Δημήτρης Παγαδάκης

Το επιβεβαίωσε μεγαλόπνοα πέρυσι τέτοιο καιρό ο πρωθυπουργός κατά το  χαιρετισμό του στη  2η Πανελλαδική συνδιάσκεψη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας: ”Όραμά μας ο δημοκρατικός σοσιαλισμός του 21ου αιώνα στην Ελλάδα και την Ευρώπη”.Το επαλήθευσε στοχαστικά πριν πέντε μήνες στην “Αυγή” ο υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Αριστείδης Μπαλτάς γράφοντας :“Στρατηγικός στόχος μας παραμένει ο σοσιαλισμός, υπό καθεστώς δημοκρατίας, βέβαια, στην Ελλάδα και στην κλίμακα της Ευρώπης”.

Ενδεχομένως τα εκάστοτε ρητορικά ξεμπαζώματα του συγκεκριμένου δρόμου προσφέρουν αναπαυμένη, ήσυχη, καθαρή και ελαφριά συνείδηση, σε όποιον νοερά τον διασχίζει,. Κάτι σαν στιγμιαία ιερή εξομολόγηση για τη σωτηρία της ψυχής. Που είναι πολύ μεγάλο πράγμα, ιδίως όταν το «νομοτελειακό» μονοπάτι για το δημοκρατικό σοσιαλισμό περνάει καρφί μέσα από δυσπρόσιτα  βοσκοτόπια και τον αποχαρακτηρισμένο, αρμοδίως πλέον, ως καταραμένο τόπο σαν εκείνο της  Αμυγδαλέζας.

Ατυχώς για τη κυβέρνηση, κάθε βαρύγδουπη εξαγγελία της που επιδιώκει να παντρέψει το οραματικό με το πραγματικό έχει μετατραπεί πλέον σε ένα ουτοπικό σχήμα κενό περιεχομένου. Αναπόφευκτα, η ρητορεία της εξαντλείται σε τακτικισμούς και επικοινωνιακή διαχείριση. Γεγονός  που σκορπάει μια πένθιμη μελαγχολία σε όσα ευαίσθητα στελέχη της έχουν αναλάβει εργολαβικά την υπεράσπιση εκείνων των ιδεωδών, τα οποία, υποτίθεται, την διαφοροποιούσαν από τους προκατόχους της. Τζάμπα ο κόπος.   
 
Την πιο επίσημη παραδοχή, άλλωστε, της απόλυτης κυβερνητικής αδυναμίας να διατυπώσει  εναλλακτική πρόταση πλην εκείνης των μνημονιακών δεσμεύσεων της, πιστοποίησε με σκυθρωπό ύφος και πάλι ο καθηγητής Μπαλτάς. Αναγνώρισε ως «αναγκαστικό συμβιβασμό», «υποχώρηση» και “ήττα” της κυβέρνησης στο δρόμο προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό,  την επικύρωση της σύμβασης αξιοποίησης του Ελληνικού.

Παρόλα αυτά, αντί να παραδοθεί στη κλάψα, τη μίρλα και τη θεμιτή ενοχοποίηση  ενός κόσμου  άδικου, άφησε να εννοηθεί ότι το συγκεκριμένο ανορθόγραφο μικροπρόσκομμα στην ιχνηλάτηση  του εφικτού δρόμου προς τον σοσιαλισμό μπορεί να διορθωθεί με τη συνέχιση του αγώνα. Προφανώς, με τους υπαινιγμούς του δεν εισήγαγε μόνο σασπένς στη κυβερνητική υπόσχεση ότι θα «τιμήσει τις υπογραφές της» με τους επενδυτές του Ελληνικού, αλλά επικύρωσε και το γινάτι του για μια μεγαλειώδη ρεβάνς.

Ωστόσο, η διάνοιξη κάθε δρόμου δεν υπακούει πάντα με άκαμπτη προσήλωση σε ένα εμμονικά μανιχαϊστικό σχεδιασμό. Υπάρχουν προς αξιοποίηση και εξυπηρετικές παρακάμψεις, όπως αποκάλυψε και ο Αλέκος Φλαμπουράρης. Ως μηχανικός αναφερόμενος στο έργο του Ελληνικού δήλωσε  χαλαρά ότι :“ Μπορεί να έχει κάποιες πολυθρόνες ή ένα μπιτς μπαρ, αλλά ο χώρος προς την παραλία θα είναι ανοιχτός».

Υπέδειξε έτσι την εναλλακτική μετάβαση μέσα από ψυχαγωγικά μπιτσόμοπαρα και ραχατιλίδικες ξαπλώστρες προς την επαγγελλόμενη από το ΣΥΡΙΖΑ λεωφόρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Προσδοκώντας ίσως ότι η ανοιχτή πρόσβασή της από την ταλαίπωρη κοινωνία θα εορτάζεται στη σκιά με κοκτέιλ ριζοσπαστικής ονονασίας και τα αγαπημένα φρεντοτσίνο ροφήματα του υπουργού Επικρατείας.