Αντώνης Πανούτσος

Αρχηγοί κομμάτων, κομματάρχες, βουλευτές στην έξοδο της Βουλής έκαναν δηλώσεις, αλλά ο κόσμος στην αίθουσα όπου παρακολουθούσα τη μετάδοση της τρίτης ψηφοφορίας για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είχε πάψει να ενδιαφέρεται χωρίς ταυτόχρονα να ακούγεται αυτό που απασχολούσε τους πάντες: και τώρα τι κάνουμε; Πάμε να σηκώσουμε τα λεφτά από την τράπεζα; Πληρώνουμε τον φόρο ή περιμένουμε να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και να τον χαρίσει;

Χαιρόμαστε ή λυπούμαστε; Δεν θα το γενικεύσω. Μπορεί κάπου να βάλανε τα κλάματα, μπορεί αλλού να πήρανε σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ και να τρέχανε στους δρόμους, αλλά την περασμένη Δευτέρα το μόνο που αντιλήφθηκα ήταν η ανησυχία του «Και τώρα;». Η ώρα που θα φανεί τι γίνεται αν κάποιος σκίσει το μνημόνιο είχε φτάσει και νομίζω ότι κανένας δεν βιαζόταν να δει τον Αλέξη να το σκίζει στο προαύλιο της Βουλής.

Η μετριοπάθεια μπορεί να είναι το μεγαλύτερο καλό που κληρονόμησε στην Ελλάδα η κρίση της τελευταίας πενταετίας. Δεν αναφέρομαι σε όλους, αλλά στην πλειοψηφία των ψηφοφόρων που διαισθάνονται ότι όποια κυβέρνηση και να βγάλουν, για να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ, θα ακολουθήσει μια πολιτική που δεν θα επιτρέπει μεγάλες παρεκκλίσεις.

Γράφω συγκεκριμένα «διαισθάνεται» αντί για «καταλαβαίνει» γιατί αυτό φαίνεται και στα γκάλοπ που θέλουν τον Σαμαρά για πρωθυπουργό αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, την ώρα που η πλειοψηφία ήθελε να βγει Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να μη γίνουν εκλογές. Εκτός λοιπόν από τους λίγους -υποθέτω- που πίστευαν ότι ο Σαμαράς θα γίνει αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και θα κάνει πραξικόπημα για να γίνει πρωθυπουργός, οι υπόλοιποι κάτι θέλουν αλλά δεν το έχουν ξεκαθαρίσει.

Και νομίζω ότι θέλουν ασφάλεια, την ασφάλεια που έχουν οι πολίτες των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών και την οποία οι Ελληνες ακόμα και στην περίοδο της ευμάρειας δεν μπόρεσαν να απολαύσουν.

Την ασφάλεια του να ξεκινάς για τη δουλειά σου στο κέντρο και να ξέρεις ότι θα φτάσεις χωρίς 50 διαδηλωτές να σου κλείσουν τον δρόμο, την ασφάλεια του αστυφύλακα που κάνει βάρδια στον δρόμο και όχι έξω από το σπίτι του υπουργού, την ασφάλεια όπου ο κάγκουρας δεν το πατάει με 180 στην παραλιακή και ο χούλιγκαν δεν γεμίζει τις ταμπέλες με σήματα της ομάδας του.

Την ασφάλεια του νόμου που όχι μόνο ψηφίζεται αλλά και τηρείται. Μαζί με την ασφάλεια ενός σοβαρού Κοινοβουλίου που καταλαβαίνει ότι η κυβέρνηση που ψηφίστηκε θα εφαρμόσει την πολιτική της για τέσσερα χρόνια.

Οχι μετά από έναν μήνα η αντιπολίτευση να λέει ότι η κυβέρνηση έχασε την λαϊκή στήριξη και ο κόσμος πρέπει να βγει στον δρόμο και να τη ρίξει, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές. Η Βουλή του 2012 μας άφησε χρόνους. Να ζήσουμε και να τη θυμόμαστε όχι για την αδυναμία της πλειοψηφίας των βουλευτών της να δεχτούν την επιθυμία των πολιτών για σταθερότητα σε μια κρίσιμη στιγμή.


Ισες αποστάσεις
Την ανάγκη να κρατάς ίσες αποστάσεις την έχω ζήσει στο ποδόσφαιρο και την καταλαβαίνω. Είναι η υποχρέωση που για να φανείς αντικειμενικός αν πεις, για παράδειγμα, ότι ο Ολυμπιακός πήρε ένα παραμύθι πέναλτι πρέπει να πεις μετά ότι και παλιότερα με τον Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός έπαιρνε άλλα. Καταλαβαίνω λοιπόν ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης για να φανεί ότι κρατάει ίσες αποστάσεις κάθε φορά που κάνει κριτική στη Ν.Δ. πρέπει να πει κάτι και για τον ΣΥΡΙΖΑ και το αντίστροφο. Καταντάει όμως μανιέρα.

Σοβαρότης
Αυτό συνέβη και στη συνεδρίαση στο Ιδρυμα Κακογιάννη, όπου αφού ο Θεοδωράκης έβαλε το εύλογο ερώτημα τι στάση θα κρατήσει για το χρέος στη διαπραγμάτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, στη συνέχεια κόλλησε και λίγη Ν.Δ. που εκπροσωπεί το παλαιό και φθαρμένο πολιτικό σύστημα, προσθέτοντας στο τέλος ότι «το Ποτάμι πρέπει να σταθεί ανάμεσα στο μεγάλο λάθος της Δεξιάς και στο μεγάλο λάθος της Αριστεράς». Η ίση απόσταση από την Αριστερά και τη Δεξιά
δεν δίνει σε ένα κόμμα αυτομάτως δίκιο, ούτε και σοβαρότητα, αφού η ίση απόσταση από τα αριστερά και τα δεξιά ήταν η αγαπημένη φράση του Βασίλη Λεβέντη.