Βασ. Αναστασόπουλος

Παρακολουθώντας λεπτό προς λεπτό και μεταδίδοντας την προσπάθειά της στον τελικό των 25 μέτρων με αεροβόλο πιστόλι σε σας, τους αναγνώστες μας,  αφήσαμε να μας συνεπάρει η αγωνιώδης προσπάθεια του 20χρονου κοριτσιού από την Δράμα, που ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα από τις υπόλοιπες συναθλήτριές της, την ώρα που επιχειρούσε να φτάσει στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου και να κατακτήσει το δεύτερο μετάλλιό της (μετά το χάλκινο στα 10μ.) στην ίδια Ολυμπιάδα. Το γρήγορο 6-0 επί της Γερμανίδας αντιπάλου της στην τελική μονομαχία μας γέμισε σιγουριά, το 0-6 και η ισοφάριση που ακολούθησε, μας καταρράκωσαν το ηθικό. Ευτυχώς, αυτό δεν συνέβη και με την ίδια την αθλήτρια του Ωρίωνα Θεσσαλονίκης, που κράτησε την ψυχραιμία της και με χέρι «αλφάδι» έφτασε στο 8-6 και στον θρίαμβο, για να «χαθεί» αμέσως μετά στην αγκαλιά του πατέρα και προπονητή της.

Εκείνη τη νύχτα, η Άννα ήταν το υπέρλαμπρο αστέρι όλων των Ελλήνων. Τρία 24ωρα μετά, τείνει να εξελιχθεί σε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες περιπτώσεις Ολυμπιονικών, που έχουμε δει ποτέ. Ας δούμε το γιατί...

Η Άννα Κορακάκη θέλει να γίνει πρότυπο για τη γενιά της και η επιτυχία της να αποτελέσει το έναυσμα, προκειμένου τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με την σκοποβολή. Λυπάμαι, αλλά θα διαφωνήσω. Προσωπικά, δεν θα 'θελα να γίνει η Κορακάκη πρότυπο για τους νέους και να τους στρέψει στον αθλητισμό. Τουλάχιστον, όχι σε αυτού του είδους τον αθλητισμό. Για μένα, η σκοποβολή είναι κάτι σαν το μπόουλινγκ, ίσως, ή το μπιλιάρδο -ακόμα και το ψάρεμα: μια δραστηριότητα βασισμένη στις ικανότητες, και όχι αθλητισμός που προάγει το πνεύμα και ασκεί το σώμα.

Συγγνώμη επίσης που δεν μπορώ να φανταστώ, καν, το όπλο -έστω και αν μιλάμε για αεροβόλο- ως την... ιδανική εξωσχολική δραστηριότητα για τους νέους. Προτιμώ να τους δω στα γήπεδα του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ, του βόλεϊ, στα κορτ του τένις, στα κουλουάρ του στίβου, στις πισίνες της κολύμβησης. Αλλά όχι σε σκοπευτήρια και νταμάρια, με ένα όπλο στο χέρι, το οποίο αύριο-μεθαύριο, δεν μπορώ να γνωρίζω πού θα το στρέψουν και πώς θα το χρησιμοποιήσουν, δίχως την κατάλληλη «εκπαίδευση» του μυαλού και της ψυχής και δίχως, φυσικά, τους κατάλληλους «παιδαγωγούς» -εν αντιθέσει, δηλαδή, με αυτό που είναι για την Άννα ο πατέρας και «μέντοράς» της, Τάσος Κορακάκης.

