Παν. Μπουσμπουρέλης

Παρά το πέπλο ασφαλείας που έχει αρχίσει να υφίσταται μετά την υπογραφή του τρίτου προγράμματος, η προεκλογική περίοδος έρχεται να θέσει και πάλι βασικά ερωτήματα στην κοινωνία.

Και η κοινωνία έχει αυτή τη φορά την πολυτέλεια της εμπειρίας των τελευταίων μηνών, όπου ξεκαθαρίστηκε ποια είναι η πορεία μέσα στην Ευρωζώνη. Παράλληλα όμως αναδείχθηκαν και οι αρνητικές συνέπειες μιας ολιγωρίας, που θα μπορούσε να δρομολογήσει μια εθνική περιπέτεια χωρίς επιστροφή.

Η κρίση της Κίνας αποκάλυψε για μία ακόμα φορά πόσο επικίνδυνα εκτεθειμένη μπορεί να είναι μια μικρή οικονομία σε παγκόσμιο επίπεδο αν βρεθεί ανοχύρωτη. Οι υποτιμήσεις των νομισμάτων περιφερειακών χωρών αλλά και δυναμικών του κλάδου των αναδυομένων αγορών δείχνουν τι μπορεί να πάθει η οικονομία της δραχμής. Η υπόθεση της δραχμής, που τόσο ξεκάθαρα πρεσβεύει η πλευρά Λαφαζάνη, μπορεί να είναι ωραία ως πολιτικό αφήγημα εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής πολιτικής, όμως το αντίκρισμά της σε έναν κόσμο όπως ο σημερινός θα είναι η απόλυτη φτωχοποίηση και η περιθωριοποίηση.

Στον ΣΥΡΙΖΑ για τον λόγο αυτό γίνονται κλυδωνισμοί και είναι φυσικό κορυφαία στελέχη του να συνειδητοποιούν το τίμημα των αποφάσεων που έλαβαν για το τρίτο μνημόνιο. Ομως αυτή η εξέλιξη είναι μέρος της ωρίμανσης του πολιτικού σκηνικού. Τα μεγάλα λόγια, ο νεοπερονισμός και η επιστροφή στα 80ς ως απάντηση στη χρεοκοπία της χώρας τελειώνουν. Αυτός που θα πάρει το προβάδισμα οδηγώντας τη χώρα και πείθοντας την κοινωνία θα είναι, κατά πρώτον, αυτός που θα πει αλήθειες. Και, κατά δεύτερον, αυτός που θα μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές.

Εκεί βρίσκεται και η αδυναμία του κόμματος που μέχρι τώρα είχε ξεκάθαρα το προβάδισμα στην κοινωνία. Η δυνατότητά του να κυβερνήσει αποτελεσματικά αμφισβητείται έντονα, καθώς οι ίδιοι οι επιτελείς του έχουν βρεθεί σε αντίφαση με τις αρχικές τους θέσεις και εξαγγελίες και έχουν δηλώσει ανοιχτά ότι δεν πιστεύουν τη συνταγή. Παράλληλα, τα capital controls, αποκύημα των πολιτικών ελιγμών μιας από τις πιο σκοτεινές περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, έχουν για τα καλά αφήσει τη σφραγίδα τους στην καθημερινότητα.

Ο Αλέξης Τσίπρας, με όλες τις εμπειρίες που έχει αποκομίσει από την 25η Ιανουαρίου και μετά, θα πρέπει να «μην παίξει πια με σέντρες» αν θέλει να έχει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα στις εκλογές. Και λίγη αυτοκριτική δεν θα βλάψει. Ομως θα πρέπει να πει τώρα στην κοινωνία ποια είναι τα τιμήματα και ποιοι είναι οι στόχοι. Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, εν κινήσει, δημιουργεί μετά το μνημόνιο 3 ένα διαφορετικό κόμμα από εκείνο που ήταν 5 μήνες πριν.

 Ο ρόλος της Κεντροδεξιάς και των σχηματισμών της είναι ιδιαίτερα κρίσιμος καθώς οι δυνάμεις αυτές φαινομενικά καθαίρονται από τις μνημονιακές τους αμαρτίες, όμως πρέπει να δώσουν και ένα συγκεκριμένο στίγμα γι’ αυτά που θέλουν να κάνουν, καθώς το σενάριο των κυβερνήσεων συνεργασίας διαφαίνεται ως πιθανότερο. Το Ποτάμι αποτελεί έναν πολύ καθαρό ευρωπαϊκό πόλο, που δείχνει να ριζώνει στην εκλογική βάση και διαθέτει πολλά ικανά στελέχη που ανταποκρίνονται στα σημερινά ζητούμενα. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε μεταίχμιο, όπου έχει την ευκαιρία να ανασυνταχθεί και να σταθεροποιήσει ένα ποσοστό που θα του επιτρέψει να γίνει πόλος ρεαλισμού.

 Η Ν.Δ., τέλος, αποτελεί παραδοσιακά μια μεγάλη παράταξη και το τεστ των εκλογών έχει μεγάλο ενδιαφέρον ως προς τα ποσοστά που έλαβε ο Αντώνης Σαμαράς, όταν η αντιμνημονιακή τάση εμφανίστηκε παντοδύναμη τον Ιανουάριο. Το ζητούμενο όμως για τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση είναι τι έχει να πει για τη συνέχεια. Και κατά πόσο θα πείσει την κοινωνία όχι για μόνο για την ασφαλή πορεία μέσα στο ευρώ, που αναμφισβήτητα είχε πετύχει, αλλά και για την προοπτική επούλωσης των πληγών της μνημονιακής θεραπείας. Η ευκαιρία που μπορεί να έχει ο κορμός της δεξιάς πλευράς είναι μια ανάκαμψη από μια απειλούμενη συρρίκνωση και η επιστροφή της σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

 Ο χρόνος για τις εκλογές είναι μικρός. Το αποτέλεσμα όμως που ζητά η οικονομία πρέπει να είναι καθαρό αυτή τη φορά.