Θέμος Αναστασιάδης

Επειδή πήραμε ήδη μια γερή γεύση από τις δια-μάχες των αρχαιολόγων σχετικά με την Αμφίπολη, δεν μας εκπλήσσει καθόλου ο άγριος πόλεμος που ξέσπασε μεταξύ των ιατροδικαστών… Σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας εννοώ. Οι ιατροδικαστές του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, υποστηρίζουν ότι η σορός-κουβάρια έχει περιθώρια όχι μόνο να σηκωθεί και να χοροπηδήσει, αλλά και να βοηθήσει με παροχές-βοηθήματα κάθε αναξιοπαθούντα, τους πάντες. Οι κυβερνητικοί ιατροδικαστές είναι της θεωρίας ότι πρόκειται για περίπτωση Σουμάχερ plus, ήτοι γλίτωσε τον κίνδυνο, πρέπει ακόμη να υποστηριχτεί μηχανικά, και φυσικά δεν μπορεί να μοιράζει τίποτα δεξιά κι αριστερά. Δυστυχώς, κανείς δεν ρώτησε τη σορό, την οικονομία δηλαδή αυτή καθαυτή, που παρότι στην Εντατική τη βάζουν και για εθελοντή αιμοδότη, αν κρίνουμε από τους τόσους και τόσους φόρους που έρχονται.

Λάθος συζήτηση! Η σκληρή κόντρα μεταξύ Μαξίμου - Τσίπρα για τις γενναιόδωρες -στα λόγια ακόμα- παροχές του δεύτερου, η αντίδραση της Κουμουνδούρου ότι πρόκειται για ανθρωπιστική βοήθεια και η γαλάζια αντεπίθεση για το πόσα ΘΑ κόστιζε, ΑΝ γινόταν, στον Προϋπολογισμό, προδίδουν ότι μετά από τέτοιο οικονομικό σπαραγμό ελάχιστα έχουν καταλάβει για το τι συμβαίνει σήμερα στο αληθινό πεδίο της αγοράς και της εργασίας. Και ακόμη λιγότερα για το τι θα μπορούσε να γίνει. Ελάχιστα. Καταρχάς, υπάρχει ένα ζήτημα πολιτικής ποιότητας, έστω κι αν κάτι τέτοιο θα ήταν γκουρμέ την σήμερον ημέραν. Μετά από τόσο και τόσο καιρό ζυμώσεων στον ΣΥΡΙΖΑ, οι προτάσεις τους, εφικτές ή όχι, κινούνται στο ΠΙΟ κλασικό πολιτικάντικο πλαίσιο: Πολλά «ΘΑ» και «Αλέξη, δώσ’ τα όλα». Ανεξάρτητα, επαναλαμβάνω, από το ότι ορισμένα απ’ όσα προτείνει πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν, το πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προβάλλει τελικά ούτε άλλα κοινωνικά μοντέλα, ούτε διαφορετικά πρότυπα ανάπτυξης, ούτε άλλες αξίες, όπως έλεγε, αλλά το all time classic ΠΑΡΟΧΕΣ ή, όπως τη χαρακτηρίζει, κοινωνική αλληλεγγύη. Οπως και να το πεις, στην ουσία είναι επιστροφή ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, που υπό τις ευλογίες του κόμματος ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΠΡΑΜΑ ΛΑΧΤΑΡΙΣΤΟ, ενώ συγχρόνως θα πετύχει ανάπτυξη, χωρίς όμως βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, διότι αυτή η καταραμένη λέξη είναι αντιλαϊκή. Α, ναι; Ε, λοιπόν, είναι πολύ πιο πιθανό να βγει ο Μέγας Αλέξανδρος με ιέρειες τη Μενδώνη και την Παναγιωταρέα από την Αμφίπολη, να συγκεντρώσει στρατιά ολόκληρη, να ανακαταλάβει τη Μεσοποταμία, την Περσία και το Αφγανιστάν και να λύσει από την καραμπόλα το πρόβλημα της Τζιχάντ! Πιο εύκολο αυτό από το: παροχές + ανάπτυξη + κράτος = το μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά επίτευγμα να πάει καλά η οικονομία με αριστερόστροφη κυβέρνηση. Δεν λέω, μακάρι, θα χαρούμε για την πρωτιά, αλλά δεν έχει ξαναγίνει.

