Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Τους τελευταίους μήνες η σχέση της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου με την τρόικα πάει από το κακό στο χειρότερο. Εκεί που το Μαξίμου σχεδίαζε ότι θα πάρει από τους δανειστές ένα προσχέδιο συμφωνίας για ελάφρυνση του χρέους το οποίο θα αξιοποιούσε για να υποστηρίξει την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο παράτασης του μνημονίου και μάλιστα υπό την απειλή ότι σε διαφορετική περίπτωση η χώρα θα βρεθεί χωρίς στήριξη μετά την πρωτοχρονιά.

Η πίεση από την τρόικα είναι εμφανής και αναγκάστηκε η κυβέρνηση να υποσχεθεί αύξηση του ΦΠΑ στα ξενοδοχεία, μαζί με άλλα μέτρα υψηλού πολιτικού κόστους, ελπίζοντας ότι θα κλείσει τη συμφωνία πακέτο για αξιολόγηση και προληπτική γραμμή στήριξης.

Η σκληρή στάση των δανειστών προφανώς έχει διπλό στόχο: Από τη μια δείχνουν στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στους ψηφοφόρους ότι δεν θα καμφθούν εάν αλλάξει η κυβέρνηση, ενώ από την άλλη δίνει σε κάποιο βαθμό και ένα άλλοθι στην κυβέρνηση για την υποχώρησή της.

Εάν τελικά η συμφωνία κλείσει, η κυβέρνηση θα μπορεί να ισχυριστεί ότι απέφυγε τα χειρότερα δηλαδή την παράταση του μνημονίου, ενώ απέκρουσε και τις σκληρότερες απαιτήσεις της τρόικας οι οποίες διακινήθηκαν ανεπισήμως το τελευταίο διάστημα.

Ασφαλώς, θα πρόκειται για μια ήττα, ιδιαίτερα εάν η ελληνική πλευρά αναγκαστεί να αλλάξει και πάλι τους όρους για τη ρύθμιση των 100 δόσεων, όπως απαιτεί η τρόικα. Υψηλού πολιτικού κόστους είναι και ο διπλασιασμός του ΦΠΑ στις ξενοδοχειακές διανυκτερεύσεις, αλλά θα ήταν πολύ χειρότερη η αύξηση του ΦΠΑ σε άλλες κατηγορίες. Τουλάχιστον στα ξενοδοχεία καταγράφεται αύξηση της ζήτησης, ενώ οι υπόλοιποι κλάδοι πνίγονται στην ύφεση και δεν αντέχουν την παραμικρή επιβάρυνση.

Το εναλλακτικό σενάριο της παράτασης του μνημονίου για έξι μήνες έχει και αυτό υψηλό κόστος, ίσως υψηλότερο, αφού θα καταρρίψει τον βασικό πολιτικό ισχυρισμό των κυβερνώντων τους τελευταίους μήνες ότι η Ελλάδα βγαίνει σταδιακά από την κρίση και επιστρέφει στην κανονικότητα.

Με λίγα λόγια η κατάσταση είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.