Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ταυρομαχία. Το έθιμο που συνεχίζει να υπάρχει και που η πολιτισμένη Ευρώπη ανέχεται να υπάρχει σε μια χώρα που το έχει εντάξει στην πολιτιστική της κληρονομιά!. Μια χώρα, βέβαια, που παράλληλα έχει δώσει στον πολιτισμό τον Πικάσο, τον Νταλί και τον Λόρκα...
 
Δύο ταύροι αφέθηκαν στην αρένα για να τους θαυμάσουν οι θεατές πριν από τη βασανιστική σφαγή τους από τους «ηρωικούς» ταυρομάχους. Τα ογκώδη ζώα, μετά από έναν φρενήρη γύρο στην αρένα, κυριαρχούμενα από μια αχαλίνωτη επιθετικότητα την οποία έχουν τροφοδοτήσει ο φόβος και οι ορμόνες που η φύση για το φύλο τους και κάτω από τις επευφημίες του πλήθους στράφηκαν το ένα ενάντια στο άλλο. Η σύγκρουση που ακολούθησε ήταν σφοδρότατη. Τα δύο κρανία και ο αυχένας τους, παρά τα προστατευτικά κέρατα, δεν άντεξαν τη σύγκρουση. Συνθλίθτηκαν και μαζί τους συνθλίφτηκε ο φουρτουνιασμένος εγκέφαλος των άτυχων ζώων... Επεσαν νεκρά στο χώμα της αρένας κάτω από τις επευφημίες των θεατών... 

Σύμφωνα με τοπικές εφημερίδες, ο θάνατος των ζώων ερμηνεύτηκε ως ευλογία, αφού με αυτόν τον τρόπο τουλάχιστον δεν βασανίστηκαν μέχρι θανάτου, όπως ορίζει το βάρβαρο έθιμο.
Ορισμένες σκέψεις με αφορμή αυτό το γεγονός...
Η πρώτη σκέψη, η απαισιόδοξη, αφορά το πολιτιστικό επίπεδο των λαών που προσπαθούν να ομονοήσουν σε μια ενωμένη Ευρώπη. Είναι γνωστό από την επιστήμη ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά και οι ψυχικές διαδικασίες που την υπαγορεύουν έχουν αλλάξει ριζικά κατά τη διάρκεια των χιλιάδων ετών εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Το ένστικτο της επιθετικότητας, που βοήθησε τον άνθρωπο να επιβιώσει σε εχθρικό περιβάλλον, έχει σε μεγάλο βαθμό χαλιναγωγηθεί στην εποχή μας. Και η θέα του αίματος και της σφαγής ζωντανών οργανισμών για διασκέδαση προκαλεί συνήθως αποστροφή στον σύγχρονο άνθρωπο. Ετσι, στην εποχή μας δεν υπάρχουν αρένες, βασανισμοί και δημόσιες εκτελέσεις, ακρωτηριασμοί και ομαδικές τυφλώσεις... Οι ταυρομαχίες, παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουν να μας θυμίζουν με τον πιο επίσημο τρόπο εποχές που ο άνθρωπος έχει υπερβεί και θέλει να ξεχάσει. 

Η δεύτερη σκέψη, η πιο ρεαλιστική, αφορά τα αποτελέσματα συγκρούσεων τέτοιας σφοδρότητας και σε άλλες καταστάσεις και σε διαφορετικές εποχές.

Σφοδρές κοινωνικές συγκρούσεις έχουν προκαλέσει ποταμούς αίματος, κοινωνικές ισοπεδώσεις και εθνικές καταστροφές. Χωρίς ουσιαστικά νικητές και ηττημένους. Μόνο νεκρούς... Πρόσφατη σχετικά είναι η εμπειρία της πατρίδας μας με τον αδελφοκτόνο εμφύλιο.
Σφοδρές πολεμικές συγκρούσεις. Πάλι με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και από τα δύο στρατόπεδα. Πρόσφατο σχετικό παράδειγμα, ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος, που μπορεί οι σύμμαχοι να νίκησαν τελικά τον φασισμό, αλλά και οι δικές τους πληγές ήταν σχεδόν θανατηφόρες, αφού μέχρι και σήμερα, 70 χρόνια μετά, δεν έχουν ακόμα πλήρως επουλωθεί...
Σφοδρές πολιτικές συγκρούσεις. Με αποτέλεσμα την επικίνδυνη εξασθένηση των δημοκρατικών συστημάτων διακυβέρνησης. Εξασθένησης μέχρι επικείμενο θάνατο. Με αποτέλεσμα την ανάδυση ακραίων πολιτικών δυνάμεων που κινούνται στα όρια της δημοκρατίας, αλλά και έξω από αυτά.

Στην πατρίδα μας υπάρχει επώδυνη, ανάλογη εμπειρία. Η σφοδρή, έξω από τα όρια σύγκρουση των πολιτικών δυνάμεων του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», τη δεκαετία του ’60, αποτέλεσε πρόσχημα για την κατάληψη της εξουσίας από τους δικτάτορες. Και προκάλεσε τον θάνατο της Δημοκρατίας.

Μετά από επτά χρόνια, η Δημοκρατία αναστήθηκε ξανά! Αντεξε πολλές πολιτικές συγκρούσεις από τότε. Κλυδωνίστηκε, αλλά επιβίωσε και έχει εδραιωθεί.
Σήμερα, όμως, η πολιτική σύγκρουση έχει επικίνδυνα κορυφωθεί.
Και προκαλεί, ηθελημένα ή αθέλητα, ταξική περιχαράκωση, αλλά και ταξικό μίσος στην κοινωνία μας. Αυτός είναι ο ορατός κίνδυνος.
Τι άλλο να πω; Προσοχή, ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση.
Οι συγκρούσεις μπορεί να είναι ενίοτε και θανατηφόρες. Οπως συνέβη με τους ταύρους στη Σαγουένθα.