Γιάννης Μακρυγιάννης

Ενώ λοιπόν ο επικεφαλής – και όχι πρόεδρος!- του Ποταμιού είχε ζητήσει να δει τον Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου να έχει μια σαφή εικόνα σχετικά με τα περιθώρια μελλοντικών κυβερνητικών συνεργασιών  και ενώ ήταν γνωστό από μέρες ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα είχε συνάντηση με τον Πάνο Καμμένο – σε συνέχεια παλαιότερων επαφών τους – ο κ. Θεοδωράκης απέσυρε το αίτημά του, που στο μεταξύ είχε φυσικά κάνει αποδεκτό ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι περιττό να σημειώσουμε ότι η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ για τον κ. Θεοδωράκη δεν ήταν ποτέ η καλύτερη, ωστόσο στην Κουμουνδούρου δεν δίστασαν καθόλου να ανταποκριθούν στο αίτημά του να συναντήσει τον κ. Τσίπρα, παρότι ο επικεφαλής του Ποταμιού είναι έτοιμος να πάει να δει και τον κ. Σαμαρά για τον ίδιο λόγο: Να κρίνει ποιος είναι ο καλύτερος για… παρτενέρ του σε μία αυριανή κυβέρνηση. Ενώ δηλαδή θα έπρεπε πρώτα να περιμένει και να πείσει, μέσω κανονικών εθνικών εκλογών, εάν όντως αντιπροσωπεύει κάποιο πραγματικό πολιτικό μέγεθος και δεν είναι διάττων αστέρας, εκείνος αντιμετωπίζει τους πάντες σαν να είναι παρακολουθήματά του και τους περνά από… οντισιόν. Ας είναι.

Παρακάμπτω την παραδοξότητα και τον μικρομεγαλισμό αυτής της τακτικής του κ. Θεοδωράκη και έρχομαι στην ουσία: Ο νεόκοπος πολιτικός ακύρωσε τη συνάντησή του με τον κ. Τσίπρα γιατί δεν του άρεσε και δεν ενέκρινε που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε συνάντηση μια μέρα νωρίτερα με τον πρόεδρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Και, ακόμα… χειρότερα για τον κ. Τσίπρα, συμφώνησαν να στηρίξουν από κοινού την πρόταση νόμου των ΑΝΕΛΛ για τα κόκκινα δάνεια. 

Ναι, αυτός ο αρχάγγελος της συναίνεσης, εξερράγη μόλις είδε δύο κόμματα του κοινοβουλίου να συνεννοούνται σε ένα θέμα, όπως είναι τα κόκκινα δάνεια.

Παρακάμπτω και την περίεργη αίσθηση της πολιτικής πραγματικότητας – εκτός κι αν είναι χιούμορ – που έχει ο κ. Θεοδωράκης όταν θεωρεί αναξιόπιστο και επικίνδυνο ίσως συνομιλητή τον κ. Καμμένο, ενώ πιστεύει ότι ο κ. Σαμαράς είναι αξιόπιστος και πρόσφορος για σοβαρές και προοδευτικές συνεργασίες. Παρακάμπτω και τη δήθεν ευαισθησία του ότι δεν είναι δυνατόν να μιλάς με τους ΑΝΕΛΛ, όταν ο ίδιος μιλά με συνεργάτες του Μπαλτάκου και εκείνους που ανέχτηκαν και εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή.

Και αναρωτιέμαι: όταν ένας πολιτικός θέτει όρους τέτοιου είδους στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σε οποιονδήποτε άλλο και ουσιαστικά του υπαγορεύει ποιους θα δει και του απαγορεύει να δει κάποιους, προκειμένου να έχει συνομιλίες μαζί του, τι ακριβώς κάνει; Ποιο πολιτικό ήθος εκφράζει και τι κώδικα πολιτικής συμπεριφοράς έχει; Δηλαδή αύριο θα θέτει όρους και τι θα έχει φάει κανένας για να του κάνει τη χάρη να τον συναντήσει; Τι γούστα θα έχει στον κινηματογράφο, τι μουσική ή και στις γυναίκες, για να αποκτήσει  την τιμή να τον δει; 

Εάν βάζει όρους σε όποιον θέλει να δει ο ίδιος, φανταστείτε τι θα ζητάει από όσους θέλουν αν τον δουν εκείνοι! Και φανταστείτε τι θα γινόταν εάν ο κ. Τσίπρας του έλεγε ότι για να κάνει δεκτό το αίτημά του για ραντεβού – μην ξεχνάμε ότι ο κ. Θεοδωράκη κατέθεσε το αίτημα για συνάντηση -  δεν θα έπρεπε ο επικεφαλής του Ποταμιού να δει, ας πούμε, τον κ. Σαμαρά ή να πάει στην Κουμουνδούρου χωρίς το... σακίδιο, τι θα γινόταν! Μέμφθηκε δε ο κ. Θεοδωράκης τον ΣΥΡΙΖΑ εξ ονόματος της… αριστεράς – ναι εμφανίστηκε ως… προστάτης Άγιος της Αριστεράς, αυτός ο θιασώτης του εκσυγχρονιστικού νεοφιλελευθερισμού.

Δεν ξέρω τι ακριβώς θα κάνει ο κ. Θεοδωράκης στις εκλογές και τι ρόλο θα έχει μετά. Ίσως να πετύχει κάτι, ίσως και τίποτα.

Αλλά ένα είναι σίγουρο: Ότι κατάφερε να σπάσει όλα τα κοντέρ της αμετροέπειας. Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν εμφανίζονται ο εξυπνακισμός ως πολιτική, ο εντυπωσιασμός ως σήμα κατατεθέν και η φανφάρα ως σοβαρή συμπεριφορά.