Τάσος Καραμήτσος

Δεν είναι ώρα για πανηγύρια από την αντιπολίτευση λόγω της πολιτικής ήττας της κυβέρνησης για τα κανάλια, όπως δεν ήταν και το μείζον ζήτημα της χώρας έξι μήνες τώρα ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες και το αν μάζεψε από αυτές 50 ή 250 εκατ. ευρώ.

Υπάρχουν άπειρες διοικητικές λειτουργίες και ενέργειες που μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση κάθε μέρα για να αυξήσει τα έσοδα του προϋπολογισμού της ή να περικόψει από τις δαπάνες του προς όφελος του λαού. Αναφέρω ενδεικτικά ότι το χρέος του Δημοσίου προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις (που... παρεμπιπτόντως κινούν την οικονομία, την εργασία και την ίδια τη ζωή) ήταν τελικά 8 δισ. και όχι 5 δισ. ευρώ που έλεγε η κυβέρνηση το 2016.

Εν πάση περιπτώσει, η κυρία με το «στραβωμένο ύφος και τον κόμπο στον λαιμό» που βγήκε να βρίσει για λογαριασμό της κυβέρνησης το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, δεν αρμόζει σε δυτική χώρα, αλλά παραπέμπει σε καθεστώς τύπου Μαδούρο και αδικεί κατάφωρα οποιοδήποτε κοινοβουλευτικό κόμμα, το οποίο μάλιστα πήρε την εξουσία πρόσφατα.

Η διαφωνία και η κριτική είναι αποδεκτές και μάλιστα καθορίζουν και την ποιότητα μιας δημοκρατίας. Ουδείς είναι υπεράνω, ούτε οι δικαστές, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι. Αλλά επιχειρήματα του στυλ... οι δικαστές παίρνουν το γάλα από τα μικρά παιδιά επειδή δεν μας κάνουν το χατίρι και βγάζουν έναν νόμο αντισυνταγματικό δεν υφίστανται σε κανονική δημοκρατία. Θυμίζουν, επαναλαμβάνω, το πρόσφατο διάγγελμα Μαδούρο στον λαό του που έλεγε ότι ο Ομπάμα έχει ψύχωση και ότι θέλει να καταστρέψει τη Βενεζουέλα.

Τι πιο απλό, λοιπόν, από μια κανονική γραπτή ή προφορική δήλωση, με την οποία η κυβέρνηση θα ανακοίνωνε ότι η θέλησή της να βάλει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο προσέκρουσε στο ΣτΕ, άντε το πολύ να έλεγε ότι όλοι κρίνονται και τέλος.

Η λογική του «δεν μας αρέσει που διαφωνούν μαζί μας και τους καταγγέλλουμε ως κλέφτες, απατεώνες, διαπλεκόμενους και εχθρούς του λαού», αν πιάνει, πιάνει μόνο όταν ο λαός τρώει με χρυσά κουτάλια. Κι αυτό μόνο σε άλλα καθεστώτα και άλλες εποχές.

Σήμερα οι πολίτες υποφέρουν και το μόνο που θέλουν είναι χειροπιαστά αποτελέσματα στην καθημερινότητά τους και όχι αίμα στην αρένα. Οπως από την άλλη και οι επιχειρηματίες θέλουν βιώσιμο περιβάλλον για να επενδύσουν και να φτιαχτούν θέσεις εργασίας επ’ ωφελεία όλων και όχι παρλαπίπες. Δεν μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για τόσα πολλά, τάζοντας μάλιστα πράγματα που είναι αδύνατο να γίνουν από τη φύση τους. Οπως ένα ολιγοπωλιακό καθεστώς όπου λίγοι και εκλεκτοί θα κονομάνε και θα μας δοξάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Δεν ξέρω τι τύχη θα έχει ο νέος νόμος Παππά, ακόμα και αν είναι ο πιο λογικός και σωστός απ’ ό,τι έχει ειπωθεί ή γραφτεί έως σήμερα. Ακόμα και αν μαζεύει περισσότερα λεφτά, εξασφαλίζει περισσότερες θέσεις εργασίας και βάζει στο παιχνίδι 14 αντί για 4 καναλάρχες. Αλλά αλήθεια, αυτόν τον νόμο που πρόκειται να καταθέσουν (αν καταθέσουν) και λέει όλα αυτά τα απολύτως λογικά, όπως πολλές άδειες και κανονικά λεφτά, γιατί δεν τον κατέθεταν από την αρχή; Γιατί τέτοια περιπέτεια;