Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Το παιδί είναι αλλεργικό. Πιστοποιείται δε αυτό από επίσημα ιατρικά έγγραφα, από τη γνωμάτευση του παιδιάτρου ο οποίος ρητά αναφέρει πως το παιδί πρέπει υποχρεωτικά όπου βρίσκεται να έχει μαζί του μια ένεση αδρεναλίνης.

Οι γονείς ενημέρωσαν το σχολείο κι εκεί άρχισε ο γολγοθάς

Η διευθύντρια τους ανέμιζε την υπουργική απόφαση (Φ.353.1?324/105657/ 11/16-10-2012 ΦΕΚ 1340Β) με την οποία οι εκπαιδευτικοί δεν υποχρεούνται να παρέχουν στους μαθητές τέτοιου είδους φροντίδα για χρόνιες ασθένειες, πλην εκτάκτων περιπτώσεων όπου μπορεί να κινδυνεύει η ζωή ενός παιδιού. Με την υπουργική απόφαση αυτή, παιδιά με παιδικό σακχαρώδη διαβήτη, για παράδειγμα, που πρέπει να κάνουν καθημερινά ενέσεις ινσουλίνης πρέπει να λύσουν το πρόβλημά τους εκτός σχολείου. Ο δάσκαλος δεν υποχρεούται να κάνει στο παιδί την ενέσιμη ινσουλίνη.

Η περίπτωση του μικρού αλλεργικού μαθητή είναι διαφορετική. Για την ασφάλειά του πρέπει να έχει πάντα μαζί του μια ένεση αδρεναλίνης. Αν υποθέσουμε ότι στο διάλειμμα τσιμπήσει το παιδί μια σφήκα, μπορεί να επιφέρει ακόμα και θάνατο. Επιπλέον τα παιδιά πηγαίνουν εκδρομές με το σχολείο. Αν συμβεί κάτι, αυτό το παιδί πρέπει να κάνει την ένεσή του και γι’ αυτό ο παιδίατρος απαιτεί να έχει στην τσάντα του πάντα μία ένεση.

Έλα όμως που η διευθύντρια αρνείται να βάλει στο «σχολείο της» τέτοια …διαβολικά σκευάσματα. Συγκάλεσε συμβούλιο διδασκάλων και ετοίμασε επίσης πρακτικά στα οποία αποφαίνεται γραπτώς και επισήμως την άρνησή της.

Οι γονείς προσέφυγαν στον υπουργείο Παιδείας, στο υπουργείο Υγείας, σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και στον ιατρικό σύλλογο Αθηνών. Ο γιατρός του παιδιού προσφέρθηκε να πάει επιτόπου να εξηγήσει και να δείξει στους δασκάλους τι πρέπει να κάνουν αν χρειαστεί. Μίλησε και με τη διευθύντρια. Η διευθύντρια ανένδοτη. «Ένεση δεν μπαίνει στο σχολείο! Να πάτε να εκπαιδεύσετε τον φαρμακοποιό της γωνίας και τους υπαλλήλους του φαρμακείου κι αν χρειαστεί, θα καλέσουμε αυτούς» ήταν η αποστωμοτική απάντηση της διευθυντικής εξουσίας.

Και τι θα γίνει αν το παιδί και οποιοδήποτε παιδί, είναι σε εκδρομή; ρωτούν οι γονείς και απάντηση δεν πήραν. Προφανώς η διευθύντρια του δημοτικού σχολείου θεωρεί ότι τα αλλεργικά παιδιά ή τα παιδιά με κάποιο πρόβλημα υγείας δεν πρέπει να συμμετέχουν σε δραστηριότητες έξω από το χώρο του σχολείου.

Η προσωρινή λύση που βρήκαν οι γονείς είναι να βρίσκεται όλη τη μέρα κάποιος από την οικογένεια σε απόσταση αναπνοής από το σχολείο με την ένεση στην τσέπη, μήπως και συμβεί κάτι.

Για τους μη γνωρίζοντες, η ένεση αδρεναλίνης βρίσκεται σε μια απλή κυλινδρική συσκευασία που μοιάζει με ένα στυλό διαρκείας. Και μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος, εφαρμόζοντας κάθετα την μία άκρη της συσκευασίας πάνω στο χέρι ή το πόδι και πιέζοντας την άλλη άκρη προς τα κάτω. Τα μεγαλύτερη ηλικίας παιδιά και οι ενήλικες μπορούν να την κάνουν ακόμα και μόνοι τους. Το «πρωτάκι» είναι προφανές ότι χρειάζεται τη βοήθεια κάποιου τρίτου.
Το αναφυλακτικό σοκ είναι το «προοίμιο» του αλλεργικού σοκ και μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε θάνατο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Ενδεχομένως, και μακάρι, ο μικρός μαθητής να μη χρειαστεί ποτέ την ένεση. Αυτό όμως δεν σημαίνει πώς δεν πρέπει και να την έχει μαζί του. Η λογική λέει πως κάθε σχολείο θα έπρεπε να διαθέτει ενέσεις αδρεναλίνης μαζί με όλα τα απαραίτητα για τις πρώτες βοήθειες.

Αν όμως συμβεί κάτι, με τραγική κατάληξη, η εμμονική διευθύντρια θα ανεμίζει την υπουργική απόφαση που και θα κρύβεται πίσω απ’ αυτή; Με την υπουργική απόφαση θα μπορέσει να κρυφτεί κι απ’ τη συνείδησή της;

Εν πάσει περιπτώσει, ας βγάλει το υπουργείο μια διευκρινιστική εγκύκλιο και ας καθορίζει τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν οι δάσκαλοι αν οι μαθητές τους χρειαστούν πρώτες βοήθειες. ‘Η ας δώσουν προτεραιότητα στη στελέχωση των σχολείων με ένα νοσηλευτή, όπως διαθέτουν τα ιδιωτικά σχολεία.

Όποιος δεν μπορεί να στείλει το παιδί του σε ιδιωτικό, θα πρέπει να το βάλει σε γυάλα ή να παίζει κορώνα γράμματα τη ζωή του, επειδή μια διευθύντρια μπορεί να έχει αλλεργία στην κοινή λογική;