για να φύγουμε από την ΕΟΚ, όπως και ότι θα έδιωχνε τις «βάσεις του θανάτου».

Ο Α. Παπανδρέου δεν είχε σε καμία υπόληψη την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, που τους θεωρούσε συμβιβασμένους με το σύστημα. Ενώ είχε φίλους στον «αραβικό σοσιαλισμό», όπως τον Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη, τον Γιάσερ Αραφάτ της PLO, τον Χαφέζ Αλ Άσαντ στη Συρία και άλλους. Επίσης υποστήριζε τον Ίντι Αμίν Νταντά της Ουγκάντα και τον Βόιτσεκ Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα της τριτοκοσμικής αντίληψης του Ανδρέα Παπανδρέου είναι τα παρακάτω:

Το ΠΑΣΟΚ δεν ιδρύθηκε στα πρότυπα των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κομμάτων, αλλά στα πρότυπα των κινημάτων του «αραβικού σοσιαλισμού», δηλαδή στα πρότυπα των κομμάτων Μπαάθ. Εξάλλου, και η εκλογή του ηγέτη δεν γινόταν με ψηφοφορία, αλλά δια… βοής! Όπως στις ορδές του Τζένγκις Χαν και του Τιμούρ Λενκ (Ταμερλάνου). Πάλι καλά που δεν ζητούσε να χτυπούν και τα δόρατα στις ασπίδες τους!

Διαμόρφωσε έναν κρατικό τομέα στις επιχειρήσεις τερατώδη. Στις παλιές ΔΕΚΟ προσέθεσε άλλες 66 εταιρείες στον ΟΑΕ (Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων). Μερικές ήταν παλιές χρεοκοπημένες ιδιωτικές Α.Ε. όπως η Πειραϊκή-Πατραϊκή και η ΛΑΡΚΟ και μερικές ήταν νέες κρατικές Α.Ε. όπως η ΙΤCO που δημιούργησε το σκάνδαλο με το σέρβικο καλαμπόκι, η ΑΓΡΕΞ κλπ.

Διπλασίασε τον πληθυσμό των υπαλλήλων που πλήρωνε το κράτος από 390.000 σε πάνω από 800.000, διαμορφώνοντας τον «πράσινο» κομματικό στρατό μέσα στο κράτος. Αυτό είχε ως συνέπεια ν’ αναπτύξει τον κρατικό συντεχνιακό συνδικαλισμό που έδωσε στη γραφειοκρατία και τη διαφθορά καφκικές διαστάσεις.

Χορήγησε επιδοτήσεις, φορολογικές ελαφρύνσεις, ασφαλιστικά προνόμια σε εμπόρους, αγρότες, εργολάβους, γιατρούς, δικηγόρους και άλλες κοινωνικές τάξεις και ομάδες, για να δημιουργήσει κομματικό στρατό και μέσα στην κοινωνία.

Αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών ήταν τα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού και του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Το μέσο ετήσιο έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης στην οκταετία 1981 -1989 ήταν 9,7% του ΑΕΠ.

Αντίθετα, η μεγέθυνση της οικονομίας στην ίδια οικονομία είχε μέσο ετήσιο ρυθμό κάτω από 1% του ΑΕΠ. Συνέπεια των μεγάλων ελλειμμάτων ήταν ο μεγάλος δανεισμός στην οκταετία. Το Δημόσιο χρέος από 28% του ΑΕΠ το 1980 ανέβηκε στο 89% του ΑΕΠ το 1990 (με βάση τις μετρήσεις της εποχής) ή από 20% του ΑΕΠ το 1980 σε 64% του ΑΕΠ το 1989 με βάση τους συντελεστές του 2013. Δηλαδή και στις δύο μετρήσεις υπερτριπλασιάστηκε! Κοντολογίς δανειζόμασταν για να πληρώνουμε τον κομματικό στρατό του ΠΑΣΟΚ.

Η πολιτική αυτή έφερε δύο υποτιμήσεις και ταχύτατη διολίσθηση της αξίας της δραχμής. Η συνολική απώλεια της αξίας της ξεπερνά το 50%. Έτσι, εξάλλου, εξαερώθηκαν όλες οι αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων που παραχώρησαν οι κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου.

Συμπέρασμα: Η αντίληψη του Α. Παπανδρέου για το κράτος και την οικονομία ήταν ένα μείγμα «αραβικού σοσιαλισμού» και «λαϊκής δημοκρατίας με μονοπώλια, συντεχνίες και … Αγορά!». Κοντολογίς τριτοκοσμική και όχι ευρωπαϊκή. Ο Α. Παπανδρέου και όταν εφάρμοζε κάποιους ευρωπαϊκούς θεσμούς τους εφάρμοζε με τρόπο… ανατολίτικο, δημιουργώντας αντί κράτος δικαίου ένα κράτος ιμαρέτ (κουζίνα)!

Εδώ και δύο αιώνες στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους διεξάγεται ένας ακήρυχτος πόλεμος ανάμεσα στους ευρωπαϊστές και στους ανατολιστές. Στους ευρωπαϊστές και τους εκσυγχρονιστές ανήκουν λίγοι, οι : Ι. Καποδίστριας, Χ. Τρικούπης, Ελ. Βενιζέλος, Κ. Καραμανλής (ο μεγάλος) και Κ. Σημίτης. Ο Α. Παπανδρέου δεν ανήκει σ’ αυτούς. Ανήκει στους ανατολικούς ή δημαγωγούς όπως οι : Δ. Βούλγαρης (Τζουμπές), Θ. Δηλιγιάννης (ψευτοθόδωρος), Π. Τσαλδάρης, Θ. Πάγκαλος, Γ. Κονδύλης, Ν. Ζαχαριάδης, Αλ. Τσίπρας και πολλοί άλλοι, που προίκισαν την Ελλάδα με χρεοκοπίες (αυτό πάθαμε κ. Ξυδάκη με τα γρόσια και τις δραχμές) κι εμφύλιες αναταραχές και συγκρούσεις…

Η ιστορία δεν παραχαράσσεται και δεν πλαστογραφείται. Τα γεγονότα και τα στοιχεία παραμένουν ακίνητα στη θέση τους σαν βουνά και χλευάζουν τους εξωραϊσμούς και τους εξωραϊστές. Μαρτυρούν το ίσιο ή το στραβό πάτημα των πολιτικών και των δημαγωγών. Ο «Αντρέας ευρωπαϊστής» είναι ανέκδοτο, όπως ο Καραγκιόζης διπλωμάτης!...

Σημείωση:  Για περισσότερα στο βιβλίο «Θάνος Παπαδόπουλος: Ποιοι και πώς μας οδήγησαν στη Χρεοκοπία-Ιστορία της Μεταπολίτευσης, Gutenberg” σελ.32 -51 και 189 -203. 

*Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας