Βασ. Αναστασόπουλος

Αυτός ο φόβος, όμως, δεν είναι τίποτα μπροστά στο φόβο που ένιωσα όλο το προηγούμενο δεκαήμερο, απ' όταν ο Αλέξης Τσίπρας εξήγγειλε το διάγγελμα της προσεχούς Κυριακής, 6 Ιουλίου. Ακολουθώντας τη νέα... μόδα, που θέλει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να πρωτοστατούν στην πολιτική αντιπαράθεση, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, συνεργάτες, συνάδελφοι, σχετικοί, άσχετοι, μετατρέψαμε -ναι, δεν βγάζω την... ουρά μου απ' έξω- το Facebook και το Twitter σε... ρωμαϊκή αρένα και, ενδεδυμένοι τη στολή του «Μονομάχου», αρχίσαμε τον αλληλοσπαραγμό. 

Αντί για... κουμπούρια, όπως στον εμφύλιο, χρησιμοποιήσαμε σαν όπλα τις πένες -δικές μας ή... κλεμμένες- και βουτήξαμε στο αίμα. «Bullying» είπατε; Ναι, μέχρις εσχάτων. Φιλίες ετών να κινδυνεύουν, μόνο και μόνο επειδή ο ένας θα ψηφίσει «ναι» κι ο άλλος «όχι». Αδέρφια έτοιμα να πιαστούν στα χέρια. Μα, να μην μπορούμε να το δεχτούμε; Όχι, έπρεπε μέχρι την τελευταία στιγμή να προσπαθούμε να πείσουμε αλλήλους ότι τη μοναδική αλήθεια την κατέχουμε οι μεν ή οι δε. Κάποιος πρέπει να έχει δίκιο και κάποιος άδικο, δεν γινόταν να ισχύουν και τα δύο. Και, κάπως έτσι, χωρισμένοι σε... προδότες και... ακόμα πιο προδότες, φτάνουμε στις κάλπες της Κυριακής.

Ποια η ευθύνη εμού, ως δημοσιογράφου, για όλο αυτό το χάος και την παράνοια; Μεγάλη. Εκμεταλλευόμενος το δημόσιο βήμα μου και την επαγγελματική ιδιότητά μου, αντλώντας δύναμη από τα δικά μου 15 λεπτά δημοσιότητας, προσπάθησα πολλάκις μέσα από τα γραπτά μου, όλο το προηγούμενο διάστημα, να αναδείξω την ανάγκη να δούμε μια αλλαγή επιτέλους σε αυτόν τον τόπο. Ως επί το πλείστον, «υπέδειξα» ότι την αλλαγή αυτή θα την έφερνε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -και αυτό συνέβη.

Διαψεύστηκα, όμως. Αυτή δεν ήταν μια αλλαγή προς το καλύτερο. Γιατί οι κλειστές τράπεζες και οι ουρές έξω από τα ΑΤΜ, ο κόσμος που μετράει τα ευρώ να δει αν του βγαίνουν για να περάσει μια μέρα με τα βασικά, οι γέροι και οι γερόντισσες που βλέπουν τους κόπους μιας ζωής να καταστρέφονται, οι νέοι επιστήμονες που ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα, για να γίνουν... γκαρσόνια στο εξωτερικό, είναι το εκ διαμέτρου αντίθετο αποτέλεσμα, από αυτό που θα περίμενε κανείς από την «πρώτη φορά Αριστερά». 

Τοποθετώντας το κομματικό συμφέρον πάνω από αυτό της πατρίδας, ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του δεν διαφοροποιήθηκαν σε τίποτα από τους προκατόχους τους. Αντίθετα, επέμειναν και αυτοί στη συντήρηση του πελατειακού κράτους και «τορπίλισαν» τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, οδηγώντας την στα άκρα.

Ακόμα και τότε, ωστόσο, την ύστατη ώρα, οι Έλληνες διαπραγματευτές είχαν την ευκαιρία να κλείσουν τη συμφωνία. Μόλις 60 εκατ. ευρώ χώριζαν τις δύο πλευρές, όπως αποκάλυψε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, και δεν διέψευσε ο πρωθυπουργός, σε τηλεοπτικές του δηλώσεις. 

Εάν, δε, πιστεύουν πραγματικά στην κυβέρνηση ότι, από τη Δευτέρα κιόλας, μετά τις κάλπες, θα υπάρχει συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και δανειστών, είτε οι πολίτες έχουν ψηφίσει «ναι» είτε «όχι», τότε ποιος ο λόγος του δημοψηφίσματος και του εθνικού διχασμού;

Αν υπάρχει ένα μόνο θετικό στοιχείο, που προέκυψε από τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις, είναι το γεγονός ότι αναδείχθηκαν και υγιείς δυνάμεις, που κινητοποιήθηκαν και βγήκαν μπροστά. Άνθρωποι που βοήθησαν το διπλανό τους. Επιχειρήσεις που πλήρωσαν τους εργαζομένους τους από τις εισπράξεις της ημέρας. Εταιρείες που άρχισαν να παρέχουν βασικά είδη διατροφής στους πιο αδύναμους συνανθρώπους μας σε τιμές εξευτελιστικές ή δωρεάν. Ναι, μέσα από τα σκ@τ@, βγήκαν και διαμάντια. Και σε αυτά τα διαμάντια δεν θα πάψω να πιστεύω ποτέ. 

Όποια κι αν είναι η έκβαση του δημοψηφίσματος, θέλω να πιστεύω ότι οι υγιείς δυνάμεις του τόπου θα ενισχυθούν, θα παραμείνουν στην εμπροσθοφυλακή και θα μας κάνουν κι εμάς καλύτερους. Πιο δυνατούς, πιο ανθρώπινους, λιγότερο παρτάκηδες, περισσότερο αλτρουιστές, ακόμα πιο δουλευταράδες -γιατί είμαστε δουλευταράδες, κι όχι τεμπέληδες, όπως θέλουν να μας παρουσιάζουν κάποιοι. Και πως, εν τέλει, απ' όλη αυτή την περιπέτεια, θα βγει κάτι πραγματικά καλό.

Ελπίζω τέλος ότι, τη Δευτέρα, θα είμαι ακόμα φίλος με τους φίλους μου, ό,τι κι αν έχουν ψηφίσει. Ούτως ή άλλως, και στη μία και στην άλλη περίπτωση, μαζί θα το περάσουμε. Θάψτε λοιπόν το «τόμαχοκ» του πολέμου και πηγαίνετε να ψηφίσετε αυτό που θεωρείτε πως είναι καλύτερο για σας και για το διπλανό σας. Και να θυμάστε πως η ζωή δεν τελειώνει την Κυριακή. Κάλλιστα, μπορεί και να αρχίζει...