Δημήτρης Δανίκας

Μας αρέσει δεν μας αρέσει ο  Φίλης  ήταν  από  τους ελάχιστους, να μην πω  μοναδικός, που επιχείρησε την  μετακίνηση  της  χώρας από το βαθύ  Οθωμανικό παρελθόν, σε μια  ευρωπαική  τροχιά.  Για την Παιδεία  εννοώ. Τόσο  με την  κατάργηση  των  πανελληνίων  εξετάσεων και  την  συνακόλουθη παρασιτική λειτουργία  της  φροντιστηριακής παραπαιδείας. Οσο και με το  διαζύγιο του κράτους με την  εκκλησία!

Ετσι  είσαι;  Τώρα θα δεις! Με  πολιτικό  εντεταλμένο  τον Πάνο Καμμένο,  ο  κύριος  Ιερώνυμος απαλλάχθηκε από τον  δυσάρεστο  υπουργό. Ετσι μία από τα ίδια. Και έτσι  τίποτα  δεν αλλάζει στον τόπο αυτό!

Και  οι δύο  ατελέσφορες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες αποκαλύπτουν  τον πυρήνα  μιας μεγάλης αλήθειας. Οτι  η Σωρρακώσταινα, πλην του euro και  των  βιτρινών, σε τίποτα  δεν  μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη  ευρωπαική  χώρα. Συμπέρασμα  τόσο οδυνηρό!

Ούτε πανελλήνιες  εξετάσεις. Ούτε παπαγαλία. Ούτε  τέτοιας  εκτάσεως παραπαιδεία. Ούτε αυτοκόλλητη σχέση με την Εκκλησία. Και ούτε,  φυσικά, η  Εκκλησία να κατέχει  τέτοιες  εκτάσεις και  να λειτουργεί σαν ολιγοπώλιο, προστατευμένη από  εκατομμύρια θεούσες!

Με απλά λόγια,  από την παραπαιδεία εκπορεύεται φοροδιαφυγή επικών  διαστάσεων, Ταυτόχρονα   η   δευτεροβάθμια Παιδεία καταλήγει   στην  δεύτερη κατηγορία.  Γιατί  όλοι σχεδόν οι γονείς με τα παιδιά τους αλληθωρίζουν  προς τα πανεπιστημιακά ιδρύματα.  Και πανεπιστημιακά ιδρύματα  είναι   ταυτόσιμα των  φροντιστηρίων!

Ταυτόχρονα με υποβαθμισμένο τον  ρόλο τους, οι καθηγητές περίπου  διεκπεραιώνουν  και αδιαφορούν. Τα παιδιά  εξαρτημένα από τα  φροντιστήρια και  την παπαγαλία. Κι  έτσι τα  ζωντανά θεμέλια του τόπου βασανίζονται, «μαστιγώνονται», αγωνιούν, υποφέρουν για μια θέση στον  ήλιο. Μια θέση που θα την εξασφαλίσει το  φροντιστήριο!

Απ αυτή την  τερατώδη  σχέση  μικρά  τερατάκια  προκύπτουν. Απ  αυτή τη  σχέση   εξασφαλίζεται  η  πελατεία  των κομμάτων. Ας πούμε ο Πάνος Καμμένος με  τις   θεούσες. Με τις  θεούσες και τους ένστολους  των Ενόπλων Δυνάμεων. Απ αυτούς αντλεί τις ψήφους του. Απ αυτούς η  πολιτική του  δύναμη!

Που πάει να πει  ότι η καθυστέρηση  βολεύει. Η  εκκλησία  τα πολτικά  της εξαπτέρυγα προστατεύει. Κι έτσι απ αυτή  την  τερατική  σχέση προκύπτει και  η απορία «μα  τι   δουλειά έχει ένα κόμμα  αριστερό με τις  θεούσες και το ολιγοπώλιο της  Εκκλησίας»;


Μα είναι  φανερό. Πελατεία,  φήφοι, ακροατήριο, καθυστέρηση, αναχρονισμός και  τριτοκοσμικός προσανατολισμός.  Αυτές από τις μεγάλες, αδιόρθωτες παθογένειες της χώρας. Πάνω σ αυτές έφαγε τα μούτρα του  ο Νίκος  Φίλης. Στους  τακτικισμούς  του Τσίπρα και   στις εθνικοπατρωτικές μαγκιές  του Πάνου Καμμένου!

Και προσέξτε τώρα. Αυτή  λοιπόν  η  τάχα μου αριστερή  κυβέρνηση  όχι μόνο αποδείχτηκε  ακατάλληλη στην  διαχείριση της οικονομίας, αλλά παντελώς ανίκανη να προβεί σε  μερικές  αναγκαίες  ευρωπαικές μεταρρυθμίσεις. Στον  βωμό μιας  συνύπαρξης με τον Καμμένο ο Τσίπρας   θυσίασε  τα πάντα και  έκαψε και το  τελευταίο  χαρτί που  θα τον  διαφοροποιούσε από τους άλλους. Χάριν  εκκλησίας και   παραπαιδείας κόλλησε με τον Καμμένο και  ταυτόχρονα  ξεκόλλησε από  τον υγιή κορμό  των Ελλήνων. Μία από τα ίδια. Ισως και  χειρότερα!