Καταλαβαίνω επίσης και συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό την πικρία και την οργή της Άννας για τις κακουχίες που χρειάστηκε να περάσει και τα εμπόδια που κλήθηκε να υπερβεί, εξαιτίας της έλλειψης υποδομών και της αδιαφορίας της πολιτείας απέναντί της, παρά το γεγονός πως, ήδη, από πολύ μικρή ηλικία, οι επιδόσεις της «φώναζαν» πως εκεί πάνω, στην Δράμα, υπήρχε ένα «διαμάντι» που έκανε τα πάντα για να ξεχωρίσει από τον βούρκο. Οι προπονήσεις της σε ένα σκοπευτήριο-νταμάρι, μακριά από τα βλέμματα των πολλών και με μοναδικό της στήριγμα την οικογένειά της, ήταν που «χαλύβδωσαν» την Άννα και που την έκαναν, τελικά, να διακριθεί στον υπέρτατο βαθμό και να κατατροπώσει τις αντιπάλους της, που είχαν στη διάθεσή τους όλα τα σύγχρονα μέσα για την μεγιστοποίηση των αποτελεσμάτων της προπόνησής τους. Και πάλι, όμως, δεν μπορώ, αίφνης, να αξιολογήσω ως προτεραιότητα για τον τόπο αυτό τη δημιουργία σκοπευτηρίων, αντί σχολείων και νοσοκομείων, για παράδειγμα -ή ακόμα και γηπέδων μπάσκετ και ποδοσφαίρου, αν θέλετε. Αθλημάτων, δηλαδή, που θα φέρουν μαζικά τα παιδιά στα σπορ...

Καλώς ή κακώς, η σκοποβολή είναι ένα μοναχικό άθλημα και ο δρόμος ανηφορικός και στρωμένος με αγκάθια, για όσους το επιλέξουν -και μαγκιά τους και μπράβο τους. Το χρυσό και το χάλκινο μετάλλιο, όμως, είναι μια επιτυχία αποκλειστικά της ίδιας της Άννας, μια ανταμοιβή του μόχθου, της στοχοπροσήλωσης και των προσπαθειών της. Είναι αυτό αρκετό, για να στρέψουμε μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων σε ένα χόμπι, ουσιαστικά, όπως είναι η σκοποβολή; Τι να πει δηλαδή και τι να ζητήσει, για παράδειγμα, το μπάσκετ, ή -ακόμα καλύτερα- το πόλο των επιτυχιών και της αδιάλειπτης παρουσίας σε Ολυμπιάδες;

Έχω την αίσθηση, δε, ότι, ειδικά όσον αφορά στην αρωγή του επίσημου κράτους προς την ίδια, ότι η Άννα Κορακάκη είναι μάλλον... τυχερή, που βρέθηκε αντιμέτωπη με παγερή αδιαφορία. Γιατί ήταν αυτό ακριβώς που την πείσμωσε, που την ώθησε στην ουσία να πετύχει, που την έκανε καλύτερη και πιο δυνατή... Τι την χρειάζεται, αλήθεια, ένα παιδί σαν την Άννα, μια άβουλη, άτολμη και αρτηριοσκληρωτική πολιτεία στο πλευρό της; Τι να την κάνει την αρωγή παραγόντων που θα εξαφανίζονται από πλάι της στις αποτυχίες και που θα σπεύδουν να κορδωθούν στο πλευρό της, σαν γύφτικα σκεπάρνια, στις επιτυχίες της; Γιατί να βρεθεί μπλεγμένη στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, παρά να δώσει τον τίμιο αγώνα της, βασιζόμενη αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις τις δικές της και των ανθρώπων της, και τελικά να φτάσει στο ψηλότερο σκαλί της κορυφαίας αθλητικής διοργάνωσης; -όπερ και εγένετο. Αν το καλοσκεφτούμε, η έλλειψη στήριξης από την πολιτεία εξελίχθηκε σε «θείο δώρο» για την αθλήτρια από την Δράμα.

Επιτρέψτε, μου, αντί επιλόγου, να απευθυνθώ ωσάν η ίδια η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης να διάβαζε αυτές τις γραμμές: Άννα, μακάρι από αύριο κιόλας να σου φτιάξουν το καλύτερο προπονητικό κέντρο στη θέση του νταμαριού που σου γκρέμισαν, και που εσύ το είχες συνδέσει με τόσες αναμνήσεις. Σκέψου όμως, αν θέλεις, και τούτο: τι να πουν τα παιδιά στην Βραζιλία που μαθαίνουν μπάλα στις φαβέλες και κοντρολάρουν πορτοκάλια, οι Κενυάτες δρομείς που τρέχουν ξυπόλητοι στη ζούγκλα, οι πιτσιρικάδες που σουτάρουν σκασμένες μπάλες μπάσκετ σε αυτοσχέδιες μπασκέτες...

Στους περισσότερους εξ αυτών έχει πάρει τ' αυτί μου ότι, στο τέλος, μάλλον τους βγήκε σε καλό...