Γρ. Νικολόπουλος

Ο πολιτικός κόσμος είναι σάπιος, η πολιτική που θεωρείται παγκοσμίως βρώμικο παιχνίδι εδώ πρέπει να είναι πιο βρώμικη από οπουδήποτε αλλού και η Βουλή των Ελλήνων είναι χειρότερη από ότι το πιο βρώμικο μυαλό μπορεί να φανταστεί.

 Και όμως, όλα αυτά δεν θα είχαν καμμία σημασία, αν οι Έλληνες μπορούσαν να έχουν έστω και μια ελπίδα για αλλαγή της κατάστασης προς το καλύτερο.

Δεν υπάρχει καμμία.

Η μόνη ελπίδα που μπορεί να φανεί μακριά στο μέλλον, προέρχεται από την εκ βάθρων διάλυση του πολιτικού κόσμου και την αντικατάσταση όλων ανεξαιρέτως όσων βρίσκονται μέσα στη Βουλή και γύρω από αυτήν, από άλλους "καθαρούς" ανθρώπους. Αυτή όμως η ελπίδα είναι μάλλον ουτοπική αφού αυτός ο συγκεκριμένος πολιτικός κόσμος έχει φτιάξει ένα σύστημα που τελικά αποκλείει κάθε πρίπτωση αντικατάστασης των εμπλεκομένων από άλλους, μη κομματικούς.

Σκεφτείτε το. Ποιός Έλληνας μπορεί να κατέβει ώς ανεξάρτητος υποψήφιος αν δεν προέρχεται από τους κομματικούς μηχανισμούς; Ίσως το Ποτάμι να είναι μια τέτοια περίπτωση αλλά αυτό που ακούγεται τώρα - δεν ξέρω αν ευσταθεί - είναι οτι ετοιμάζεται να μαζέψει κάποιους ανεξάρτητους βουλευτές για υποψηφίους στις εκλογές. Αν το κάνει αυτό, αναιρεί την μοναδική υπόσχεση που έδωσε με την ανακοίνωση της ίδρυσης του, οτι δηλαδή δεν θα δεχτεί πολιτικούς στους κόλπους του. Περιμένουμε και θα δούμε.

Πέραν όμως αυτού του παράξενου κόμματος, το οποίο στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο γεγονός οτι ο Πρόεδρος του Σταύρος Θεοδωράκης είναι γνωστός από την τηλεόραση και πρόθυμος να εκτίθεται τηλεοπτικά όσο πιό πολύ μπορεί για να κερδίσει ψήφους, κανένας άλλος δεν μπορεί να διεκδικήσει την είσοδο του στη Βουλή, αν δεν προέρχεται από έναν κομματικό σωλήνα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι πολύ δύσκολο να έχουμε μια αξιοσημείωτη θετική πολιτική εξέλιξη.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα από το ίδιο το Σύνταγμα, στο οποίο ο πολιτικός κόσμος έχει περάσει άρθρα που προστατεύουν τα πολιτικά κόμματα και τους μηχανισμούς τους. Από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών μέχρι τον νόμο που επιβάλει σε όσους υπηρετούν σε δημόσια θέση ευθύνης να παραιτούνται από τη θέση τους 18 μήνες πρίν τις εκλογές για να είναι υποψήφιοι, υπάρχει ένα πλέγμα "παγίδων" που αποσκοπεί ξεκάθαρα στην συγκέντρωση όλης της εξουσίας στα κόμματα και ταυτόχρονα στην  απόλυτη προστασία της κάθε αυθαιρεσίας και της κάθε παρανομίας τους.

Από πού και ώς πού έχει καμία λογική να παραιτούνται οι Γενικοί Γραμματείς και οι Διοικητές των ΔΕΚΟ 18 μήνες πρίν τις εκλογές για να θέσουν υποψηφιότητα για βουλευτές; Πολλοί νομίζουν οτι αυτό έγινε για να μη μπορούν να εκμεταλευτούν τη θέση τους με ρουσφέτια και να μην έχουν πλεονέκτημα έναντι των άλλων υποψηφίων. Λάθος μέγα. Αν αποσκοπούσε σε αυτό ο νόμος, θα έπρεπε να απαγορεύει ρητά την υποψηφιότητα αυτών των προσώπων στις εκλογές που ακολουθούν την τοποθέτηση τους σε αυτές τις θέσεις. Θα έπρεπε να ολοκληρώνουν τη θητεία τους και αν θέλουν να είναι υποψήφιοι, να είναι στις μεθεπόμενες εκλογές, με την προυπόθεση βεβαίως οτι δεν θα έχουν το ίδιο πόστο.

Ο νόμος αυτός φτιάχτηκε ώστε οι Γενικοί Γραμματείς να κάνουν ρουσφέτια επί δυόμισυ χρόνια, να εξυπηρετούν την κομματική πελατεία αλλά και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, να εμποδίζουν τις αλλαγές στα υπουργεία που δεν εγκρίνει το κόμμα και να μαθαίνουν τα κόλπα για να γίνουν αύριο οι ίδιοι βουλευτές και ίσως και υπουργοί (αφού έχουν εμπειρία διοίκησης στο συγκεκριμένο υπουργείο). Με λίγα λόγια, η δημόσια διοίκηση, αντί να έχει βίο μεγαλύτερο από αυτόν των κυβερνήσεων ώστε να μπούν κάποιοι άνθρωποι που ξέρουν τη δουλειά, καταδικάζεται να αλλάζει όχι στα 4, αλλά στα 2,5 χρόνια μετά την τοποθέτηση της. Σήμερα, εν μέσω της χειρότερης κρίσης που έχει πλήξει τη χώρα, παραιτήθηκαν 11 Γενικοί Γραμματείς για να πολιτευθούν στις εκλογές. Με λίγα λόγια έμειναν ακέφαλα, 11 υπουργεία. Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί δεν  έχουμε δημόσια διοίκηση.

Δεν έχουμε Δημόσια Διοίκηση επειδή τα κόμματα δεν θέλουν να έχουμε. Αν είχαμε, δεν θα μπορούσαν να την ελέγξουν, ούτε να κάνουν ότι θέλουν. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, δεν έχουμε ανεξάρτητους θεσμούς. Και όσοι είναι κατ΄όνομα ανεξάρτητοι, είναι ή παροπλισμένοι, ή απολύτως ελεγχόμενοι.

Χωρίς Δημόσια Διοίκηση, χωρίς ανεξάρτητους θεσμούς, με απόλυτη κάλυψη όλων των αυθαιρεσιών και όλων των παρανομιών των υπουργών, των βουλευτών και των κομματικών μηχανισμών, με τον αποκλεισμό κάθε ανεξάρτητου υποψηφίου από την Βουλή, αλλά και με μηχανισμούς μέσα στα κόμματα που αποτρέπουν την άνοδο των ικανών και επιβάλουν την άνοδο των κομματικών γενίτσαρων, καμία ελπίδα κάθαρσης της Δημοκρατίας μας δεν υπάρχει.

Φυσικά τον τελικό λόγο έχει ο λαός που διαλέγει τους βουλευτές. Αλλά ο λαός, αφενός δεν έχει επιλογές αφού κανείς ανεξάρτητος δεν μπορεί να εκλεγεί και ταυτόχρονα, ο λαός, είναι δέσμιος των πελατειακών σχέσεων με τους πολιτικούς αφού ολόκληρη η οικονομία στηρίζεται στον δημόσιο τομέα και επιμελώς έχει εμποδιστεί κάθε δυνατότητα ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα με εξαίρεση τις επιχειρήσεις που σχετίζονται και λειτουργούν σε πολύ στενή σχέση διαπλοκής με το δημόσιο.

Εδώ αναφέραμε ουσιαστικά, ένα μόνο παράδειγμα του πώς εμποδίζεται η επιβίωση μιας υπερκομματικής και ικανής Δημόσιας Διοίκησης. Θα υπάρχουν δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες τέτοια παραδείγματα, όπως υπάρχουν και πολλές στρεβλώσεις στην ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Για παράδειγμα το ότι χρειάζονται να γίνουν πρόωρες εθνικές εκλογές αν 180 βουλευτές δεν συμφωνήσουν στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ενός δηλαδή εντελώς διακοσμητικού προσώπου. Και στις  εκλογές, το πρώτο κόμμα παίρνει μπόνους 50 βουλευτές πάνω από την εκλογική του δύναμη, ώστε να διαφαλιστεί οτι το δεύτερο κόμμα, ουσιαστικά δεν μπορεί να κάνει κυβέρνηση ακόμη και αν συνεργαστεί με όλα τα άλλα κόμματα, ή στην καλύτερη περίπτωση θα πετύχει τη δημιουργία μιας ασταθούς και ανίσχυρης κυβέρνησης που δεν θα μπορέσει να μακροημερεύσει και κυρίως δεν θα μπορέσει να αλλάξει τίποτα. Αυτό το σύστημα των 50 εδρών μπόνους, υποτίθεται οτι υπάρχει ώστε να βγαίνει πιο εύκολα κυβέρνηση. Ούτε αυτό ισχύει. Υπάρχει για να εμποδίζονται οι ευρείες συνεργασίες και να ενισχύεται η κυβέρνηση ώστε να μπορεί να κάνει ότι θέλει, αλλά και για να αποφευχθεί η συνεργασία μεταξύ κομμάτων που στερούσε την απόλυτη εξουσία από τους "νικητές". Το γεγονός οτι η εκάστοτε κυβέρνηση διαθέτει την μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή, άνω του 50% των βουλευτών, ενώ εκπροσωπεί μόνο το 25 ή 30% των πολιτών, δεν έχει καμμία σημασία για την ελληνική Δημοκρατία.

Όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα - όπως πχ η άθλια Παιδεία η οποία επίσης έχει εκχωρηθεί στους κομματικούς μηχανσιμούς για να εκπαιδεύει θύματα και πολιτικούς "πελάτες" - συνθέτουν ένα λαβύρινθο, ή μάλλον ένα σκοτεινό τούνελ που δεν έχει άκρη ώστε να ελπίζουμε ότι μπορεί στο μέλλον να δούμε φώς. 

Το άρθρο του Γρηγόρη Νικολόπουλου δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα reporter.gr.