Γιώργος Δ. Ανδρέου

Καλύτερη αβάντα στην κυβέρνηση δεν μπορούσε να δοθεί από τη δημόσια, για πρώτη φορά, ευθεία πρόκληση του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για εκλογές. Είτε το θέλουμε είτε όχι, το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, ζήτησε εκλογές τουλάχιστον τις απομακρύνει από τον ξανθό καυτό Απρίλη, στον οποίο κάποτε, όπως λέει ο ποιητής, έστηνε ο έρωτας χορό ενώ τώρα στήνονται φοροκρεμάλες.

Ποτέ κυβέρνηση δεν έκανε εκλογές συρόμενη από την αντιπολίτευση. Ετσι, μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια πέτυχε ο κ. Μητσοτάκης. Απ’ τη μια ανέβασε το ηθικό και τη δυναμική του κόμματός του, εν όψει μάλιστα των εσωκομματικών εκλογών που πρέπει να επιβεβαιώσουν την κυριαρχία του, και από την άλλη απέτρεψε ή, σε κάθε περίπτωση, περιόρισε τον φόβο να μην ψηφιστούν τα δυσβάσταχτα μέτρα από την κυβερνητική πλειοψηφία. Γιατί υπάρχει φόβος, βλέπετε, στους βουλευτές και υπουργούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απώλειας της προσφιλούς εξουσίας και των προνομίων που παρέχει. Ούτως ή άλλως, τα δυσβάσταχτα μνημόνια θα κάψουν πολλούς ακόμα. «Για σκέψου», θα είπε ο Κυριάκος σωστά, «να μην ψηφιστούν τα μέτρα από την κυβερνητική πλειοψηφία, η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές, να χάσει ο Τσίπρας και η καυτή πατάτα ή αλλιώς ο μουντζούρης -μέτρα ή χρεοκοπία- και από πάνω το Μεταναστευτικό να πέσουν στα χέρια μου».

Με τον ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, πάλι στο πεζοδρόμιο και στα κάγκελα και τη χώρα κατά διαόλου (όχι βέβαια ότι δεν πάει ούτως ή άλλως κατά διαόλου). Και η Ν.Δ. ομοίως κατά διαόλου. «Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», άγιες ημέρες που έρχονται. Με την έννοια αυτή, η πρόκληση της αντιπολίτευσης για εκλογές φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση να είναι πράξη εθνικής και ταυτόχρονα πολιτικής (κομματικής) ευθύνης. Εκ πρώτης όψεως, γιατί επί της ουσίας τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Γιατί μιλάμε για μέτρα υφεσιακά, εξοντωτικά, καταστροφικά, δυσβάσταχτα και, κυρίως, ατελέσφορα, τα οποία νομοτελειακά και αναπόφευκτα θα οδηγήσουν στο ίδιο αποτέλεσμα: τη διαιώνιση της εθνικής μιζέριας, αν όχι τη χρεοκοπία και το Grexit. Ιδεοληπτική εμμονή της κυβέρνησης στο να μην πειράξει το Δημόσιο και τις δαπάνες λειτουργίας του, τις οποίες αυξάνει αντί να μειώσει. Αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας με εισφορές και φόρους, δυσβάσταχτους πλέον.

Καταφανής απέχθεια, σε βαθμό κολλήματος, προς την ιδιωτική πρωτοβουλία και τον ιδιωτικό τομέα εν γένει ο οποίος παράγει και μόνο αυτός μπορεί να δημιουργήσει πλούτο και απασχόληση. Ιδεολογικές αγκυλώσεις σε σχέση με τις αποκρατικοποιήσεις. Ολα αυτά και άλλα πολλά είναι δυσοίωνοι προάγγελοι για το εγγύς και το απώτερο μέλλον της χώρας. Με την έννοια αυτή, δεν τη γλιτώνει την καυτή πατάτα και το πικρό «ποτήριον» ο Κυριάκος και όσο νωρίτερα τα πιάσει τόσο λιγότερο θα είναι το κακό για τη χώρα. Γιατί με τη λογική της κυβέρνησης, της οποίας το μόνο όραμα είναι η εξουσία και η μόνη αγωνία της η διατήρησή της, δεν διαφαίνεται προοπτική και μέλλον.