Γιάννης Μακρυγιάννης

Εκτός βέβαια κι αν για ορισμένες περιπτώσεις, - όπως στις offshore υπουργικές εταιρίες - είναι ανεξήγητα για τους μη γνωρίζοντες. Στις περισσότερες πάντως φαίνεται να είναι απλή, άδολη και ακατανίκητη ανικανότητα ή απλώς η καταφυγή σε ένα παιχνίδι επικοινωνιακών ελιγμών και εντυπώσεων για την κάλυψη υπαρκτών αδυναμιών στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής. Και τα δύο οδηγούν σε πολιτικές αυτοκτονικές τάσεις της κυβέρνησης, για την οποία και ο λόγος. 

Για παράδειγμα επί μήνες η κυβέρνηση μας απειλεί ότι θα… κυβερνήσει. Ότι δεν είναι μόνο το μνημόνιο, αλλά και ένα μεγάλο πεδίο δράσης, όπου μπορεί να ξεδιπλώσει τις πολιτικές της, θα υλοποιήσει ένα παράλληλο, λέει, πρόγραμμα. Μέχρι τώρα ελάχιστα δείγματα υπάρχουν επ’ αυτού και τα περισσότερα μάλλον αμφιλεγόμενα και αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Και μάλιστα όλα αυτά ενάμιση χρόνο μετά την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, διάστημα δηλαδή πολύ μεγάλο στην πολιτική για να έχεις σοβαρά και μετρήσιμα αποτελέσματα.

Άλλο παράδειγμα, τα όσα λέει συχνά πυκνά, είτε για να δικαιολογήσει την μνημονιακή πολιτική, είτε για να υποστηρίξει, παραποιώντας την πραγματικότητα, ότι οι δικές της μνημονιακές πολιτικές είναι διαφορετικές από των άλλων, επειδή απλά και μόνο τις εφαρμόζουν «αριστεροί» και όχι «νεοφιλελεύθεροι», ενώ επί της ουσίας μιλάμε για τις ίδια πράγματα ή έστω για εντελώς παραπλήσια. Παράδειγμα οι ιδιωτικοποιήσεις. Η εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες, είναι έτσι κι αλλιώς ομολογία αδυναμία αξιοποίησής της από το δημόσιο. Κι αν αυτή η «αδυναμία» επί των ημερών του νεοφιλελεύθερου μπλοκ είχε τη σκοπιμότητα ή προερχόταν από την ιδεολογική άποψη ότι τα πάντα πρέπει να ανήκουν σε ιδιώτες και το κράτος να περιορίζεται σε ρόλο κομπάρσου, επί αριστερής διακυβέρνησης, ποιο ακριβώς είναι το επιχείρημα, που δικαιολογεί αυτή την «αδυναμία» και έτσι την ανάγκη να «αξιοποιηθεί» από τα ιδιωτικά κεφάλαια; Άλλωστε, για αξιοποίηση δεν μιλούσαν και οι άλλοι;

Δεν είναι όμως μόνο οι πολιτικές επιλογές, αλλά και τα μεγάλα λόγια, που λέγονται, μπας και σώσουν τα προσχήματα ή καταπραΰνουν τα βάσανα των αριστερών συνειδήσεων. Μας λέει για παράδειγμα ο Γιώργος Κυρίτσης και μαζί του και κάποιοι άλλοι, ότι η κυβέρνηση διεξάγει «ταξικό πόλεμο»! Σιγά μην σκίσουν κανένα καλσόν και μετά δεν έχουν τι να φορέσουν. Πιο «μουσαντένιος» πόλεμος δεν πρέπει να υπήρξε ποτέ. Κάπως σαν τον σοσιαλισμό που θα έφερνε ο Ανδρέας το 1981. Ταξικός πόλεμος με ορυμαγδό έμμεσων φόρων, εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στα ισχυρά funds και συμπίεση των μικρών και μεσαίων στρωμάτων, υπάρχει μόνο στη φαντασίωση κάποιων.

Η δε ιστορία με τις υπουργικές και βουλευτικές offshore ήλθε απλά και μόνο για να μας πείσει ότι κάποιοι πάσχουν από βέρτιγκο εξουσίας. Ότι πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να λένε κι ό,τι θέλουν. Η κυβέρνηση δεν πρέπει απλώς να διορθώσει την απίστευτη διάταξη, αλλά και να απαντήσει ξεκάθαρα αφενός εάν οποιοδήποτε κυβερνητικό μέλος έχει offshore εταιρία και έτσι μας προέκυψε η όλη ιστορία, αλλά και ποιος πήρε την απόφαση να μπει η συγκεκριμένη διάταξη στο πολυνομοσχέδιο.    

Υ.Γ: Το «κουτσογιωργικό» επιχείρημα ότι «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε» που απευθύνει διαρκώς η κυβέρνηση προς τη συντηρητική αντιπολίτευση, δεν μπορεί να δικαιολογήσει κάθε επιλογή, ούτε να πείσει κανένα. Αυτά άλλωστε έλεγε κι ο Μένιος και ο Μητσοτάκης πήρε τελικά 47% το 1990 – ανατριχιαστικές μνήμες που δεν πρέπει να επαναληφθούν, παρότι η σημερινή κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να δικαιώσει για μία ακόμη φορά έναν Μητσοτάκη.