Τάκης Τρακουσέλλης

Θέλοντας να δώσω την πραγματική διάσταση σε ό,τι αφορά τη σημερινή κατάσταση της αυτοκινητοβιομηχανίας σε σύγκριση με τότε που κυκλοφορούσε το Pony, άκουσα τα πάντα. Μεταξύ των σοβαρών (δηλαδή με επιχειρήματα) σχολίων, κάποιοι με χαρακτήρισαν προδότη, προπαγανδιστή, γερμανοπουλημένο και άλλα τέτοια. Είναι δεδομένο ότι για έναν δημοσιογράφο που μπορεί να δημοσιοποιεί τις απόψεις του ελεύθερα (όπως συμβαίνει εδώ στο «Πρώτο Θέμα») αυτά εντάσσονται στην καθημερινότητά του. Ιδιαίτερα όταν προσπαθείς -διαλύοντας την όποια εθνική… θολούρα προκαλούν ειδήσεις με τίτλους «Στην παραγωγή το ελληνικό αυτοκίνητο»- να δείξεις την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.

Τόνισα, λοιπόν, στο άρθρο ότι μια τέτοια προσπάθεια είναι ιδιαίτερα δύσκολη, αφού τα δεδομένα -από τη δεκαετία του ’70, οπότε είχε πρωτοπαραχθεί το Pony- έχουν αλλάξει. Τότε το ελληνικής κατασκευής αυτοκίνητο μπόρεσε να σταθεί στην αγορά απέναντι στους ισχυρούς Ευρωπαίους κατασκευαστές γιατί χρησιμοποιούσε μηχανικά μέρη από το Citroen 2CV, χωρίς φυσικά το επίσημο ΟΚ από τους Γάλλους. Γι’ αυτό τον λόγο μάλιστα οι Γάλλοι πήραν την αντιπροσωπία τους από την επιχείρηση της συγκεκριμένης οικογένειας και την έδωσαν στον μέχρι σήμερα εισαγωγέα.

Πολλοί ήταν αυτοί που με ρώτησαν γιατί οι Γάλλοι δεν προσπάθησαν να κινηθούν νομικά. Σε κάποιον βαθμό το έκαναν. Ωστόσο, τόσο η τότε πολιτική -ή, πιο σωστά, στρατιωτική- κατάσταση της Ελλάδας, το ότι δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ενωση με τους ενιαίους νόμους και κάθε χώρα νομοθετούσε κατά το δοκούν όσο και ότι οι Γάλλοι δεν ήθελαν να κοντραριστούν με την «εθνική ανάταση» που προκαλούσε η κατασκευή ενός ελληνικού αυτοκινήτου (δηλαδή να είναι απέναντι σε μια ολόκληρη αγορά), το θέμα αυτό δεν πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις εκ μέρους της Citroen.

Σήμερα, σχεδόν 45 χρόνια μετά, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά στην αυτοκίνηση. Οι -από τότε- ισχυρές αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν γίνει ακόμα πιο δυνατές, με την τεχνολογία τους να αναπτύσσεται διαρκώς. Παράλληλα οι προδιαγραφές που έχει θέσει η Ε.Ε. για την πώληση ενός αυτοκινήτου σε χώρες-μέλη της είναι τόσο αυστηρές που καθιστά ασύμφορη μια τέτοια επένδυση, περιορισμένης μάλιστα παραγωγής.

Το ελληνικό Pony, χάρη στην καλή πρόθεση και διάθεση της οικογένειας Κοντογούρη, αλλά και στην όποια εθνική ανύψωση μας προκαλεί η «κατασκευή ελληνικού αυτοκινήτου», είναι πολύ μακριά από την παραγωγή. Εκτός αν -το επαναλαμβάνω και ως πρόταση πλέον- αποφασίσει ο κατασκευαστής να παράγει το αυτοκίνητο στην Ελλάδα και να το διαθέτει σε χώρες εκτός της Ε.Ε., όπως στην αγορά της Ρωσίας…