Βασ. Αναστασόπουλος

Εάν το 36% των εκλογών άφηνε κάποιες αμφιβολίες, το αποτέλεσμα της κάλπης της 5ης Ιουλίου δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης. Την ώρα που η ΝΔ αναζητά νέο αρχηγό, μετά την παραίτηση του Αντώνη Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ ψάχνει τη νέα του ταυτότητα με αρχηγό τη Φώφη Γεννηματά, το Ποτάμι αναγκάζεται να αναθεωρήσει την αντιπολιτευτική του τακτική και το ΚΚΕ εμφανίζεται εκτεθειμένο από την επιλογή της ουδετερότητας στο δίλημμα του δημοψηφίσματος, ο πρωθυπουργός εμφανίζεται να έχει ένα λαϊκό έρεισμα άνευ προηγουμένου.

Δεν ξέρω αν ο ιστορικός του μέλλοντος θα τολμήσει να βάλει στην ίδια κατηγορία με τον Ανδρέα Παπανδρέου, και τον Αλέξη Τσίπρα. Υπάρχει άλλωστε μια ειδοποιός διαφορά. Ο αείμνηστος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ μοίραζε λεφτά στο λαό, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης δεν έχει να μοιράσει λεφτά -πόσω μάλλον, όταν ισχύουν τα capital controls των 60 ευρώ. Η ηγετική του εμφάνιση, όμως, στη συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος την περασμένη Παρασκευή, φαίνεται πως ήταν και ο καθοριστικός παράγοντας που έγειρε οριστικά την πλάστιγγα υπέρ του «όχι» -και μάλιστα, με χαρακτηριστικά μεγάλη διαφορά.

Από την άλλη, σε «μπούμερανγκ» για τους υπέρμαχους του «ναι» εξελίχθηκαν οι εμφανίσεις των πρώην πρωθυπουργών, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Κώστα Σημίτη, Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, «κούνησαν το δάχτυλο» στους Έλληνες ψηφοφόρους, καλώντας τους να ταχθούν υπέρ των μέτρων των δανειστών. Αυτό που είδαν, όμως, οι πολίτες, ήταν τέσσερις πρώην ηγέτες, ανίκανους να παραδεχτούν τα δικά τους λάθη και να επωμιστούν το μερίδιο των ευθυνών που τους αναλογεί για τα χρόνια που προηγήθηκαν της πεντάμηνης κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ. 

Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας απευθυνόταν στους νέους και στα πιο λαϊκά, φτωχά στρώματα της κοινωνίας, μην διστάζοντας ακόμα και να «χαϊδέψει τα αυτιά» των ψηφοφόρων των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής, οι πολιτικοί του αντίπαλοι επέλεγαν να «ποντάρουν» σε... κουτσά άλογα και να βγάλουν τους «σκελετούς από την ντουλάπα», σε μια εκ προοιμίου καταδικασμένη επικοινωνιακή στρατηγική. Εάν προστεθεί σε όλα τα παραπάνω και η αποδεδειγμένα αποτυχημένη επένδυση στην καλλιέργεια κλίματος φόβου, που αποδοκιμάστηκε στις πολύ πρόσφατες εκλογές, τότε δεν χρήζει και ιδιαίτερης πολιτικής... ανάλυσης πώς φτάσαμε σε αυτό το 60%-40% υπέρ του «όχι».

Αυτό που μένει, πλέον να φανεί, είναι αν η νίκη αυτή του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να του εξασφαλίσει κάτι περισσότερο από μια επιβίωση 48 ωρών. Τόσο είναι το χρονικό διάστημα, μέσα στο οποίο η κυβέρνηση υποσχέθηκε να φτάσει σε συμφωνία με τους δανειστές, άρα ο χρόνος ήδη μετρά αντίστροφα. Και αν ο ελληνικός λαός έδειξε αντιστάσεις σε μια βδομάδα τραπεζικής αργίας και «capital controls», είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν μπορεί να αντέξει δύο-τρεις μέρες ακόμα. Προφανώς, τώρα αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα για τον πρωθυπουργό...