Πλην όμως το θέμα δεν είναι η ανεδαφικότητα του σχεδίου που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ, που όποιος ξέρει στοιχειώδη οικονομικά θα έχει καταλάβει γιατί μετά την απόρριψη του Ντράγκι χρειάστηκε να ζητήσουν την ευλογία του Πάπα. Αντε και στον Βούδα, αν ζορίσουν τα πράγματα, για μια πιο ζεν εμφάνιση Συριζαίων «οικονομολόγων» στο Eurogroup. Πιο μεγάλο πρόβλημα είναι η αριθμητική αντίληψη με την οποία πήγε να τους αποστομώσει η κυβέρνηση αρχικά. Τι πάει να πει θα κοστίσει 3, 13 ή 23 δισ. το πρόγραμμα του Αλέξη; So what? Μπορεί ο πολύς κόσμος να μην πιστεύει πια τις υποσχέσεις κανενός πολιτικού, πολύ περισσότερο όμως έχει βαρεθεί να ακούει ότι «δεν αντέχει ο Προϋπολογισμός» ή «δεν μας αφήνει η Τρόικα», ακόμη και για κάποια από τα λογικά που λέει η Αριστερά, όπως το να μπει ρεύμα σε όλους. Πολύ σωστό. Τα ίδια -το ότι δεν άντεχε ο Προϋπολογισμός- μας έλεγαν δύο χρόνια για τον βλακώδη, αποτυχημένο φόρο στα καύσιμα και τώρα ξαφνικά τον αντέχει. Αρα ορισμένα από τα μέτρα ανακούφισης που απαρίθμησε τζάμπα ο Τσίπρας θα έπρεπε η κυβέρνηση να τα υιοθετήσει αντί να τα αφορίσει.

Ναι, ο κόσμος δεν πιστεύει καθόλου στα «ΘΑ». Οπως δεν αντέχει και το «σκάσε και πλήρωνε», οπότε οριακά σιγά-σιγά η πλάστιγγα γέρνει προς τα εκεί που ορίζει το θυμικό και όχι η λογική.
Ο Τσίπρας έκανε το σόου του στη ΔΕΘ, μετά άλλαξε κουστούμια και εμφάνισε έναν άλλο εαυτό στον Πάπα, μεταμφιεζόμενος με απόλυτη επιτυχία, όπως και προχθές η Lady Gaga στο ΟΑΚΑ. Βγήκε κανείς να πει πόσο κοστίζουν τα κουστούμια, τα σκηνικά και όλα τα συμπαρομαρτούντα; Οχι, γιατί τελικά ο πολίτης πάντα θέλει το θέαμα και υπό αυτή την έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αρεστός. Αυτός είναι ο στόχος του: να γίνει όσο αρεστός χρειάζεται για να πάρει την κυβέρνηση, ή μια συγκυβέρνηση, στα χέρια του - και από εκεί και πέρα βλέπουμε. Και μεταξύ μας, τι άλλο να κάνει δηλαδή; Οφείλει να γίνει εξουσία ακόμη κι αν δεν το θέλει. Ομως το θέλει πολύ. Πιστέψτε το.  Δουλειά του υπόλοιπου συνταγματικού πολιτικού χώρου είναι να τον εμποδίσει, ειδικά εάν πιστεύει πράγματι αυτό το σκληρό, αλλά όχι αβάσιμο, που είπε ο Σαμαράς για bank run. Το οποίο μπορεί να προκληθεί και να είναι μοιραίο μόνο και μόνο λόγω της αβεβαιότητας και της πιθανής ακυβερνησίας, χωρίς καν την πεποίθηση ότι και καλά ήρθαν οι κακοί και κομπλεξικοί αριστεροί να μας πάρουν τα σπίτια και τα αμάξια. Αυτά, άλλωστε, πρόκαναν και τα βούτηξαν Τροϊκανοί και Μνημονιακοί.

Αρα χρειάζεται μια άλλη πολιτική αντίληψη προκειμένου να μην έχουμε ούτε αβεβαιότητα, ούτε bank run και να μην πάνε τόσες και τόσες θυσίες χαμένες. Μια αντίληψη που χωρίς να δαιμονοποιεί κανέναν θα τραβά τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο τι θα θέλαμε και στο τι πρέπει, θέλουμε δεν θέλουμε, να ξαναδώσουμε στον πολίτη. Καθότι άλλο πράγμα να θαυμάζεις την «Αμφίπολη» της Αριστεράς κι άλλο να πιστεύεις ότι θα βγει από κει μέσα ο Μέγας Αλέξης και θα κάνει μια ευρωπαϊκή σοσιαλιστική οικονομία που θα συντρίψει ανταγωνιστικά Κίνα και Ινδία. Ο Μεγαλέξανδρος ξαναζεί!