Βασ. Αναστασόπουλος

Δεν είναι λίγοι οι αναγνώστες των ενημερωτικών ιστοσελίδων ή οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που, με σχόλια σαν τα παραπάνω, δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους, κάθε φορά που ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών «κουνάει το δάχτυλο» στην Ελλάδα για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων ή επισείει την απειλή του Grexit. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που διαβάζω τέτοιες τοποθετήσεις υπέρ του χερ Σόιμπλε, δεν μπορώ να αποφύγω την σκέψη ότι ένα θύμα της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο, που ακόμα περιμένει τη δικαίωσή του, στριφογυρίζει στον τάφο του...

Και απορώ: αλήθεια, έπειτα από σχεδόν επτά χρόνια σε μνημονιακό καθεστώς, έχει κανείς ακόμα την εντύπωση ότι ο κ. Σόιμπλε και οι συν αυτώ θέλει πραγματικά να αλλάξει τη χώρα, να κάνει την Ελλάδα καλύτερη; Έχετε αντιληφθεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ή, στην ουσία, συμβαίνει το αντίθετο; Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, λοιπόν... Ο κ. Σόιμπλε είναι δανειστής μας. Το μόνο που τον ενδιαφέρει, συνεπώς, είναι να πάρει πίσω τα χρήματά του -και με τόκο, βεβαίως-βεβαίως. Όταν λοιπόν στέλνει μια λίστα με αιτήματα προς την Ελλάδα, ζητώντας μεταρρυθμίσεις, δεν έχει εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας. Έτσι, «σκοντάφτει» στη διαχρονική απροθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων να κάνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις και, συνεπακόλουθα, είναι υποχρεωμένος να δεχτεί τα ισοδύναμα (φόρους, φόρους, κι άλλους φόρους) που του προτείνουν οι εγχώριοι... φωστήρες. Στο κάτω-κάτω, είπαμε... Η βασική προτεραιότητα ενός δανειστή, είναι να πάρει τα λεφτά του πίσω, όπως ακριβώς θα έκανε μια τράπεζα απέναντι σε έναν δανειολήπτη της. «Νοικοκύρη με το ζόρι» ή με το... στανιό, δεν μπορεί να σε κάνει κανένας Σόιμπλε, αν δεν θέλεις όντως να γίνεις.

Όσο για τις περίφημες μεταρρυθμίσεις, που έτσι γενικά και αόριστα ζητά ο κ. Σόιμπλε και οι θεσμοί; Ποιες είναι, επιτέλους, αυτές; Εδώ και επτά χρόνια, το ίδιο «βιολί», η ίδια ιστορία. Σε κάθε Eurogroup να μας λένε «συγχαρητήρια» και να διαπιστώνουν πρόοδο στις μεταρρυθμίσεις και, δυο μέρες μετά, να μας λένε ότι «η Ελλάδα πρέπει να κάνει περισσότερα στον τομέα των μεταρρυθμίσεων». Ποιες είναι, λοιπόν, αυτές οι μεταρρυθμίσεις; Επιτρέψτε μου να παραθέσω την προσωπική μου άποψη. Μπαίνοντας, το 2010, σε καθεστώς Μνημονίου, μας είπαν «κάντε μεταρρυθμισεις», που τελικά περιορίστηκαν στο «κόψιμο» μισθών. Αυξήθηκε η ανταγωνιστικότητα της χώρας; Όχι. Ήρθαν ξένες επενδύσεις; Όχι. Έπειτα μας είπαν να κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις. Έγιναν αρκετές, αλλά όχι όλες. Βελτιωθηκαν τα πράγματα; Η απάντηση είναι και πάλι όχι. Επτά χρόνια στασιμότητας, επτά χρόνια στον «βάλτο». Ποιες είναι λοιπόν οι μεταρρυθμίσεις στο μυαλό των Γερμανών; Σύνταξη στα 300 ευρώ, μισθοί το πολύ στα 500 και απώλεια της ακίνητης ιδιοκτησίας των Ελλήνων; Γι' αυτές τις μεταρρυθμίσεις μιλάμε; 

