Αντώνης Πανούτσος

 Αλλες ήταν χωρίς νεκρούς, όπως η επίθεση 15χρονου μαθητή στη Μασαλλία που προσπάθησε να αποκεφαλίσει δάσκαλό του, ενώ άλλες ήταν πολύνεκρες, όπως η επίθεση με φορτηγό στη Νίκαια της Γαλλίας και στη χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου. Από δράστες διαφόρων εθνικοτήτων, ηλικιών, αλλά και χώρες προέλευσης. Με ένα κοινό σημείο: οι υπαίτιοι για όλες τις επιθέσεις ήταν μουσουλμάνοι. 

Κάτι που δεν δημιουργεί την εξίσωση «όπου μουσουλμάνος και τρομοκράτης», αλλά λέει ότι η τρομοκρατία στην Ευρώπη που σχετίζεται με τη θρησκεία είναι μουσουλμανική. Στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας, το να προσπαθεί κάποιος να το αγνοήσει είναι εντυπωσιακό, αλλά όχι αποτελεσματικό. Η μουσουλμανική τρομοκρατία που πιστεύει ότι η δολοφονία των αλλοθρήσκων δικαιώνεται θρησκευτικά υπάρχει. Τα κράτη της Ευρώπης οφείλουν να την αντιμετωπίσουν, κάτι καθόλου εύκολο όμως, αφού συνήθως δεν έχει συγκεκριμένους στόχους, αλλά όποιον έχει την ατυχία να βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα. 

Η διαφορά ανάμεσα στην τρομοκρατία των τελών του 19ου αιώνα και των αρχών του 21ου είναι οι τυφλοί στόχοι. Τον 19ο αι. ο Ραβασόλ ή ο Εμίλ Ανρί έβαζαν δυναμίτη ή βόμβες με καρφιά σε καφενεία του Παρισιού, αλλά ο στόχος ήταν συγκεκριμένος: η μεγαλοαστική τάξη που ζούσε πλούσια σε αντίθεση με το εξαθλιωμένο προλεταριάτο. Σήμερα υπάρχουν στόχοι όπως τα γραφεία του «Charlie Hebdo» ή η Εβραϊκή Συναγωγή της Βιέννης, αλλά οι περισσότερες επιθέσεις είναι τυφλές, όπως στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών όπου το αν τα θύματα ήταν χριστιανοί, βουδιστές ή μουσουλμάνοι ήταν αδιάφορο για τους δράστες. 

Ο τρόπος που μπορεί να αντιμετωπιστεί ενός τέτοιου τύπου τρομοκρατία είναι μόνο προληπτικός. Η Βρετανία και η Γαλλία, π.χ., πληρώνουν σήμερα την αντίληψη ότι η ακραία μουσουλμανική ρητορική υπαγόταν στην ελευθερία της σκέψης που δεν μπορεί να τιμωρείται. Οπως η ναζιστική ρητορική είναι «ομιλία μίσους», αφού στοχοποιεί ανθρώπους από το χρώμα ή την καταγωγή, το ίδιο είναι και η ακραία μουσουλμανική ρητορική που στοχοποιεί ανθρώπους για τα θρησκευτικά τους πιστεύω - κάτι που γίνεται σήμερα στη Βρετανία, αφού τα κηρύγματα μίσους τιμωρούνται με φυλάκιση.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, όμως, είναι η αποδοχή της πραγματικότητας. Τη δεκαετία του ’70 και του ’80 οι δράστες των τρομοκρατικών επιθέσεων του IRA στη Βρετανία ήταν Ιρλανδοί, στην Ισπανία Βάσκοι του ΕΤΑ και στη Γερμανία αναρχικοί της RAF. Μέχρι πρόσφατα η politically correct Ευρώπη δεν επέτρεπε την αναφορά σε θρησκεία και υπηκοότητα. Το ότι το BBC από την πρώτη στιγμή αναφέρθηκε στη θρησκεία και την εθνικότητα του υπόπτου μπορεί να σοκάρει την ευαίσθητη Αριστερά της Ελλάδας, αλλά είναι ένα βήμα προς τον ρεαλισμό.

Οι απειλές Ερντογάν

Η απειλή του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν την περασμένη Τετάρτη «αν η Ευρώπη συνεχίσει με αυτό τον τρόπο, κανένας Ευρωπαίος, σε κανένα μέρος του κόσμου δεν θα μπορεί να περπατήσει με ασφάλεια στον δρόμο. Εμείς, ως Τουρκία, καλούμε την Ευρώπη να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία» είναι από σουρεαλιστική έως γελοία. Η σχέση της Τουρκίας με τη δημοκρατία ήταν πάντα επιφανειακή. Ο Στρατός ήταν ο θεματοφύλακας της «δημοκρατίας». Αν στην Ελλάδα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει ότι ο τιμωρία του πολιτικού δεν είναι να πάει στη φυλακή αλλά στο σπίτι του, στην Τουρκία κατέληγε στην κρεμάλα, όπως ο Αντνάν Μεντερές. 

Κινήσεις φόβου

Το παρήγορο είναι ότι οι απειλές της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι κινήσεις φόβου. Η απαγόρευση των συγκεντρώσεων για το τουρκικό δημοψήφισμα, της μπούρκας και του νικάμπ στην Ολλανδία, στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στη Βουλγαρία, η μερική απαγόρευση σε Βρετανία, Ιταλία και Ελβετία και με τη Γερμανία να το σκέφτεται δείχνουν ότι η υπομονή της Ευρώπης στην επιβολή ενός τρόπου ζωής εξαντλήθηκε. Οταν η Ευρώπη αντιδρά ενωμένη, οι απειλές του σουλτάνου του 21ου αιώνα είναι fart in the wind.