Τάκης Πουρναράκης

Η μαμά σταματά το αυτοκίνητο έξω από το σχολείο, κλείνει την κυκλοφορία, κορνάρεις - με ποιον μιλάει τέτοια ώρα στο κινητό - τα παιδιά που χοροπηδάνε ελεύθερα στο πίσω κάθισμα ανοίγουν την πόρτα, πετάγονται έξω τρέχουν στην είσοδο, η μαμά χωρίς να κοιτάξει αν μπήκαν, συνεχίζει... στο κινητό "ναι θα προλάβω να βρεθούμε πριν τη δουλειά...".

Βράδυ κάνεις κύκλους για να βρεις πάρκινγκ δεν μπορείς να πιστέψεις ότι έχει αφήσει το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου με alarm, πας να κάνεις όπισθεν έρχεται και άλλος, μπλοκάρει ο δρόμος κατεβαίνει μετά από μισή ώρα "συγνώμη ρε φίλε".

Πας να ξεπαρκάρεις και σ' έχει κλείσει είναι αδύνατον να φύγεις, έρχεται μετά από 70 λεπτά "γιατί δε φώναζες, απέναντι ήμουν..." τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό και πληθαίνουν με γεωμετρική ακρίβεια.

Η αλλοτρίωση και η κατάπτωση των ηθικών αξιών οδήγησε στην κρίση και μέσα σ' αυτή το πρόβλημα γιγαντώθηκε. Η παραβατικότητα έγινε κίνημα "Δεν πληρώνω" και το ένα έφερε το άλλο.  Το "εγώ" μεγάλωσε υπέρμετρα, όλα τα υπόλοιπα ατρόφησαν και έτσι δημιουργήθηκε ένας νέος χαρακτήρας ο "δυο λεπτά ρε φίλε".

Σταματάει όπου τον βολεύει, αδιαφορεί γι' όλους γύρω του, αν διαμαρτυρηθείς μειδιά με ύφος χιλίων καρδιναλίων, η παραβατική του συμπεριφορά ξεπερνά τα όρια του θράσους και αγγίζει το χυδαίο, αναρωτιέσαι από που πηγάζει αυτή η προσέγγιση. Αν τον κλείσει  ή τον εμποδίσει κάποιος ομοϊδεάτης του γίνεται χαμός.

Στο ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό η απάντηση είναι απλή, φταίμε όλοι μας που επιδεικνύουμε κοινωνική ανοχή. Προφανώς, αν "κυριολεκτικά" πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου, θα χάσεις το δίκιο σου. Κανείς δε θα πει "φταίει...έκλεισε το δρόμο", όλοι θα πουν "ντροπή του, δυο μέτρα άντρας τα έβαλε με τον ανθρωπάκο/με γυναίκα". 

Το πρόβλημα λοιπόν είναι πρώτα απ' όλα κοινωνικό, αν στο σύνολό τους οι πολίτες πάψουν να επιδεικνύουν ανοχή σε τέτοια φαινόμενα η ποιότητα ζωή μας θα γίνει καλύτερη. Προσωπικά θεωρούμε βέβαιο πως  ο "δυο λεπτά ρε φίλε" είναι το ίδιο άτομο που προσπερνά την ουρά στο φανάρι, που κλείνει τη διασταύρωση όταν έχει κίνηση αντί να σταματήσει πιο πίσω, είναι αυτός που παρακάμπτει την ουρά στον κινηματογράφο ή το λεωφορείο, αυτός που κλέβει την εφορία, δεν κόβει απόδειξη, δεν πληρώνει τη ΔΕΗ, τα κοινόχρηστα, κάνει ότι του κατέβει στην πολυκατοικία, στην παραλία, στο εστιατόριο. Το θράσος του μεγαλώνει όσο συναγελάζεται ή αντιπαρατίθεται με τον "δε βαριέσαι..".

Για την συμπεριφορά αυτή είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι λόγω ανοχής. "Μα αυτοδικία;" με επιπλήττει μια παλιά δασκάλα... "Ο φόβος φυλάει τα έρημα...".

Προφανώς κάνουμε υπομονή για να αποβιβαστεί ο ανήμπορος ή σε μια έκτακτη ανάγκη, όμως για σένα φίλε, ούτε δυο δευτερόλεπτα! Να χάσεις εσύ τα δυο λεπτά και άλλα αν χρειαστεί για να παρκάρεις σύννομα.