Μήπως θυμάστε, για να... φρεσκάρουμε λίγο την μνήμη μας, τι έλεγε ο «σκληρός» του ΔΝΤ, ο κ. Πολ Τόμσεν, στις αρχές των Μνημονίων; «Δείτε τους μισθούς στη νοτιοανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, γιατί εκεί ανήκετε. 300 ευρώ μισθός καλά είναι» δήλωνε, ήδη από το 2011. Μήπως με αυτό το δεδομένο, είναι πιο εύκολο να αντιληφθούμε γιατί επιμένει τόσο πολύ ο Σόιμπλε στην ανάγκη συμμετοχής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο τρίτο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας; Ή δεν θυμάστε τον Δανό αξιωματούχο του ΔΝΤ να «ομολογεί» ότι το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν το δημόσιο χρέος της και το έλλειμμα στον προϋπολογισμό, αλλά οι μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά και το ασφαλιστικό -ήτοι, η λεηλασία των εισοδημάτων και η εξαθλίωση των συνταξιούχων;

Έπειτα από επτά συναπτά έτη σκληρής λιτότητας και ξένης επικυριαρχίας, είναι πια τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε ότι το Μνημόνιο ουδόλως ενδιαφέρεται για την βελτίωση των θεμελιωδών μακροοικονομικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας; Ότι το Μνημόνιο ως μοναδικό στόχο έχει την διασφάλιση της ομαλής και ελεγχόμενης από τους ξένους «εταίρους» ροής χρημάτων για την εξόφληση των δανείων που έχουν χορηγήσει στην Ελλάδα οι ξένες τράπεζες; Ούτως ή άλλως, η βελτίωση των δεικτών της ελληνικής οικονομίας είναι αδύνατη στο πλαίσιο των Μνημονίων και γι' αυτό, όταν θα λήξει τυπικά η διάρκειά τους, το 2018, όλα τα δημοσιονομικά ελληνικά μεγέθη θα είναι πολύ χειρότερα από αυτά προ των Μνημονίων, με τη χώρα μάλιστα να βυθίζεται στην ύφεση.

Και μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε δημόσιο χρέος 115% του ΑΕΠ της, πριν από την ένταξή της στον μηχανισμό του ΔΝΤ και στα Μνημόνια, για να συζητάμε ότι σε λίγες μέρες, στο τέλος του 2016, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΕΕ, το ελληνικό χρέος θα ανέλθει στο 181,6% του ΑΕΠ, υποδηλώνει πόσο άσχετοι είναι οι στόχοι του Μνημονίου με τη μείωση του χρέους και, συνεπώς, με τη βελτίωση της εικόνας της ελληνικής οικονομίας. Η δε επίσημη ανάλυση της ευρωζώνης τον περασμένο Μάιο, προέβλεπε ότι το χρέος ως προς το ΑΕΠ θα διαμορφωθεί στο 104,9% το 2060, σύμφωνα με το βασικό σενάριο, που ιδανικά προϋποθέτει ότι η Ελλάδα εφαρμόζει πλήρως το πρόγραμμα διάσωσης.

Συνειδητοποιούμε, λοιπόν, τι συμβαίνει; Μπήκαμε στο Μνημόνιο το 2010 με χρέος στο 115% του ΑΕΠ, για να φτάσουμε το 2060 στο 104,9%; Πενήντα χρόνια λιτότητας, με αντάλλαγμα τι; Τη μείωση του χρέους κατά δέκα μονάδες; Και τότε να δεχτούμε και ως... ευεργεσία τη μείωση του χρέους κατά 21,8% μέχρι το 2060, που προβλέπεται από τα βραχυπρόθεσμα μέτρα του ESM, που υιοθέτησε το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου; 

Αυτή είναι η μεταρρύθμιση που ονειρεύονται για την Ελλάδα;